ΠΡΟΕΔΡΙΚΑ ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ Μια ιστορική παρακαταθήκη

«ΕΞΙ ΠΡΟΕΔΡΙΚΑ ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ» - ΚΩΣΤΑ Ν. ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΗ
Μόλις εκδόθηκε το τελευταίο βιβλίο του Εκδότη κ. Κώστα Ν. Χατζηκωστή, του συγκροτήματος ΔΙΑΣ, με πρόλογο από τον Δρα Βάσο Λυσσαρίδη (Εκδόσεις Γερμανός, Θεσσαλονίκη).
Οι ίντριγκες και τα πάθη μιας ομάδας ανθρώπων, που από τη μια μέρα στην άλλη βρέθηκαν «πολιτικοί ηγέτες», οι απειρίες, οι ερασιτεχνισμοί κάποιων που έπαιξαν με τη μοίρα μιας πατρίδας και ενός λαού με πειραματισμούς, δίχως να διδαχθούν οτιδήποτε στο διάβα...
Στα βιώματά του με τον μ. Τάσσο Παπαδόπουλο ο συγγραφέας είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικός όταν φανερώνει το παρασκήνιο πίσω από το διάγγελμα του Προέδρου για το Σχέδιο Ανάν
Η καταγραφή των βιωμάτων του συγγραφέα είναι πλέον μια ιστορική παρακαταθήκη για τον Ελληνισμό και την Ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Για τις υπηρεσίες των έξι αυτών Προέδρων, που ο λαός εξέλεξε να κυβερνήσουν αυτόν τον τόπο με τόσα τραγικά αποτελέσματα. Ξεκινώντας και συνεχίζοντας διαχρονικά μια νεοσύστατη Δημοκρατία με απειρία, αλαζονεία, ανευθυνότητα, άγνοια ιστορίας, εγωισμό, εγωκεντρισμό και τριτοκοσμική νοοτροπία τού εγώ ξέρω τι κάνω! Χαρακτηριστικά γράφει ο συγγραφέας: «Αφήνεται στον αναγνώστη η δυνατότητα να προβληματιστεί και να ερμηνεύσει το πλέον εξουθενωτικό και καταθλιπτικό γεγονός της νεότερης κυπριακής Ιστορίας.

Πώς με 300 χρόνια τουρκικής κατοχής (1571-1878) η Κύπρος βγήκε ελληνική και με πενήντα χρόνια ελεύθερης πολιτειακής ζωής, με Έλληνες ηγέτες, πορεύεται προς την τουρκοποίηση! Αυτό το πυρακτωμένο γεγονός είναι ένας από τους βασικούς λόγους συγγραφής του συγκεκριμένου βιβλίου. Ο άλλος λόγος είναι η ευθύνη όλων μας για την καταστροφή της πατρίδας μας... Η εξομολόγηση αυτή ας κριθεί ως προσφορά για τη βελτίωση της υπευθυνότητας των Ελλήνων. Κανείς δεν έφτασε ούτε έως το πείσμα του Θεμιστοκλή ούτε έως τη θυσία του Κόδρου...».
Στην εισαγωγή του ο κ. Κ. Χατζηκωστής, αφού δεν ξεχνά να ευχαριστήσει τους στενούς του συνεργάτες, λίγα λόγια για τα παιδικά του χρόνια, τη φοίτησή του ως δικηγόρου, ξεκινά με το 1964, όταν βρίσκεται να δημοσιογραφεί με άρθρα στην εφημερίδα «Ελευθερία», απ’ όπου και αρχίζουν τα πρώτα του «βιώματα» με τον πρώτο Πρόεδρο της Κ.Δ. Αρχιεπίσκοπο Μακάριο.
