Ένα μικρό και ασήμαντο δωράκι

Η ζωή δεν χαρίζεται και δεν ξεπουλιέται πίσω από κλειστές πόρτες
Ακόμα και μια μικρή χειρονομία μπορεί να γεμίσει την ψυχή σου
Η ΖΩΗ μετριέται με εκείνα που σκέφτεσαι για το καλό του τόπου και όχι επειδή θέλεις να το παίξεις σωτήρας, αλλά επειδή θέλεις να κάνεις τη δική σου παρέμβαση
Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας που περνούν σαν μια λάμψη από μπροστά μας και μπορεί να αλλάξουν τη μέρα ή τη βδομάδα μας. Ίσως η θετικότητα, το χαμόγελο, η ειλικρίνεια και η φιλία με την οποία μας περιβάλλουν μάς γεμίζει την ψυχή και φορτίζει τις μπαταρίες μας, σε δύσκολους καιρούς.
Μέσα στην καθημερινότητα, την ανάγκη να διασφαλίσουμε τις θέσεις, τους μισθούς και την καλή ζωή μας, ξεχνούμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που με μια μικρή τους πράξη, μιαν ασήμαντη για πολλούς χειρονομία, μπορούν να γεμίσουν τις καρδιές μας και να ανυψώσουν το καταρρακωμένο μας ηθικό.
Μια μικρή χειρονομία, που ίσως δεν την περίμενες, μπορεί να γεμίσει την ψυχή σου και να λάμψει το πρόσωπό σου. Να αισθανθείς ότι κάποιος άνθρωπος με έντονη θετικότητα και λάμψη μπορεί να σε κάνει να νιώσεις τόσο σημαντικός.
Ένδειξη εκτίμησης
Την περασμένη βδομάδα δέχθηκα ένα μικρό και ασήμαντο δωράκι, για πολλούς, για εμένα μια ένδειξη αγάπης και εκτίμησης, από μια φίλη που με συγκίνησε πραγματικά. Δεν ήταν η αξία του δώρου, αλλά η σκέψη ότι κάποια με σκέφτηκε και μου χάρισε την αγάπη της χωρίς να θέλει κάτι από εμένα. Δεν υπήρχε λόγος για τη μικρή προσφορά της, αλλά η καλοσύνη με την οποία μου χάρισε το δώρο, η απλοχεριά της και κυρίως η θετικότητά της με έκαναν να πιστέψω ότι, ευτυχώς, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι.
Τα δώρα δεν μετριούνται με την τιμή τους, αλλά με την αγάπη που εκείνα δίνονται και με τον τρόπο που δίνονται. Η σκέψη και μόνο πως κάποιος μάς σκέφτηκε είναι τόσο σημαντική, που εξουδετερώνει κάθε αρνητική διάθεση και κάθε μιζέρια που μπορεί να νιώσουμε αυτές τις μέρες.
Όπως το χαμόγελο ενός μωρού, τα ροδοκόκκινα μάγουλά του και η μωρουδίστικη μυρωδιά του. Όπως το φιλί από τον αγαπημένο μας, την αγκαλιά και τον έρωτά του. Όπως την αδελφική αγάπη, την αγάπη του φίλου και του πραγματικού αδελφού. Η εκτίμηση και ο σεβασμός δεν μετριούνται με τις σχέσεις συγγένειας που μπορεί να είναι κίβδηλες και μόνο για το θεαθήναι, αλλά με τις ανάσες που παίρνουμε, έχοντας δίπλα μας και γύρω μας ανθρώπους που μας αγγίζουν, με τη ζεστασιά και το ενδιαφέρον τους.
Μίζεροι και θετικοί
Στη ζωή μου γνώρισα ανθρώπους πολλούς, αρνητικούς, μίζερους, δυστυχισμένους, εγωκεντρικούς και ιδιοτελείς. Ανθρώπους που έφτιαξαν γύρω τους τσιμεντένια τείχη που δεν μπορείς να τα προσπελάσεις για να μη δεις τη γύμνια και τη μιζέρια της ζωής τους, να μην αποκαλυφθεί η δυστυχία και ο πόνος τους, κλεισμένος σε σχέσεις για το θεαθήναι και για την έξωθεν καλή μαρτυρία.
Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και ανθρώπους θετικούς, ειλικρινείς, γεμάτους, ανθρώπους που δεν έχουν να πάρουν τίποτε από εσένα, αλλά σου δίνουν την αίσθηση ότι για εκείνους είσαι σημαντική. Ανθρώπους που σε σέβονται για εκείνο που είσαι μέσα σου, όχι για εκείνο που πλασάρεις προς τα έξω, γιατί έχεις ψηλή θέση, είσαι γνωστή ή έχεις διασυνδέσεις.
