«Deutschland Uber alles»

Η Ευρώπη δεν είναι σε θέση να απορροφήσει τη Γερμανία, αλλά το αντίθετο
Σε μια τέτοια εποχή διεθνούς διάχυτης λαίλαπας, από τον πολιτισμό έως την οικονομία, η Γερμανία εμφανίζεται ως σχεδόν η μοναδική δύναμη στον κόσμο που όχι μόνο δεν κάμπτεται, αλλά παρουσιάζει μια δυναμική ανόδου σε βαθμό που να προκαλεί φόβο
Η ΠΤΩΣΗ του Τείχους το 1990, η κατάρρευση του σιδηρού παραπετάσματος και η ενοποίηση της Γερμανίας δημιούργησαν τις ασφαλείς προϋποθέσεις, ώστε ο οικονομικός γίγαντας να ενδυναμωθεί και ο πολιτικός νάνος να γιγαντωθεί
Η σημερινή εποχή χαρακτηρίζεται ως εποχή παγκόσμιας πολυεπίπεδης αναταραχής, όπου κράτη καταρρέουν, οικονομίες συρρικνώνονται, πολιτικά συστήματα ανατρέπονται και γενικώς η ανθρωπότητα εμφανίζει φαινόμενα ενός παγκόσμιου εμφυλίου στη χειρότερη και σχεδόν ανεξέλεγκτη μορφή του.

Σε μια, λοιπόν, τέτοια εποχή διεθνούς διάχυτης λαίλαπας, από τον πολιτισμό έως την οικονομία και την πολιτική, η Γερμανία εμφανίζεται ως σχεδόν η μοναδική δύναμη στον κόσμο που όχι μόνο δεν αποδυναμώνεται και δεν κάμπτεται, αλλά παρουσιάζει μια δυναμική ανόδου και ανάτασης, σε βαθμό που να προκαλεί φόβο, ανησυχία και φθόνο, που φτάνει τα όρια της απειλής για τους υπόλοιπους λαούς, κράτη ή έθνη.
Στο παγκόσμιο πεδίο του ποδοσφαίρου ο ανταγωνισμός μεταξύ των 32 δυνάμεων, εκπροσωπουσών τις πέντε ηπείρους, οδηγείτο μερικές φορές στα όρια ενός εθνικιστικού παροξυσμού. Η πρόσφατη επιτυχία των Γερμανών, να κερδίσουν το παγκόσμιο κύπελλο στο ποδόσφαιρο, ανέδειξε τις εθνικές αρετές που τους διακρίνουν από την εποχή του Otto von Bismarck και εντεύθεν, και που είναι κυρίως η πειθαρχία, το ομαδικό πνεύμα, η συλλογικότητα, η αγωνιστικότητα, η υπομονή, η αντοχή, η καρτερία και η ακατάπαυστη διεκδίκηση της νίκης μέχρι τέλους.

Ταυτόχρονα, όμως, αναδύεται μέσα και από αυτό το γεγονός ένας υφέρπων εθνικισμός της πεποίθησης «Η Γερμανία υπεράνω όλων»! Αυτό το γεγονός της πρόσληψης μιας συνειδητοποιημένης υπεροχής είναι εκείνο που διαχρονικά φοβίζει ως μια διαρκής απειλή τους υπόλοιπους λαούς και έθνη, που προσλαμβάνουν την αίσθηση μιας επερχόμενης ηγεμονικής παρουσίας της Γερμανίας στον κόσμο.

