Κωδικός Usalama…

Ο ισχυρισμός ότι η παγίδευση πουλιών ξέφυγε από το επίπεδο της παραδοσιακής «οικογενειακής βιοτεχνίας» (ένα «χόμπι-απομεινάρι» του παππού) και μετατράπηκε σε βιομηχανία, έπεφτε σε αφτιά μη ακουόντων
Πριν από λίγα χρόνια ακούσαμε, με ομολογουμένως κάποια έκπληξη, ότι η Ιντερπόλ, δηλαδή ο αστυνομικός οργανισμός που ασχολείται με διεθνή εγκλήματα, δημιούργησε ειδικό τμήμα για την καταπολέμηση των εγκλημάτων κατά της άγριας ζωής (wildlife crime). Ακόμα πιο πολλή ήταν η έκπληξη όταν μάθαμε ότι τους απασχολούσε η ταπεινή Κύπρος και δη το ταπεινό... αμπελοπούλι!
Συγκαταβατικά μειδιάματα ακολούθησαν τη δήλωση της Ιντερπόλ ότι wildlife crime is big business κι ότι οι εμπλεκόμενοι, μη έχοντας πού να διοχετεύσουν νόμιμα τα μεγάλα κέρδη τους, χωρίς να εγείρουν ερωτηματικά, τα επενδύουν σε ναρκωτικά και στην αγορά εξοπλισμών.
Και άλλα συγκαταβατικά μειδιάματα από κείνους που έλεγαν ότι: αυτά μπορούν να ισχύουν για την άγρια ζωή «μεγάλης εμβέλειας», για το ελεφαντόδοντο, για το δέρμα της λεοπάρδαλης ή της πολικής αρκούδας. Δεν αφορούν τα μικρά πουλιά που η παράδοση να τα παγιδεύουμε χρονολογείται στην Κύπρο από τον Μεσαίωνα. Ο ισχυρισμός ότι η παγίδευση πουλιών ξέφυγε από το επίπεδο της παραδοσιακής «οικογενειακής βιοτεχνίας» (ένα «χόμπι-απομεινάρι» του παππού) και μετατράπηκε σε βιομηχανία, έπεφτε σε αφτιά μη ακουόντων. Δεν ήθελαν να το ακούσουν, γιατί δεν τους συμφέρει: οι «αμπελοπουλλάδες» αποτελούν υπολογίσιμη μάζα ψηφοφόρων, έστω κι αν η Υπηρεσία Θήρας υπολογίζει σε €12 εκ. ετησίως τον παράνομο τζίρο. Αλλά σε μια χώρα που συνηθίσαμε να σκεφτόμαστε σε δις, ίσως τα €12 εκ. δεν ιδρώνουν τ’ αφτί μας.
Τώρα, όμως, που μια πρόσφατη καταδίκη στην Πάφο έφερε στο φως έναν εγκληματία, που όχι μόνο επιδιδόταν στην παράνομη παγίδευση πουλιών, αλλά και στη διακίνηση ναρκωτικών, τι θα πούμε; Πάλι θα κλείσουμε τα μάτια και τ’ αφτιά μας; Και καλά, συνηθίσαμε να «παίζουν τις πάπιες» οι πολιτικοί, εμείς οι άλλοι όμως; Εμείς οι macho, που βγαίνουμε παρέα ν’ απολαύσουμε «μυστικά» τον μεζέ, εμείς οι οικοδέσποινες που τον σερβίρουμε ως εξαιρετικό έδεσμα στις δεξιώσεις μας, εμείς οι καλεσμένοι τους που αβασάνιστα τον απολαμβάνουμε;

Εμείς που καταναλώνουμε με τόση άνεση ένα απαγορευμένο είδος δημιουργούμε και τη ζήτηση. Ναι, εμείς. Ο κύριος εγκληματίας μπορεί να είναι ο παγιδευτής κι ο παράνομος εστιάτορας, αλλά ο ηθικός αυτουργός είναι ο καθένας από εμάς που αγοράζει και καταναλώνει αβασάνιστα. Δεν θα πρέπει να μας απασχολήσει ότι η τιμή που πληρώνουμε για ν’ απολαύσουμε έναν «παραδοσιακό μεζέ» διοχετεύεται σε οπλισμούς, που σκοτώνουν αθώα γυναικόπαιδα σε χώρες όχι και τόσο μακριά μας; Αν δεν μας ενδιαφέρει, ας φέρουμε το παράδειγμα πιο κοντά: δεν θα πρέπει να μας απασχολήσει ότι εμείς οι ίδιοι χρηματοδοτούμε τα ναρκωτικά που μπορεί να προσφέρονται στα παιδιά μας;