Μεγαλώνοντας, όπως μου λένε πολλοί, κάνουμε ένα γενικό «ξέπλυμα» ανθρώπων αφήνοντας στη ζωή μας τους λίγους και εκλεκτούς, πιστεύοντας ότι οι υπόλοιποι είναι παράσιτα που παίρνουν χωρίς να δίνουν. Προσωπικά ξόφλησα από παλιούς λογαριασμούς, όχι γιατί η κρίση με «κούρεψε», αλλά γιατί μου «κούρεψε» την ανοχή και την εικόνα του ανθρώπου που τα δέχεται όλα χωρίς να διαμαρτύρεται.
Για εμένα είναι σημαντική η εκδήλωση της φίλης με το μικρό δωράκι, η αποδοχή του Νικόλα για εκείνα που κάνω και που εγώ τα θεωρώ υποχρέωση αλλά εκείνος δώρα, το ευχαριστώ της Αλεξίας για τη βοήθεια στην κόρη της, το χαμόγελο και η αγκαλιά της δίχρονης Μαρίνας και η φιλία λιγοστών, μετρημένων φίλων. Πολλοί είχαν ημερομηνία λήξης εδώ και μήνες και ρίχθηκαν κάπου ανάμεσα στον κάλαθο των αχρήστων τού γραφείου μου ή το φορτηγό που περνά κάθε Τετάρτη για ανακύκλωση.
Με τον φακό του παρατηρητή
Η ΚΡΙΣΗ για εμένα δεν μεταφράζεται ως έννοια όπως την αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι. Ίσως επειδή, ζώντας διάφορες φάσεις, σε διάφορες χρονικές περιόδους, έμαθα να βλέπω τη ζωή με τον φακό του παρατηρητή, με τις ευαισθησίες του ανθρώπου που δεν στηρίζεται στις πλάτες των άλλων ή δεν μετρά την αξία με τα λεφτά, την καριέρα ή την κοινωνική θέση. Ίσως να έχουμε χορτάσει με αυτά σε μικρότερες ηλικίες και η σημαντικότητα να βρίσκεται στα λίγα και εκλεκτά.
Ίσως ακόμη να έχουμε αποστασιοποιηθεί γιατί κουραστήκαμε να βλέπουμε και να ακούμε ανθρώπους για τους οποίους δεν τρέφουμε καμιά εκτίμηση πια, ανθρώπους που έκαναν το χρήμα και τις υψηλές θέσεις θεό τους και δεν τους ενδιαφέρουν καθόλου οι υπόλοιποι. Στην πραγματικότητα οι ίδιοι είναι κλεισμένοι σε γυάλινους πύργους και περιτριγυρίζονται από κόλακες και ανίδεους. Ανθρώπους που περιγράφονται εύστοχα από τον νομπελίστα πολιτικό Ουίνστον Τσόρτσιλ και με προσγειώνουν ανώμαλα στην πραγματικότητα: «Διαιωνίζουν το παράδοξο, αποφασισμένοι να μείνουν αναποφάσιστοι, σταθερά ασταθείς, παντοδύναμα αδύναμοι, σθεναρά ασθενείς. Η εποχή της αναβλητικότητας, των ημίμετρων, του εξευμενισμού, της σύγχυσης και των καθυστερήσεων φτάνει, όμως, στο τέλος της. Έρχεται η ώρα να υποστούμε τις συνέπειες».
Η ζωή δεν χαρίζεται και δεν ξεπουλιέται πίσω από τις κλειστές πόρτες όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις για την τύχη του τόπου, σε σπίτια πολυτελείας όπου οι άνθρωποι δεν μιλούν μεταξύ τους, σε άψυχα γραφεία όπου οι συνάδελφοι δεν μιλούν ο ένας στον άλλον γιατί τώρα πρέπει να διασφαλίσουν τις θέσεις και τις προαγωγές τους.
Η ζωή παίζεται έξω, στο προαύλιο της Παναγίας της Φανερωμένης, εκεί όπου τα παιδιά χαίρονται ανέμελα το ποδόσφαιρο και την ξεγνοιασιά της παιδικής τους ηλικίας, στα «Τρία Φανάρια» όπου οι γέροι αναπολούν τις παλιές καλές στιγμές και οι νέοι φτιάχνουν όνειρα που μπορεί και να μην πραγματοποιηθούν ποτέ.
Η ζωή μετριέται με εκείνα που σκέφτεσαι για το καλό του τόπου και της κοινωνίας, όχι επειδή θέλεις να το παίξεις σωτήρας αλλά επειδή θέλεις να κάνεις τη δική σου παρέμβαση και να βάλεις μια μικρή πετρούλα στο νέο οικοδόμημα που κτίζεται μέσα από τα ερείπια.
Όπως έγραψε και ο μεγάλος Κωνσταντίνος Καβάφης:
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
Μες στες πολλές κινήσεις και ομιλίες».