Άλλο διάγγελμα ετοίμαζε ο Τάσσος

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Ν. ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΗ «ΕΞΙ ΠΡΟΕΔΡΙΚΑ ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ»
Είχε υποκύψει στις πιέσεις του ΑΚΕΛ να μην απορρίψει το Σχέδιο Ανάν, αλλά να αφήσει τον λαό να αποφανθεί ανεπηρέαστος. Ποιος και πώς απέτρεψε το μοιραίο λάθος
Η πολιτική αφέλεια Βασιλείου, ο Κληρίδης που δεν ήταν φτιαγμένος για αρχηγικούς ρόλους και το θολό όραμα του Χριστόφια
O Κώστας Ν. Χατζηκωστής περιγράφει με ρεαλισμό την πενταετία Γιώργου Βασιλείου, όσον αφορά το Κυπριακό: «Η πενταετία 1988-1993», γράφει στο βιβλίο του «Έξι Προεδρικά Πορτραίτα», «ήταν άγονη περίοδος ως προς τη λύση του Κυπριακού. Ο Βασιλείου με ελλιπή ιστορική παιδεία, με γλίσχρα πολιτική εμπειρία, και με πεπλανημένες απόψεις για το Κυπριακό και τις δυσχέρειές του, απλοποιούσε με περίεργα και αφελή συνθήματα την περιπλοκότητα του προβλήματος. Είχε την πεποίθηση ότι η επίδειξη πληθωριστικής καλής θέλησης και επικοινωνιακής γλυκύτητας προς την Άγκυρα θα έφερνε ταχεία λύση στο Κυπριακό.

»Φώναζε ότι ήθελε 'λύση χθες', για να πείσει για το ότι ήταν έτοιμος για ουσιαστικές συνομιλίες για λύση. Για να πετύχει εκεί όπου οι άλλοι απέτυχαν. Ήθελε 'χίλια Νταβός'. Υμνούσε τις δολιότητες κατά της Κύπρου στο Νταβός, χωρίς να κατανοεί ότι εκεί έγινε ουσιαστικά αποδεκτή η φιλοσοφία της λύσης του Κυπριακού, που οδήγησε στο εφιαλτικό Σχέδιο Ανάν, το οποίο απέρριψαν οι Έλληνες της Κύπρου, με το δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου του 2004.

»Με τέτοια πεπλανημένη και ιστορικά ανεδαφική προσέγγιση, όχι μόνο δεν μετακινούσε την Τουρκία προς λειτουργική λύση, αλλά την ερέθιζε. Ερέθιζε την πολιτικοστρατιωτική επεκτατική βουλιμία της. Η πολιτική του είτε αγνοούσε είτε παραγνώριζε την ιστορία και την ανελαστική αποφασιστικότητα της Τουρκίας στον αναλλοίωτο στόχο της, να επιβάλει νομικά και διπλωματικά τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη δημιουργία δύο κρατιδίων στην Κύπρο».
Ο συγγραφέας αναφέρεται και στη συνάντηση που είχε με τον Γιώργο Βασιλείου, μετά την εκλογή του στην προεδρία. Γράφει στο βιβλίο του:

«... Για άλλη μία φορά επιβεβαίωσα ότι είχε την αβάσιμη αυτοπεποίθηση ότι θα έλυνε το Κυπριακό. Βιαζόταν να το λύσει 'χθες'. Πίστευε ότι μπορούσε να το λύσει. Ήταν φανερό ότι η βεβαιότητά του πήγαζε από την αδυναμία του να απαντήσει στο ερώτημα, γιατί ενώ απέτυχαν οι προκάτοχοί του, αυτός θα πετύχαινε. Είχε μία υπέρμετρη εκτίμηση της δυνατότητάς του, να πετύχει εκεί όπου οι άλλοι απέτυχαν. Θεωρούσε, δηλαδή, ότι θα εξανάγκαζε, ή θα έπειθε την Τουρκία να δεχτεί λύση του Κυπριακού, υπό τους όρους που έθετε η ελληνοκυπριακή πλευρά».
Γλ. Κληρίδης: Δεν ήταν φτιαγμένος για αρχηγικούς ρόλους
Η σχέση Κ. Χατζηκωστή-Γλαύκου Κληρίδη ήταν η στενότερη και μακροβιότερη από όλους τους Προέδρους της Δημοκρατίας. «Με τον Γλαύκο Κληρίδη είχα καθημερινή επαφή για δέκα χρόνια. Από το 1976 μέχρι το 1985 μας έδενε σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης. Εκτός από φίλοι, ήμασταν συνεργάτες και συναγωνιστές», γράφει στο βιβλίο του. Η σχέση πέρασε από χίλια μύρια κύματα. Από διαφωνίες, συμφωνίες, ρήξεις, συγκρούσεις. «Επί χρόνια προσπαθούσα να κατανοήσω την προσωπικότητά του», αναφέρει ο συγγραφέας.

