Ψυχίατρος

Εμβρόντητη και σοκαρισμένη η κοινή γνώμη ζει τις τελευταίες ώρες στον απόηχο της προχθεσινής πρωτοφανούς τραγωδίας στον Στρόβολο, κατά την οποία 41χρονος πατέρας δύο μικρών παιδιών πήρε το στρατιωτικό του όπλο τύπου G3, και αφού πρώτα ξεκλήρισε κυριολεκτικά την οικογένειά του στη συνέχεια αυτοπυροβολήθηκε, θέτοντας τέρμα και στη δική του ζωή.

Το ασύλληπτο για τον ανθρώπινο νου αυτό περιστατικό, πέραν της συζήτησης που άνοιξε επί της κοινωνικής του διάστασης, επανέφερε στο προσκήνιο και τη συζήτηση αναφορικά με το θέμα της κατοχής οπλισμού από μέρους των εφέδρων της Εθνικής Φρουράς. Μιας συζήτησης που ως γνωστόν έγινε και στο παρελθόν, αλλά κάπου ξεχάστηκε στην πορεία, όπως ακριβώς πολλά άλλα πράγματα σε αυτόν τον τόπο ξεχνιούνται, μόλις τα φώτα σβήσουν και η επικαιρότητα προσπεράσει ακόμα και το μεγαλύτερο δράμα που μπορεί να έχει συμβεί.

Όμως στη δική μας αντίληψη είναι δεδομένο πως σε καμία περίπτωση η ουσία της προχθεσινής οικογενειακής τραγωδίας δεν πρέπει να οριοθετείται στο κατά πόσο καλώς ή κακώς ο 41χρονος ήταν κάτοχος του G3. Το ζήτημα αυτό, δηλαδή της οπλοκατοχής των εφέδρων, αποτελεί κατά τη γνώμη μας μια εντελώς ξεχωριστή ιστορία, που ενδεχομένως ν’ άπτεται του πλαισίου της ευρύτερης συζήτησης, σε σχέση με την ανασυγκρότηση και επανασχεδιασμό της λειτουργίας των ενόπλων δυνάμεων.

Γιατί δεν νομίζουμε να υπάρχει κανείς που να πιστεύει πως ο συγκεκριμένος «τύπος» δεν θα προχωρούσε στην ενέργεια στην οποία προέβη προχθές το απόγευμα, αν δεν είχε στην κατοχή του στρατιωτικό όπλο. Σαφώς και θα προχωρούσε, σαφώς και θα έβρισκε άλλον τρόπο να υλοποιήσει τα απονενοημένα του σχέδια, από τη στιγμή που στο μυαλό του, για δικούς του λόγους, σφηνώθηκε η ιδέα αυτή.

Δυστυχώς, είτε θέλουμε να παραδεχθούμε είτε όχι, το οικογενειακό μακελλειό της περασμένης Πέμπτης στον Στρόβολο αποτελεί, πολύ απλά, άλλη μια τραγική επιβεβαίωση της παράνοιας η οποία μας έχει προ πολλού καταλάβει ως κοινωνία, συνιστά ακόμα μια τραγική επιβεβαίωση πως μάλλον δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά στραβά αρμενίζουμε.

Μοναδική ελπίδα να σωθούμε και να μη βιώσουμε ξανά αντίστοιχα συμβάντα, είναι να αντιληφθούμε και ν’ αποδεχθούμε το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση... Αυτό που προφανώς χρειαζόμαστε ομαδικά είναι ψυχίατρο. Και επειγόντως.
ploutarchoug@simerini.com