Αρχιεπίσκοπος Μακάριος
Αφού εγκατέλειψε την Ένωση για Ανεξαρτησία και την υπογραφή των Συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος επέστρεψε με το «Νενικήκαμεν» για ένα δοτό Σύνταγμα και αφηγείται ο συγγραφέας πώς ο Αρχ. Μακάριος διοίκησε την Κύπρο, εκθέτει τις αδυναμίες του και γενικά τον χαρακτήρα του, την εμφάνιση του Εθνικού Μετώπου και πώς δεν μπόρεσε (ο Μακάριος) να αποτρέψει τις επερχόμενες πλέον συμφορές...
Οι ίντριγκες και τα πάθη μιας ομάδας ανθρώπων, που από τη μια μέρα στην άλλη βρέθηκαν «πολιτικοί ηγέτες», οι απειρίες, οι ερασιτεχνισμοί κάποιων που έπαιξαν με τη μοίρα μιας πατρίδας και ενός λαού με πειραματισμούς δίχως να διδαχθούν οτιδήποτε στο διάβα... Και φθάνει ο συγγραφέας στο πραξικόπημα και την περιβόητη ομιλία του Μακαρίου στα Ηνωμένα Έθνη στις 19 Ιουλίου 1974, αφού πέρασε από το Λονδίνο στις 17 Ιουλίου και συμφώνησε με τον Βρετανό Πρωθυπουργό το πώς θα μιλούσε στα Η.Ε. ονομάζοντας την Ελλάδα ως «εισβολέα». (Ολόκληρη η ομιλία στα Ελληνικά περιλαμβάνεται στο παράρτημα, μαζί με την Έκθεση του Δρος Νιχάτ Ερίμ του 1956 «Επανάκτηση της Κύπρου»).
Ο κ. Χατζηκωστής αναφέρεται με λεπτομέρειες στην τελευταία του συνάντηση με τον Αρχ. Μακάριο στη Νέα Υόρκη τον Δεκέμβριο του 1974 και ανακεφαλαιώνει τονίζοντας: «Η μακαριολατρία εξελισσόταν σε μια μορφή θρησκείας που επέβαλλε την πίστη δίχως έρευνα και απέρριπτε με οργή κάθε αμφισβήτηση του δόγματός της... έτσι και η μακαριολατρία δίχασε, με εμφύλια μίση και ένοπλες εκδηλώσεις που συνέργησαν στην τραγωδία του Κυπριακού Ελληνισμού... Δεν είναι τυχαία η φράση του... "έφαγα 13 κυβερνήσεις της Ελλάδος". Τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της Αγγλίας και της Τουρκίας δεν τα κατανόησε... Ήταν το κράτος, η Εκκλησία και το σύστημα. Αυτός μιλούσε και η Κύπρος υποτασσόταν... Ήταν ο ιδρυτής μιας "Πολιτικής Σχολής", η οποία άρχισε με την προεδρία του και έληξε με την προεδρία Τάσσου Παπαδόπουλου, αν όχι με εκείνη του Δημήτρη Χριστόφια. Με τον θάνατό του, άφησε το Κυπριακό στο χάος και την Κύπρο στο έλεος της κατακτήτριας Τουρκίας... Επί διακυβέρνησής του, στο τέλος η Τουρκία επανήλθε στην Κύπρο ως κατακτητής, ένα αιώνα αφότου έφυγε...».
Σπύρος Κυπριανού
Το κεφάλαιο για τον Σπύρο Κυπριανού ξεκινά με την ανάληψη της προεδρίας μετά τον θάνατο τού Αρχ Μακαρίου. Περνά αναλυτικά στο μίνιμουμ πρόγραμμα με το ΑΚΕΛ... Ο Κυπριανού δεν εμπιστευόταν τον Γλ. Κληρίδη, ενώ ο συγγραφέας ομολογεί ότι προσπάθησαν να τον πείσουν να μη φοβάται ότι θα τον «γελάσει» ο Κληρίδης, όμως οι φόβοι του (Κυπριανού) τελικά δικαιώθηκαν. Στη Νέα Υόρκη, όπου ο Κυπριανού πήγε για συνάντηση με τον τότε Γ.Γ. του ΟΗΕ για τους «Δείκτες Κουεγιάρ», έλαβαν χώραν κωμικοτραγικές εξελίξεις, γράφει ο κ. Χατζηκωστής, όταν ο Κληρίδης συμφώνησε κρυφά με τον Ε. Παπαϊωάννου του ΑΚΕΛ και οργάνωσαν ψήφισμα στη Βουλή που καλούσε τον Κυπριανού να υπογράψει τους Δείκτες Ντε Κουεγιάρ, ενώ (ο Κληρίδης) προηγουμένως έλεγε να μην υπογράψει ο Κυπριανού.