Τα πιο πάνω στοιχεία, που καθορίζουν μια εθνική ταυτότητα των Γερμανών, τα διακρίνει κανείς σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής ενός λαού, ο οποίος αιματοκύλησε, όπως συνηθίζεται να λέγεται, την ανθρωπότητα σε δύο πολέμους, και ο οποίος λαός, κάθε φορά μετά την πτώση, που ήταν πάντοτε ολοκληρωτική και ισοπεδωτική, αναγεννάται από τις στάχτες του.
Αυτό αντικατοπτρίζεται ιδιαίτερα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την καταστροφή, τον διασυρμό και την ταπείνωση της Γερμανίας και των Γερμανών, εξαιτίας όχι μόνο του πολέμου και των καταστροφικών του συνεπειών, αλλά προπάντων του εβραϊκού ολοκαυτώματος των έξι εκατομμυρίων νεκρών, που υπήρξε η μεγαλύτερη και πιο φρικώδης γενοκτονία του 20ού αιώνα. Αυτός ο λαός ανέκαμψε γρήγορα, στάθηκε στα πόδια του και προκάλεσε το γερμανικό θαύμα.

Ήδη, από τα πρώτα έτη της δεκαετίας του 1960 ώς και σήμερα κυριαρχεί στην Ευρώπη και στον κόσμο, προκαλώντας όμως παράλληλα τον φθόνο, την απειλή και τον φόβο γι' αυτό που συνήθως ονομάζεται «γερμανική κυριαρχία» στην Ευρώπη έναντι της ευρωπαϊκής Γερμανίας. Αυτό σημαίνει ότι η Ευρώπη δεν είναι σε θέση να απορροφήσει τη Γερμανία και να την ενσωματώσει, αλλά η εικόνα που εκδηλώνεται είναι η ενσωμάτωση της Ευρώπης στη Γερμανία.
Ποια, δηλαδή, είναι αυτά τα στοιχεία που συμβάλλουν σε μια οιονεί αναγέννηση ενός λαού, ο οποίος πίπτει, καταρρέει, ταχύτατα ανακάμπτει και ανασυγκροτείται; Υπάρχουν δύο στοιχεία, τα οποία, κατά την εκτίμηση του γράφοντος και όχι μόνο, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν όχι απλώς καθοριστικά.

Οι Γερμανοί έχουν δύο εθνικά γνωρίσματα, τα οποία προσδιορίζουν την πορεία της. Το πρώτο είναι η πειθαρχία και στοχοθεσία του ατομικού ή συλλογικού τους προσανατολισμού. Θέτουν ένα στόχο και τον ακολουθούν πειθαρχημένα μέχρι τέλους. Η πειθαρχία είναι μια αρετή που δεν διδάσκεται απλώς σε μια σειρά μαθημάτων, αλλά είναι προϊόν της κοινωνικοποίησης, δηλαδή της οικογένειας, του σχολείου, του περιβάλλοντος και της ευρύτερης κοινωνικής ζωής του κάθε Γερμανού.
Αυτή η πειθαρχία συνδυάζεται αρρήκτως με την προσήλωση στο κοινό καλό, δηλαδή στο δημόσιο συμφέρον. Υπηρετούν τον εαυτό τους εντός ενός ευρύτερου πλαισίου συνιστωσών του δημοσίου γερμανικού συμφέροντος, είτε είναι τοπικό είτε εθνικό. Υποτάσσουν το ατομικό τους συμφέρον στο ευρύτερο δημόσιο συμφέρον. Στόχος, λοιπόν, είναι η προαγωγή του δημοσίου συμφέροντος, δηλαδή των συμφερόντων της Γερμανίας. Αυτό αποτελεί και ύψιστο πατριωτικό καθήκον του κάθε Γερμανού.
Πρέπει να σημειώσουμε εδώ πως η Γερμανία μετά τον πόλεμο ταπεινώθηκε και συρρικνώθηκε σε όλα τα επίπεδα. Το εδαφικό, το πολιτικό -δηλαδή της διεθνούς επιρροής-, εντάχθηκε στο άρμα των Αμερικανών και στην προστασία των δύο υπερδυνάμεων του Ψυχρού Πολέμου, ΕΣΣΔ και ΗΠΑ.

