Άρνηση

Είναι με ιδιαίτερο ενδιαφέρον που παρακολουθούμε στον απόηχο των Ευρωεκλογών την αποτίμηση των αποτελεσμάτων από μέρους των κομμάτων και ειδικότερα τις αναλύσεις στις οποίες έκαστη των πολιτικών δυνάμεων προβαίνει αναφορικά με τα ποσοστά της. Ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει η αποτίμηση του αποτελέσματος από τα κόμματα του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου, τα οποία, είτε θέλουν να το παραδεχθούν είτε όχι, υπήρξαν οι ηττημένοι της παρελθούσας εκλογικής αναμέτρησης.

Αναφερόμαστε ειδικότερα στις δύο παραδοσιακές δυνάμεις του κεντρώου χώρου, το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ, δύο κόμματα που δεδομένης της δυσφορίας της πλατιάς μάζας των πολιτών έναντι των δύο ακραίων πόλων, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, θα ανέμενε κανείς πως θα κατέγραφαν αύξηση και θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν τη συγκυρία αυτήν προς όφελος της δικής τους εκλογικής δύναμης. Κάτι που όχι απλώς δεν έγινε, αντιθέτως παρουσίασαν συρρίκνωση.

Στην επιχειρούμενη, λοιπόν, από ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ προσπάθειά τους να βρουν τι έφταιξε και δεν είχαν τις επιδόσεις που θα ανέμεναν, ακούμε, στο πλαίσιο της ενδοσκόπησης στην οποία υποβάλλονται, να προβάλλουν επιχειρήματα σε σχέση με την εκλογική τους αποτυχία, τα οποία αν πραγματικά αυτά είναι που πιστεύουν ότι ευθύνονται για την εκλογική τους ήττα, το πλήγμα που θα δεχθούν στις επόμενες εκλογές που θ’ ακολουθήσουν θα είναι ακόμα μεγαλύτερο. Να λέει το ΔΗΚΟ, για παράδειγμα, πως φταίει η πολεμική που του άσκησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, να μην αναγνωρίζει η ΕΔΕΚ πως αν δεν είχε μαζί της τους Οικολόγους ενδεχομένως να μην εξέλεγε καν ευρωβουλευτή.

Με όλο τον σεβασμό και προς τα δύο αυτά κόμματα, δεν είναι σοβαρή αντίκριση των πραγματικοτήτων αυτή, δεν είναι έτσι που θα κερδίσουν πόντους στην εκτίμηση των ψηφοφόρων. Τα πράγματα είναι απλά. ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ απλώς δεν πείθουν, γιατί έχουν περιχαρακωθεί και έχουν αναδείξει ως τρόπο της πολιτικής τους επιβίωσης τη συνεχή άρνηση, έχουν «κατορθώσει» σε μεγάλο βαθμό να μετατραπούν σε κόμματα διαμαρτυρίας, αντί σε κόμματα προτάσεων και κατάθεσης λύσεων.

Δεν είναι με το να βάλλουν διαρκώς κατά των άλλων που θα αυξήσουν την αποδεκτικότητά τους ανάμεσα στην κοινωνία, δεν είναι με το «αντί» που θα πάνε μπροστά. Θα πάνε μπροστά όταν και εφόσον αποφασίσουν να πολιτευτούν με γνώμονα τα «θέλω» της κοινωνίας του 2014, όταν μπορέσουν να απαλλαγούν από σύνδρομα ενάσκησης πολιτικής και διατύπωσης πολιτικού λόγου παρωχημένων δεκαετιών, βασικότερο συστατικό του οποίου είναι μόνο η άρνηση.
ploutarchoug@simerini.com