Αυτήν την πισο-μαχαιριά ο Κυπριανού τη θεώρησε «παλαιανθρωπιά»... Παρά τις πιέσεις, ο Κυπριανού δεν υπέγραψε, επανατοποθέτησε το Κυπριακό ως πρόβλημα εισβολής, κατοχής, ξεριζωμού, ενίσχυσε την αμυντική θωράκιση της Κύπρου και έδωσε έμφαση σε έργα υποδομής και ανάπτυξης. Κλείνοντας το κεφάλαιο αυτό ο συγγραφέας τού καταλογίζει ότι η εποχή του χαρακτηρίστηκε ως ο «χρυσός αιώνας της ρουσφετοκρατίας και της αναξιοκρατίας» και ότι δεν κατάφερε να εγκαταλείψει τις κατευθυντήριες του 1977 και 1979. (Ο συγγραφέας ονομάζει ως «Συμφωνία» που υπέγραψε ο Σπύρος Κυπριανού εκείνες του 1979)*.
Γιώργος Βασιλείου
Στο κεφάλαιο αυτό, αφού αναφέρεται στην εκδικητικότητα του ΑΚΕΛ εναντίον του Σπ. Κυπριανού, εξιστορεί τον τρόπο με τον οποίον ο Εζ. Παπαϊώννου (αφού πρώτα τον κατηγορούσε για τον ρόλο του στην Ουγγαρία) επέλεξε τον Γ. Βασιλείου για υποψήφιο πρόεδρο, πώς έχασε την προοπτική υποψηφιότητας ο Κ. Ιωαννίδης, καταγράφει τις συναντήσεις του με τον Βασιλείου, τις αυταπάτες του τελευταίου για λύση με τον Ντενκτάς, το παρασκήνιο της συνεδρίας του Εθνικού Συμβουλίου της 20ής Ιανουαρίου 1989, τις υμνολογίες του Γ.Β. για «χίλια Νταβός», το αλαζονικό του «θέλω λύση χθες», που θα εξυπηρετούσε και τα στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας, αλλά τον πιστώνει για τη θεμελίωση στην Κύπρο της ελεύθερης ραδιοτηλεόρασης, την ίδρυση του Πανεπιστημίου Κύπρου και μεταρρυθμίσεις στον οικονομικό τομέα.
(Σημ. γράφουσας. 1) Ο Γ. Βασιλείου επίσης ευθύνεται και για το ψήφισμα 649/90, το πρώτο επίσημο έγγραφο που εισήγαγε τη Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία και άνοιξε τον δρόμος στους Βρετανούς να προχωρήσουν με την παρουσίαση των συνομόσπονδων Ιδεών Γκάλι το 1992. 2) Τόσο το Φόρεϊν ́Οφις όσο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αδημονούσαν για την αντικατάσταση του Σπ. Κυπριανού με «ευέλικτο» πρόσωπο που να δεχόταν την πολιτική του Φ.Ο. για ΔΔΟ και το βρήκαν με τον Γ. Βασιλείου).