«Εξαρχής είχα επισημάνει μερικές πολύ σοβαρές αδυναμίες του. Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του ήταν η αντιφατικότητά του. Οι αποφάσεις του δεν ήταν προϊόν βαθύτερων προβληματισμών και αναλύσεων. Αντίθετα, αποφάσιζε στιγμιαία και χωρίς να το πολυσκεφτεί, για το αν θα τηρούσε θετική ή αρνητική στάση απέναντι σε κάποιο θέμα. Επίσης, δεν ήταν συνεπής στις αποφάσεις του, όπως ακριβώς τις έπαιρνε, με την ίδια άνεση τις αναιρούσε κιόλας... Σήμερα είμαι πεπεισμένος ότι οι συγκυρίες τον έφερναν σε αρχηγικούς ρόλους για τους οποίους δεν ήταν φτιαγμένος. Όμως διέθετε αρκετά προσόντα, τα οποία του επέτρεπαν να φέρει εις πέρας το έργο που του είχε ανατεθεί...».
Ο Κώστας Ν. Χατζηκωστής τονίζει ότι η διαχείριση του χάους που προέκυψε, μετά το πραξικόπημα και την εισβολή, αποτελούν «το πλέον αξιόλογο κεφάλαιο της πολιτικής ζωής του Γλ. Κληρίδη. Η μεγαλύτερη προσφορά του προς τον κυπριακό Ελληνισμό ήταν εκείνη η περίοδος».
Σχετικά με την υποστήριξη του Κληρίδη στο Σχέδιο Ανάν, αναφέρει: «Η μεγάλη ήττα του στις προεδρικές εκλογές του 2003 (ήταν ο πρώτος Πρόεδρος μετά το 1974 που έχασε από τον πρώτο γύρο!), όχι μόνο πίκρανε τον Κληρίδη, αλλά τον φόρτισε και με ένα πρωτόγνωρο πάθος υποστήριξης του Σχεδίου Ανάν, ίσως διότι θεωρούσε ότι μόνο έτσι είχε ελπίδες να ξαναβρεθεί στην εξουσία...». Στο βιβλίο γίνεται αναφορά και στην ομιλία Κληρίδη στο συνέδριο του ΔΗΣΥ, κατά το οποίο αποφασίστηκε η υποστήριξη του Σχεδίου.

«Ο Κληρίδης, κάποια στιγμή, μετά τον Αναστασιάδη, ανέβηκε στο βήμα και μεταξύ άλλων επιχειρημάτων του υπέρ του 'ναι', και αναφορών του για τους κινδύνους που εγκυμονούσε το 'όχι' για την πατρίδα, κατέληξε: 'Προτιμώ να αποδημήσω εις Κύριον, παρά να δω αυτό το τέλος των αγώνων του κυπριακού Ελληνισμού'. Δηλαδή να έβλεπε το 'όχι', που γι' αυτόν σήμαινε καταστροφή!».
Και καταλήγοντας ο Κ. Χατζηκωστής, δίνει μία λιτή, αλλά παραστατική εικόνα του Γλαύκου Κληρίδη: «Η ζωή του, υπήρξε η ζωή ενός θεσμικού πολιτικού. Αναλώθηκε στην Προεδρία της Βουλής, στην αρχηγία του ΔΗΣΥ και στην Προεδρία του κράτους. Δεν τον χαρακτήριζαν ούτε ο βαθύς στοχασμός, ούτε ο οραματισμός. Μετά την προεδρία του, έγινε ορμητικός ιεράρχης του 'ναι' στο δημοψήφισμα του 2004. Αυτό το τελευταίο, σημάδεψε οριστικά την τελευταία σελίδα της προσωπικής του πολιτικής ιστορίας. Και τη σημάδεψε μη κολακευτικά...».
Τάσσος: Το άλλο... διάγγελμα
Ίσως μίαν από τις πλέον άγνωστες σελίδες της πρόσφατης ιστορίας μας να αποτελεί το γεγονός ότι, άλλο διάγγελμα είχε ετοιμάσει να εκφωνήσει ο Τάσσος Παπαδόπουλος, προς τον λαό, και άλλο απηύθυνε τελικά. Ο Κώστας Ν. Χατζηκωστής είναι αποκαλυπτικός:

