«Προ-τελευταία αναφορά»

Αυτός είναι ο τίτλος της νέας ποιητικής συλλογής (2014) του πρώην Προέδρου του Ανωτάτου Δικαστηρίου Κύπρου Χρίστου Αρτεμίδη, που είχα την ευκαιρία και χαρά να το διαβάσω πρόσφατα. Τίτλος πολλαπλής εννοιολογικής σημασίας. Θεώρησα, χωρίς καμία δυνατότητα κριτικής τέτοιας μορφής λόγου, ότι πέραν από το προφανές υπονοούμενο του τίτλου, προκύπτει ξεκάθαρα ότι ο συγγραφέας απέδωσε ποιητικά τον οδυρμό του για την εγκατάλειψη της πατρίδας. Η αγωνία του συγγραφέα για την τύχη, το μέλλον του αγαπημένου τούτου τόπου, είναι διάχυτη σε όλο του το έργο, που μακάρι να μπορούσε να καταγραφεί ως έχει ολόκληρο στο κείμενο τούτο:
«Πού να πάει τι να σκεφθεί
Πού να γυρίσει ποίον να φωνάξει
Πού να δει σε ποίον να στραφεί
Πώς να αναπνέει στο κενό αέρα.....»
Προ του «τέλους», τραγική επαλήθευση της τόσο δυσμενούς κατάστασης που βιώνει ο καθένας μας, παρά το δίκαιο της υπόθεσης της πατρίδας μας κατά της Τουρκίας. Οι εταίροι, οι στρατηγικοί σύμμαχοι, οι φίλοι, οι αξίες που περιέχει ο χάρτης του ΟΗΕ και η αλληλεγγύη της Ευρωπαϊκής Ένωσης πού έχουν πάει; Η διπλωματική μας σκέψη και δράση στο κενό.
«Φρόνιμη σαν δεν ήταν η σκέψη
Έμεινε μόνη, φυτεμένο κλαρί
Σ’ άνυδρο περιβόλι»
Ποίηση, η οποία αντανακλά την αγωνία, που αν τη συνδέσω και με ό,τι ακούσαμε στην παρουσίαση που έγινε από έναν εν ενεργεία Δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου, τον κ. Αντώνη Λιάτσο, του νέου νομικού έργου του πρώην επίσης Προέδρου του Ανωτάτου Δικαστηρίου κ. Γεώργιου Πική, θα μας δώσει μια καθαρή διάσταση της ανάγκης δικαίωσης που έχει και δικαιούται να διεκδικεί ο τόπος.

Συγκεκριμένα, αφού ολοκλήρωσε ο κ. Λιάτσος την εξαίρετη παρουσίασή του, ευχήθηκε στον συγγραφέα μεταξύ άλλων πρόσθετη δημιουργία σε απελευθερωμένη Πατρίδα! Στη δε σύντομη αντιφώνησή του ο κ. Πικής υπενθύμισε ότι δεν παραγράφονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και η δύναμή τους, εκτός εάν εμείς οι ίδιοι τα απεμπολήσουμε.
Καιρός λοιπόν προβληματισμού. Καθήκον μνήμης αγώνων και διεκδικήσεων που οφείλει η πολιτική ηγεσία ως Κυβέρνηση, Βουλή, αξιωματούχοι, συμπολίτευση και αντιπολίτευση. Παράλληλα, ο κυρίαρχος λαός οφείλει να ταράξει ο ίδιος τους μουδιασμένους αρμούς της ιστορίας και να εμφυσήσει πνοή αυτοπεποίθησης σ’ όσους εξ ονόματός του χειρίζονται το ζήτημα της παράνομης κατοχής, εποικισμού, διαίρεσης, προσφυγοποίησης, εγκλωβισμένων και αγνοούμενων. Καιρός να απαιτήσει αυτό που δικαιούται. Όσοι αντιστάθηκαν, όσοι αγωνίστηκαν και χάθηκαν, δικαιωματικά μας κρίνουν για τους αδιέξοδους προσανατολισμούς και τη στρατηγική των σαράντα και πλέον ετών.
«Μη φεύγεις
Ο ουρανός η γη η θάλασσα
Μη φεύγεις
Όλα αγαπημένα
Μη φεύγεις, όχι
Όχι μη φεύγεις
Λόγια απλά γυμνά
Σα φθόγγοι μονωδίας
Χέρι φοβισμένο που μόλις άγγιξε
Το φόρεμα του αθάνατου κορμιού
Και ύστερα η θάλασσα και η τρομερή
Βουή του χαλασμού
Τι θ’ απογίνουμε μάτια μου».
Καιρός λοιπόν, ως καθήκον αντίστασης στην αδικία και πρόσθετης ευθύνης για όλους, να υψώσουμε την ταπείνωση σε αγωνιστικότητα και σωτηρία. Δεν φεύγουμε, δεν υποτασσόμαστε στο άδικο, έχουμε μνήμη Κερύνειας και θέληση διεκδίκησης δικαίου.
ΑΝΔΡΕΑΣ Σ. ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ
Δικηγόρος