Γλ. Κληρίδης
Το κεφάλαιο αυτό ξεκινά με τη γνωριμία του συγγραφέα με τον Γλαύκο Κληρίδη το 1974, τον οποίο πιστώνει για τη διαχείριση του χάους μετά την τραγωδία (πραξικόπημα/εισβολή) και ότι ήταν το πλέον αξιόλογο κεφάλαιο της πολιτικής του ζωής. Αναφέρεται στην ίδρυση της εφημερίδας «Σημερινή» και τους συνεργάτες του, την ίδρυση του ΔΗΣΥ και τη δική του συμβολή σε μεγάλη λεπτομέρεια, και στη συνέχεια περνά στον ρόλο του Γλ. Κληρίδη τόσο πριν όσο και μετά ως Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, παραθέτοντας πολλές σημαντικές πληροφορίες που δεν γνωρίζει ο απλός πολίτης. Αναφέρεται στις μυστικές πρωτοβουλίες Κληρίδη δίδοντας προτάσεις στους Τούρκους και αγνοώντας υποσχέσεις προς το Εθνικό Συμβούλιο, που του στοίχισε τόσο τη θέση του συνομιλητή όσο και την προεδρία της Βουλής όταν τον έδιωξε ο Μακάριος.
Το κεφάλαιο Κληρίδη είναι πολυδιάστατο, καλύπτει εκτενέστατα τον ρόλο του Παντελή Κούρου, ως του «alter ego» του Γλ. Κληρίδη, και τις διαχρονικές σχέσεις του ιδίου του συγγραφέα μαζί του (Π.Κ), και δίνει λεπτομέρειες για την καθοριστική πλέον ρήξη του με τον Κληρίδη από το 1989, αφού τονίζει ότι «οι ενδοκομματικές ίντριγκες, οι θολές και αντιφατικές κατά καιρούς πολιτικές στο Κυπριακό... δημιουργούσαν προβλήματα στη μεταξύ μας σχέση σχεδόν καθημερινά...».
Σημαντικό κομμάτι στο κεφάλαιο αυτό είναι οι εξηγήσεις που παραθέτει για τη μη έλευση των πυραύλων S300, χαρακτηριστική η αναφορά του στις «θεατρικές μεταμορφώσεις» Κληρίδη/Κούρου (σελ. 177), στον ρόλο Κώστα Σημίτη για τη μη έλευση των πυραύλων και άλλες σημαντικές λεπτομέρειες.
Καταλογίζει στον Γλ. Κληρίδη μιαν αλλοπρόσαλλη νοοτροπία, τάση να ψεύδεται, και ότι περιφρονούσε τους Έλληνες και τις συνήθειές τους. «Όταν επρόκειτο για την εξωτερική πολιτική τους, τη σάρκαζε ως ανεύθυνη. Όταν επρόκειτο για τη λειτουργία της ελληνικής παιδείας, τη χλεύαζε με τον αγγλικό όρο Greek immaturity! Για να κλείσει με τα εξής: «Μετά την προεδρία του, έγινε ορμητικός ιεράρχης του "ναι" στο δημοψήφισμα του 2004. Αυτό το τελευταίο σημάδεψε οριστικά την τελευταία σελίδα της προσωπικής πολιτικής του ιστορίας. Και τη σημάδεψε μη κολακευτικά...».
Τάσσος Παπαδόπουλος
Στα βιώματά του με τον μ. Τάσσο Παπαδόπουλο, ο συγγραφέας είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικός όταν φανερώνει το παρασκήνιο πίσω από το διάγγελμα του Προέδρου για το Σχέδιο Ανάν.
Αφού ξεκινά με την επίσκεψη των Τ. Παπαδόπουλου και Πολάκη Σαρρή το 2002 για να ζητήσουν την υποστήριξή του στην υποψηφιότητα του πρώτου για την προεδρία, ξεκαθαρίζει ότι «η απόφαση να στηρίξουμε τον Παπαδόπουλο ήταν προϊόν της σφοδρής μας αντίθεσης στο Σχέδιο Ανάν». Επισημαίνει την παράδοξη επιλογή Τ. Παπαδόπουλου να πάρει τον Κληρίδη ως πολιτικό του σύμβουλο στη Νέα Υόρκη, όταν οι Κληρίδης και Μαρκίδης, οι δύο επίσημοι Ηρακλείς του Σχεδίου Ανάν, είχαν χάσει την εξουσία... Αλλά εξηγεί ότι το ΑΚΕΛ τού τον είχε επιβάλει, οι επιθυμίες του ΑΚΕΛ ήταν για τον Παπαδόπουλο νόμος... Του επιρρίπτει ευθύνες και ατολμία για την αμηχανία και αντιφατικότητα στην αντιμετώπιση της δόλιας κίνησης Ντενκτάς στο άνοιγμα των οδοφραγμάτων και στις προσπάθειες του συγγραφέα να πείσει τον Πρόεδρο να αποτρέψει το άνοιγμα, γιατί η εξέλιξη θα ισοδυναμούσε με έμπρακτη αναγνώριση του τουρκοκυπριακού κρατιδίου, αλλά μάταια...