«Ποιο ήταν το κλίμα και τα παρασκήνια της συγγραφής του; Η ηγεσία του ΑΚΕΛ πίεζε τον Παπαδόπουλο να μην πάρει απορριπτικές θέσεις στο διάγγελμα, αλλά να παραθέσει τα αρνητικά και τα θετικά του Σχεδίου Ανάν και να αφήσει τον λαό να αποφασίσει ανεπηρέαστος. Φαίνεται ότι ο Παπαδόπουλος είχε, τελικά, υποκύψει στις πιέσεις και η συγγραφή του διαγγέλματος είχε ολοκληρωθεί με βάση την ως άνω θέση του ΑΚΕΛ...
»Από στενούς συνεργάτες του Παπαδόπουλου, οι οποίοι συνέπραξαν στην τελική διαμόρφωση του εγγράφου, πληροφορήθηκα στο Άγιο Όρος, όπου βρισκόμουν, τη ζοφερή ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί τις τελευταίες στιγμές για τον στόχο και το περιεχόμενο του διαγγέλματος. Αποφάσισα να συμβάλω κι εγώ με τηλεφωνική μου παρέμβαση, στο να πάρει ο Πρόεδρος τη σωστή απόφαση... Μέχρι την τελευταία στιγμή πίεζα το περιβάλλον του να αλλάξει το μήνυμα του διαγγέλματος του Προέδρου. Τελικά, ο Παπαδόπουλος κάλεσε τον λαό να απορρίψει το Σχέδιο Ανάν. Να πει το 'όχι'. Αυτό, τον καταξίωσε μέσα σε μία νύχτα ως εθνικό ηγέτη του ευρύτερου Ελληνισμού...».
Ο Κ. Χατζηκωστής καταλογίζει στον Τ. Παπαδόπουλο τρία μοιραία λάθη: «Την αποδοχή του Σχεδίου Ανάν στη Νέα Υόρκη. Το άνοιγμα των 'συνόρων' και την ουσιαστική εκ μέρους μας αναγνώριση του λεγόμενου 'τουρκοκυπριακού κράτους' και, τέλος, την απαράδεκτη θέση ότι βάση συζήτησης του Κυπριακού θα αποτελούσε το Σχέδιο Ανάν, ακόμη και μετά το 'όχι' του λαού».
Χριστόφιας: Το θολό όραμα
«Απειρία, κομματικές αγκυλώσεις, κομμουνιστικά σύνδρομα σε σκέψεις και νοοτροπίες δεν βοήθησαν τον Δημήτρη Χριστόφια», επισημαίνει ο Κώστας Χατζηκωστής.

«Ο Χριστόφιας δεν κατάφερε να μπει σε καθαρή πορεία, ούτε να συγκεκριμενοποιήσει τους στόχους του, ούτε να επιστρατεύσει αποτελεσματικές μεθόδους στη διαχείριση του Κυπριακού... Πήγε σε συνομιλίες με τον 'σύντροφό του', αριστερό Ταλάτ, πιστεύοντας ότι θα μπορούσαν μαζί να πραγματοποιήσουν ένα θολό όραμα, μία ομοσπονδιακή κυπριακή πολιτεία, στη βάση των μακαρία τη λήξει κομμουνιστικών πολιτικών και κοινωνιολογικών ιδεολογημάτων. Απέτυχε φέρνοντας αδιέξοδο και πάλιν. Απέτυχε, όπως οι προηγούμενοι Πρόεδροι, γιατί δεν μπόρεσε να απεγκλωβιστεί από την αφελή ψευδαίσθηση ότι η Τουρκία θέλει άλλη λύση από τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και έλεγχο όλης της Κύπρου.

»Όταν απέτυχε, προσέφυγε στο ανεδαφικό και προδήλως κωμικό επιχείρημα ότι έφταιγε η τουρκική αδιαλλαξία. Αλλά η Τουρκία δεν ήταν 'αδιάλλακτη'. Ήταν και είναι ο κατακτητής της μισής Κύπρου, εδώ και πενήντα χρόνια σχεδιάζει υπομονετικά, πεισματικά και αταλάντευτα την κατάκτηση ολόκληρης της Κύπρου... Ο Χριστόφιας ούτε μελέτησε, ούτε σεβάστηκε τον Θουκυδίδη, τον οποίο οι Τούρκοι ηγέτες έχουν μόνιμο σύμβουλο και καθοδηγητή στην επεκτατική τους στρατηγική. Δυστυχώς, παραδόθηκε στο βολικό: 'Είμαστε μικρή και αδύνατη χώρα, τι να κάμουμε;' Αλλά με τη φιλοσοφία αυτή καταστράφηκε η Κύπρος. Γιατί δεν κάνουμε... Μας κάνουν!»