Η Γερμανία διχοτομήθηκε, ενώ το γερμανικό θαύμα συντελέστηκε στη Δυτική Γερμανία, όπου ο αρχιτέκτονάς του, Ludwig Wilhelm Erhard, συνήθιζε να λέει όταν ήταν Υπουργός Οικονομικών, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, πως «η Γερμανία είναι οικονομικός γίγαντας και πολιτικός νάνος». Η πτώση του Τείχους το 1990, η κατάρρευση του σιδηρού παραπετάσματος και η ενοποίηση της Γερμανίας δημιούργησαν τις ασφαλείς προϋποθέσεις, ώστε ο οικονομικός γίγαντας να ενδυναμωθεί και ο πολιτικός νάνος να γιγαντωθεί.
Πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε οι Έλληνες;
Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ κατάφερε να αντιμετωπίσει με σχεδιασμό και πειθαρχία την πρόκληση της ενοποίησης επιτυχώς. Τούτο δε, παρά το γεγονός ότι η ενσωμάτωση του ανατολικού της τμήματος είχε δομικές δυσκολίες, στον βαθμό που τα σαράντα και πλέον χρόνια κομμουνιστικής οργάνωσης και διαπαιδαγώγησης άρχισαν να επηρεάζουν τη φύση και τις νοοτροπίες των ανθρώπων που ζούσαν εκεί.

Επρόκειτο, όμως, για ένα μόρφωμα με τελείως διαφορετικές πολιτικοοικονομικές δομές από αυτές του δυτικού κόσμου. Παρά ταύτα η γερμανική πειθαρχία, η συστηματικότητα, ο σχεδιασμός και η οργάνωση επεβλήθησαν έτσι, ώστε στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα η γερμανική ενοποίηση να ολοκληρωθεί κατ’ ουσίαν και να ξεπεραστούν οι ευρύτατες διαφορές που υπήρχαν στην αρχή μεταξύ ανατολικού και δυτικού τμήματος της χώρας.

Πέραν τούτου η Γερμανία, χάρη στον σχεδιασμό της ηγεσίας της, ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα βρισκόταν και βρίσκεται στην εξουσία -σχεδιασμός σημαίνει πρόβλεψη εξελίξεων και προετοιμασία αντιμετώπισής τους-, καταφέρνει να ξεπερνά με εξαιρετική επιτυχία μέχρι στιγμής τα προβλήματα της παγκοσμιοποίησης και να τα μετατρέπει σε όφελος.
Επομένως έχουμε πειθαρχία, συστηματικότητα και σχεδιασμό, κυρίως όμως έχουμε συστράτευση κοινωνίας και ηγεσίας, για την υπεράσπιση και προώθηση του εθνικού τους γερμανικού συμφέροντος. Αυτά είναι πλεονεκτήματα ενός λαού που διεκδικεί να ζει και να έχει νικηφόρα πορεία στους δρόμους της ειρήνης και της προόδου, τούτη τη φορά, δηλαδή σε αντίθεση με το καταστροφικό για την ανθρωπότητα παρελθόν του στον 20ό αιώνα.

Εμείς οι νότιοι, πέραν της φαντασίας, της ευφυΐας και των ατομικών μας δυνατοτήτων επιτυχίας ως βασικά μας γνωρίσματα, είμεθα απελπιστικά αυτόχειρες και αυτοκαταστροφικοί σε ό,τι αφορά την υπεράσπιση του κοινού καλού και του εθνικού μας συμφέροντος.

Θυσιάζουμε την πατρίδα στον βωμό ενός εξαιρετικά προσωρινού, μυωπικού και κοντόφθαλμου ατομικού συμφέροντος, έτσι ώστε πολλοί να διερωτώνται πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε εμείς οι Έλληνες σε μια ιστορική διαδρομή χιλιετηρίδων, όντας τόσο καταστροφικοί για τη χώρα μας και τόσο εγωκεντρικοί για το ατομικό ή συντεχνιακό μας συμφέρον. Ένας μεγάλος Έλληνας πολιτικός το απέδιδε στον «Θεό της Ελλάδος!». Προσδοκούμε στην παρέμβασή Του και τούτη τη φορά.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής
Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών,
Επικοινωνίας και Πολιτισμού
Παντείου Πανεπιστημίου