Αφού εξηγεί ότι το Σχέδιο Ανάν διαμορφώθηκε από τον ΓΓ του ΟΗΕ σε πρώτη μορφή Ανάν 1, στις 11 Νοεμβρίου 2002, επί προεδρίας Κληρίδη, επιρρίπτει ευθύνες στον Τ.Π. για τη μοιραία αποδοχή του διαιτητικού ρόλου του Γ.Γ. και αποκαλύπτει ότι οι δικαιολογίες περί πιέσεων που επικαλέστηκε ο Τ.Π. δεν ευσταθούσαν... Ο Πρόεδρος πίστευε ότι, εφόσον τα δύο μεγάλα κόμματα υποστήριζαν το σχέδιο Ανάν, ο λαός θα το δεχόταν, αντίθετα με την επιμονή του συγγραφέα ότι ο λαός θα έλεγε το ΟΧΙ, χάρη στην αποτελεσματική δουλειά του συγκροτήματος και όσων ήταν εναντίον. Καλύπτει τη συνάντηση στο Μπούργκενστοκ, τον δρόμο για το δημοψήφισμα με πολλές λεπτομέρειες και φθάνει στο διάγγελμα του Προέδρου, όταν και αποκαλύπτει ότι αρχικά ο Τ. Παπαδόπουλος, ακολουθώντας τις απαιτήσεις του ΑΚΕΛ στο διάγγελμά του, θα παρουσίαζε στον λαό τα θετικά και αρνητικά στοιχεία του 5ου σχεδίου Ανάν και θα καλούσε τον λαό να ψηφίσει στο δημοψήφισμα κατά συνείδησιν.
Όταν ο συγγραφέας πληροφορήθηκε από στενούς συνεργάτες τού Προέδρου τι θα έκανε ο τελευταίος και ενώ βρισκόταν στο Άγιον Όρος μαζί με άλλους επωνύμους, προέτρεψε με τηλεφωνική παρέμβασή του τον Τ.Π. να πάρει την ορθή απόφαση. Έπρεπε να αγνοήσει την αξίωση του ΑΚΕΛ, που ήταν ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΛΕΣΕΙ ΤΟ ΛΑΟ ΝΑ ΑΠΟΡΡΙΨΕΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ! Έπρεπε και την τελευταία στιγμή ρητά, καθαρά, κατηγορηματικά να αναλάβει ρωμαλέα τις ιστορικές ευθύνες του, και όχι από μικροπολιτικούς συμβιβασμούς και ψευτοδιλήμματα να μετατοπίσει στον λαό τις ευθύνες. «Στην άρση αυτής της αμφιταλάντευσης ίσως να συνέβαλα κι εγώ μέσω των συνεργατών του, την κρίσιμη στιγμή. Μέχρι την τελευταία στιγμή πίεζα το περιβάλλον του να αλλάξει το μήνυμα του διαγγέλματος του Προέδρου. Τελικά ο Παπαδόπουλος κάλεσε τον λαό να απορρίψει το Σχέδιο... Ο λαός ήταν ήδη συνειδητά και υπεύθυνα προετοιμασμένος να πει το ‘όχι’...», γράφει αποκαλυπτικά στη σελίδα 220...
