Εκλιπούσα ηγεσία σε μιαν εκλιπούσα Κυπριακή Δημοκρατία

Πώς είναι δυνατόν ένας αναξιόπιστος, πανταχόθεν βαλλόμενος, επικρινόμενος και αμφισβητούμενος Πρόεδρος να υπερασπίσει τα δίκαια και τα συμφέροντα της ελληνικής πλευράς έναντι μιας αποθηριωμένης Τουρκίας;
Σκεφτείτε προς στιγμήν, για να συντρομάξετε για το κατάντημα αυτού του τόπου: Το 1955-59, οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ θυσιάστηκαν, απαγχονίστηκαν και σκοτώθηκαν στον αγώνα κατά του Βρετανού δυνάστη με ένα όνειρο: Την αυτοδιάθεση-Ένωση της Κύπρου με τη Μητέρα Ελλάδα. Γιατί δεν ευοδώθηκε εκείνος ο μοναδικός απελευθερωτικός αγώνας; Διότι η τότε ηγεσία υπέκυψε σε εκβιασμούς και απειλές της Αγγλοκρατίας.
Καταλήξαμε σε ένα κράτος, προϊόν τραγέλαφου. Ο μ. Καραμανλής συμβούλευσε «να το κάνουμε κούκλα». Και το κάναμε πανούκλα. Σκεφτείτε ξανά: Η Κύπρος επιβίωσε 40 και πλέον αιώνων από σκλαβιές, τυραννίες, δεσποτείες, κατοχές και εξανδραποδισμούς. Μετά την κολοβή, έστω, και δοτή ανεξαρτησία, η Κυπριακή Δημοκρατία είναι σε πλήρη κατάρρευση. Ευθύνονται πολλοί. Και ας μην προτρέξουν διάφοροι να υποβάλουν ότι φταίνε... οι ξένοι. Αυτό το γελοίο παραμύθι δεν πείθει κανένα νούσιμο άνθρωπο που στοιχειωδώς γνωρίζει την ιστορία του Κυπριακού. Πρώτα απ’ όλα ευθύνονται όλοι οι ηγέτες που διακυβέρνησαν το νησί από το 1960 μέχρι σήμερα. Αποδείχθηκαν ανεπαρκείς. Δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν το σύνδρομο του κομματάρχη και του πολιτικάντη. Δεν είχαν το ανάστημα και το παράστημα πολιτικού. Γι’ αυτό και επιδίδονταν σε συναλλαγές με διάφορα οικονομικά και τραπεζικά κατεστημένα για να αντλούν στήριξη και ενίσχυση.

Με το αζημίωτο, φυσικά. Αυτή η διαπλοκή πολιτικής και χρήματος άνδρωσε την κομματοκρατία και δι’ αυτής αιμοδοτήθηκε η ρουσφετοκρατία, η αναξιοκρατία, ο νεποτισμός και η φαυλοκρατία. Άνθρωποι ανίκανοι και ανάξιοι διορίστηκαν σε υψηλές και κρίσιμες θέσεις επειδή είχαν άλλα... «προσόντα»: Ήσαν κομματόσκυλα, κομματικοί μαγκουροφόροι, φίλοι, κουμπάροι, μέρος του εσμού του κομματικού ή προεδρικού περίγυρου. Πάρτε ως παράδειγμα τον σημερινό Πρόεδρο. Τι ευαγγελιζόταν προεκλογικά ο Ν. Αναστασιάδης; Ότι θα φέρει την αλλαγή σε νοοτροπίες, σε πρακτικές, σε ενέργειες και γι’ αυτό τον σκοπό θα επέλεγε τους άριστους των αρίστων. Προεκλογικά φούμαρα! Μόλις ανήλθε στην προεδρία, φρόντισε αμέσως να τακτοποιήσει τις προεκλογικές συναλλαγές του διορίζοντας στο προεδρικό και στο υπουργικό Συμβούλιο άτομα που, εκτός από παθιασμένοι υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν, ήταν και κομματικοί ή προεδρικοί παρατρεχάμενοι.
Κοιτάξτε όλους όσοι διορίστηκαν από τον Πρόεδρο. Οι περισσότεροι δεν έπρεπε καν να προσεγγιστούν, πόσω μάλλον να διοριστούν σε καίριες θέσεις. Η τελευταία σύγκρουση μεγατόνων με αφορμή την έκθεση Καλλή και τις διατυπούμενες κατηγορίες εναντίον του Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα για κατ’ ισχυρισμόν δεκασμό και χρηματισμό, προκάλεσαν και αχρείαστη αναμέτρηση του Προέδρου με τον Γενικό Εισαγγελέα. Ο Ν. Αναστασιάδης είναι ο θεματοφύλακας της νομιμότητας. Ενήργησε ως ο τελευταίος κομματάρχης, που επιχειρεί να στηρίξει τον ευνοούμενό του. Για να ανακαλέσει εκ των υστέρων αλλά και να αντεπιτεθεί με ανοίκειους χαρακτηρισμούς κατά του Γενικού Εισαγγελέα. Μετά το νέο θλιβερό επεισόδιο και την καταφανή προσπάθεια του προεδρικού να αποδομήσει την Εισαγγελία και τον Γεν. Εισαγγελέα - για ευδιάκριτους λόγους που σχετίζονται με τη Focus, τη Ryanair, τη Χρ. Γιωρκάτζη, κτλ. - οι πολίτες διερωτώνται αν πιάσαμε πάτο. Όχι ακόμα!