Ο Τ.Π. απέτυχε να χειριστεί το «Όχι», αντίθετα υποστήριζε την επαναφορά του απορριφθέντος σχεδίου με την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσαν οι Βρετανοί, Αμερικανοί, Ευρωπαίοι να δεχθούν αλλαγές προς όφελος των Ελλήνων, και διερωτάται ο συγγραφέας, πώς ένας ευφυής Πρόεδρος ήταν δυνατό να πιστεύει κάτι τέτοιο. Η μόνη ερμηνεία που μπορεί να δώσει είναι ότι «ο Πρόεδρος πίστευε πως έπρεπε να ικανοποιεί την ηγεσία του ΑΚΕΛ, η οποία ήθελε προεδρική βοήθεια... Έτσι ο Πρόεδρος διακήρυττε ότι το Σχέδιο είναι η "βάση λύσεως", απλώς για να βοηθά το ΑΚΕΛ». Εθνικά οράματα κατέληξαν σε όρκους πίστεως προς το ΑΚΕΛ. Δεν μπόρεσε να ξεφύγει, όπως τουλάχιστον ο Σπ. Κυπριανού, γράφει ο συγγραφέας, ο οποίος συγκρούστηκε και κατήγγειλε τη συνεργασία με το ΑΚΕΛ. Ο Παπαδόπουλος «κατάφερε να δοξαστεί με μία ιστορική στιγμή, με το "όχι"... αλλά δεν κατάφερε να την αξιοποιήσει. Στον βωμό της μικροπολιτικής σκοπιμότητας, να επανεκλεγεί με τη βοήθεια του ΑΚΕΛ...».
Δημήτρης Χριστόφιας
Ο συγγραφέας τονίζει την εμμονή του Δημήτρη Χριστόφια στη Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία και στο να πείσει τους Τουρκοκυπρίους ότι εργάζεται γνήσια γι’ αυτήν, με τον Άντρο Κυπριανού σε επισημάνσεις του συγγραφέα να τονίζει ότι «ο Χριστόφιας ξέρει τι κάνει». Στο κεφάλαιο επισημαίνονται η επιπολαιότητα, η προχειρότητα, η απειρία και η μη αποτελεσματικότητα και σ’ αυτήν τη διακυβέρνηση, με τον Χριστόφια να κυβερνά όπως και στο κόμμα του. Να φθάνει σε αδιέξοδα και να πιστεύει ότι θα βρει λύση με τον Μ. Α. Ταλάτ, δίχως να έχει Σχέδιο Β. Ο συγγραφέας παραθέτει τις συνομιλίες που είχε στις διάφορες συναντήσεις του με τον Πρόεδρο Χριστόφια, που ούτε σχεδίαζε ούτε διεκδικούσε, για να κλείσει το κεφάλαιο με την τραγωδία στο Μαρί, την ευθύνη της οποίας έφερε ο Πρόεδρος (που συνέπεσε με την οικογενειακή τραγωδία του συγγραφέα με την άγρια δολοφονία του αγαπημένου του γιου Άντη) και την οικονομική κρίση που μάστιζε τον τόπο.
«Ο Χριστόφιας δεν κατάφερε να ασκήσει με επιτυχία την προεδρία του, ούτε μελέτησε ούτε σεβάστηκε τον Θουκυδίδη, τον οποίο οι Τούρκοι ηγέτες έχουν μόνιμο σύμβουλο... Τα τραγικά γεγονότα του τέλους της διακυβέρνησής του σημάδεψαν δυστυχώς αρνητικά και την υστεροφημία του», γράφει ο συγγραφέας.
Ο Επίλογος του συγγραφέα είναι μια αποτίμηση και του δικού του ρόλου. Χρεώνει τους πολιτικούς ηγέτες της Κύπρου ότι δεν μπόρεσαν να απαντήσουν στο ερώτημα τι σήμαινε η επάνοδος της Τουρκίας ως εγγυήτριας δύναμης και στρατιωτικής παρουσίας στην Κύπρο, αδιαφόρησαν και βολεύτηκαν, έπαιξαν επιπόλαια με την Ιστορία και η ιστορία μάς εκδικήθηκε... Κανένας δεν μελέτησε την έκθεση του Δρος Νιχάτ Ερίμ, οι εισηγήσεις του οποίου υλοποιήθηκαν με εκπληκτική μαεστρία από την Άγκυρα...
Η αξία του βιβλίου αυτού έγκειται στο γεγονός ότι γράφτηκε από μια φυσιογνωμία της Κύπρου που γνώρισε και έζησε τόσο τους έξι Προέδρους όσο και τους στενούς συνεργάτες και φίλους των, γι’ αυτό τα βιώματά του και οι σκιαγραφήσεις του αποτελούν ιστορικές παρακαταθήκες για ευρύτερο προβληματισμό ως προς το ΠΟΥ ΠΑΜΕ απ' εδώ και πέρα. Ειδικά όταν σχεδόν κανένας από αυτούς δεν άφησε τίποτα πίσω του και ο ένας που άφησε κάτι, δεν ξέρεις πότε είπε αλήθειες και πότε ψέματα. (Η καλύτερη «παρακαταθήκη» του, όπως και άλλων, ειρωνικά βρίσκεται στο Βρετανικό Αρχείο...)
Για έναν μελετητή, πολιτικό, απλό πολίτη, είναι μια πόρτα να δει πώς φθάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα. Η αξία του βιβλίου είναι στο να βοηθήσει σημαντικά, ουσιαστικά, αποτελεσματικά, έστω και την 11η ώρα, πώς διασώζεται η Κύπρος από την ολοκληρωτική καταστροφή. Μια μεγάλη ευθύνη πλέον προς τον 7ο νυν Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη, πώς διασώζεται ο Ελληνισμός και το Ενιαίο Κράτος, από την τελική φάση του σχεδίου Νιχάτ Ερίμ 1956...
* Σημ. Φ.Α. -

Μετά από 37 χρόνια αποκαλύψαμε τη διαχρονική παραπλάνηση του λαού και φανερώσαμε ότι ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος στις 12 Φεβρουαρίου 1977 δεν συνήψε καμία Συμφωνία (με κεφαλαίο Σ) με τον Ραούφ Ντενκτάς και δεν έβαλαν καμία υπογραφή ούτε ο ένας ούτε ο άλλος, παρά μόνο δέχθηκε ο Μακάριος 4 κατευθυντήριες γραμμές ως οδηγίες προς τους διαπραγματευτές να ξεκινούσαν τον διακοινοτικό διάλογο.
Δίχως διαχρονική δέσμευση, «Σημερινή», 30 Οκτωβρίου 2015, «Αδήριτος ανάγκη η εξαπάτηση του λαού», σελ. 8 και Σημερινή, 16 Οκτωβρίου 2015, «Φάντασμα οι Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου», σελ. 8, με φωτοαντίγραφα τηλεγραφήματος του τότε Βρετ Υπ. Αρμοστού στη Λευκωσία, που επιβεβαίωνε ότι δεν υπήρξαν υπογραφές και ήταν μόνο κατευθυντήριες οδηγίες προς τους διαπραγματευτές.

Το ίδιο ισχύει και για τις κατευθυντήριες μεταξύ Προέδρου Σπ. Κυπριανού και Τ/κ ηγέτη Ραούφ Ντενκτάς στις 19 Μαΐου 1979 (γι’ αυτές -του 1979- εξασφαλίσαμε και την αυθεντική ανακοίνωση του Γ.Γ. του ΟΗΕ).
Σημειώνεται, βέβαια, ότι το βιβλίο είχε ήδη γραφτεί όταν κάναμε την αποκάλυψη στη «Σημερινή». Και η γράφουσα μεταξύ των παραπλανημένων ότι ήταν «Συμφωνίες», μέχρι που εντόπισε, μετά από εντατική έρευνα, ότι ούτε «Συμφωνίες» ήταν ούτε υπογραφές έφεραν.
ΦΑΝΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΟΥ
Ερευνήτρια/συγγραφέας