Οι θεσμοί σχεδόν όλοι καταρρέουν υπό το βάρος των ανεπαρκειών και των ανομημάτων εκείνων που, κακή τη μοίρα, τους εκπροσωπούν. Η προεδρία, η Εκκλησία, η Κεντρική Τράπεζα, τα κόμματα, έχουν απαξιωθεί στη συνείδηση του απλού πολίτη. Απέμεινε η Γενική Εισαγγελία ως ο εκφραστής του κράτους δικαίου. Ακόμα και αυτόν τον θεσμό, πρώτος ο Πρόεδρος έπληξε με τις αλλοπρόσαλλες και αντιδεοντολογικές αποφάσεις του. Έχει δίκαιο ο Κώστας Κληρίδης όταν υποστηρίζει πως όλα αυτά γίνονται για αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από άλλα εξίσου σοβαρά ζητήματα. Π.χ. ο Ν. Αναστασιάδης, που για πολλούς μήνες ποιούσε την νήσσαν, οφείλει να δώσει εξηγήσεις για τα 500.000 ευρώ που ο ΔΗΣΥ, υπό την ηγεσία του, πήρε από τον Ζολώτα.

Επίσης το ΑΚΕΛ ή και άλλα κόμματα οφείλουν εξηγήσεις. Οι πολίτες τι παρατηρούν με αηδία, οργή και απόγνωση; Ότι το κομματικό, πολιτικό, τραπεζικό και οικονομικό κατεστημένο, που για δεκαετίες λυμαίνεται τον τόπο και τις προσδοκίες του, έφτασε στα όριά του: Αλληλοσπαράζεται. Λεμεσός εναντίον Λευκωσίας! Όλοι αυτοί θεωρούν το νησί ως κληρονομικόν λιβάδιον της αποκλειστικής λεηλασίας του. Ο τόπος καταρρέει, οι πολίτες βρίσκονται σε απελπισία, σωρείτες και μελανίες σωρεύονται στον κυπριακό ορίζοντα αλλ ́ οι ηγέτες του φαίνονται να ζουν σε άλλους κόσμους. Εκλείπουν! Είναι εκτός πραγματικότητας επειδή ο όποιος πατριωτισμός τους έχει μετατραπεί σε πολιτική ιδιοτέλεια, κομματική συναλλαγή, διαπλοκή συμφερόντων. Και πότε συντελείται αυτό το χάος και αυτή η ακυβερνησία, με έναν Πρόεδρο που δεν είναι σε θέση να ελέγξει καν όσους αυτός διόρισε; Τώρα που ο Ν. Αναστασιάδης ετοιμάζεται να επιστρέψει σε ακόμα έναν διάλογο κωφών.

Αλλά τι; Πώς είναι δυνατόν ένας αναξιόπιστος, πανταχόθεν βαλλόμενος, επικρινόμενος και αμφισβητούμενος Πρόεδρος να υπερασπίσει τα δίκαια και τα συμφέροντα της ελληνικής πλευράς έναντι μιας αποθηριωμένης Τουρκίας; Από την άλλη, πώς μπορεί ο Πρόεδρος να πάει σε συνομιλίες για τη μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας -έτσι λέγει ο Αναστασιάδης, άλλα εννοεί ο κατοχικός Έρογλου- όταν ο ίδιος, με την ανεκδιήγητη απραξία και τις παραλείψεις του, την έχει ήδη αποδυναμώσει ώστε οι Τούρκοι να ισχυρίζονται ότι αυτή είναι «εκλιπούσα»; Προσέξτε την ανείπωτη τραγωδία μας: Όλοι αυτοί που, λόγοις, κόπτονται για την υπεράσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως του ισχυρού θώρακα επιβίωσης του κυπριακού Ελληνισμού, έργοις την υπονομεύουν και την απαξιώνουν. Δεν το καταλαβαίνουν;

Βεβαίως και το αντιλαμβάνονται αλλ’ οι εγωισμοί, τα πείσματα, οι διαπλοκές και οι εξαρτήσεις τους δεν τους αφήνουν να δουν αυτά που οι απλοί πολίτες βλέπουν διάφανα: Με εκλιπούσα ηγεσία θα δικαιώσουμε στο τέλος την τουρκική αθλιότητα περί της «εκλιπούσας» Κυπριακής Δημοκρατίας; Και μόνο αυτό να σκέφτονταν οι ηγέτες μας έπρεπε να είχαν ανακρούσει πρύμναν από τον κατήφορο, στον οποίο καλπάζουν και συμπαρασύρουν τον τόπο.