Πού είναι οι Συμφωνίες;

Φανερώστε τις υπογραφές, αν υπάρχουν στις κατευθυντήριες 1977 και 1979
Τα κείμενα αυτά είναι σήμερα ξεπερασμένα, καθώς οι νόμοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπερισχύουν όλων των εσωτερικών νόμων της κάθε χώρας-μέλους, οι οποίοι αντίκεινται στο Δίκαιο της ΕΕ
Ξεσπαθώνοντας εναντίον όσων τον επικρίνουν για όσα διαπραγματεύεται αντιδημοκρατικά και δίχως διαφάνεια, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης επανέλαβε ενώπιον του Συνεδρίου των Αποδήμων, στις 25 Αυγούστου 2015, το γνωστό άλλοθι όλων όσοι υποστηρίζουν την τουρκο-βρετανική Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Επικαλέστηκε πως «και θα πρέπει να δίνουμε προς τα έξω την εικόνα ότι επιτέλους κάποιες των αποφάσεων, κάποιες των Συμφωνιών Κορυφής, που οι ηγέτες μας τις υπέγραψαν, θα πρέπει να μας δεσμεύουν όλους» («Σημερινή», 26.8.2015) εννοώντας πρωτίστως τις Κατευθυντήριες Γραμμές μεταξύ Μακαρίου/Ντενκτάς 12 Φεβρουαρίου 1977 και Κυπριανού/Ντενκτάς 19 Μαΐου 1979.
Αυθαίρετα
Τόσο τον Φεβρουάριο του 1977 όσο και τον Μάιο του 1979 δεν υπήρξαν «Συμφωνίες Κορυφής», αλλά «κατευθυντήριες γραμμές». Αυθαίρετα κάποιοι τις έχουν αναγάγει διαχρονικά (σε ικανοποίηση και των ξένων) σε «Συμφωνίες» (με κεφαλαίο Σ) για να καλύπτουν τις δικές τους υποχωρήσεις υπέρ των τουρκικών απαιτήσεων. Ακόμα και σε συζητήσεις στη Βουλή των Λόρδων (Westminster), π.χ. 8 Μαρτίου 1978, η αναφορά ήταν για «κατευθυντήριες γραμμές» - guidelines (με μικρό g). Παρ' όλα ταύτα, το πρόσφατο απαράδεκτο παράδειγμα της κυπριακής κατασκευής, «μεταμόρφωση» σε «Συμφωνία» (με κεφαλαίο Σ) στην 3η παράγραφο της Κοινής Διακήρυξης Αναστασιάδη/Έρογλου 11 Φεβρουαρίου 2014, όπου επικαλούνται «High Level Agreements/ Υψηλού Επιπέδου Συμφωνίες».
Καλείται, λοιπόν, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και το Υπουργείο Εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας να δημοσιοποιήσουν στον λαό, αν υπάρχουν τέτοιες επικαλούμενες «Συμφωνίες» (με κεφαλαίο Σ) με τις υπογραφές του τότε μ. Προέδρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και Τουρκοκύπριου ηγέτη μ. Ραούφ Ντενκτάς αφενός και μ. Προέδρου Σπύρου Κυπριανού αφενός και Τουρκοκύπριου ηγέτη μ. Ραούφ Ντενκτάς αφετέρου. Ακόμα παραπέμπω, εκτός των ξένων εγγράφων που αναφέρονται σε «κατευθυντήριες γραμμές» και όχι «συμφωνία», στο βιβλιάριο του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών της Κυπριακής Δημοκρατίας, που εξεδόθη τον Μάρτιο του 1977 στη Λευκωσία, καλύπτοντας τις ενδοκοινοτικές συνομιλίες στη Βιένη μεταξύ 31 Μαρτίου - 7 Απριλίου 1977, στη δεύτερη σελίδα του οποίου τονίζεται: «Στις 12 Φεβρουαρίου 1977, σε συνάντηση του Προέδρου της Δημοκρατίας, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη, κ. Ραούφ Ντενκτάς στη Λευκωσία, εν τη παρουσία του Γ.Γ. του ΟΗΕ κ. Κουρτ Βάλτχαιμ, συμφωνήθηκαν οι ακόλουθες κατευθυντήριες γραμμές για την επανέναρξη των συνομιλιών...».
Έπαψαν να ισχύουν
Και εφόσον οι συνομιλίες άρχισαν στη βάση των τεσσάρων εκείνων κατευθυντήριων γραμμών και διακόπηκαν λόγω της τουρκικής στάσης (μετά μάλιστα που δόθηκε στους Τούρκους και διζωνικός χάρτης από την ελληνοκυπριακή πλευρά), οι κατευθυντήριες γραμμές που ίσχυαν για εκείνες τις συνομιλίες έπαυσαν να ισχύουν. Όπως έπρεπε να είχε αποσυρθεί έκτοτε και ο «διζωνικός χάρτης». Επισυνάπτω το εξώφυλλο του βιβλιαρίου και την πρώτη σχετική σελίδα. Ακόμα και πέραν τούτου, τίποτα δεν έπρεπε να ισχύει μετά τη μονομερή ανακήρυξη του ψευδοκράτους το 1983 και να ξεκινούσε μια καθαρά αντικατοχική, απελευθερωτική γραμμή.
Εξάλλου, υπάρχει ακόμα ένας σοβαρότατος λόγος που ακυρώνει άμεσα τις κατευθυντήριες του 1977: Η πρώτη παράγραφος αναφέρεται στην προϋπόθεση για «αδέσμευτη δι-κοινοτική ομόσπονδη Δημοκρατία». Η προϋπόθεση αυτή πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων, εφόσον ήταν ασυμβίβαστη με την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η Κύπρος αποχώρησε από το Κίνημα των Αδεσμεύτων τον Μάιο του 2004 για να ενταχθεί στην ΕΕ. Αν, λοιπόν, ένα στοιχείο των «κατευθυντηρίων» του 1977 παραγνωρίστηκε και αχρηστεύθηκε προς το συμφέρον του Ευρωπαϊκού Δικαίου, αυτό προσυπογράφει ότι οι «κατευθυντήριες» είναι αναλώσιμες και μπορούν να παραγνωριστούν αν αντιβαίνουν το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και τελικά να πεταχτούν στο σύνολό τους στα εξ ων συνετέθησαν, εφόσον είχαν, εν πάση περιπτώσει, συνομολογηθεί αντιδημοκρατικά και με αδιαφανείς διαδικασίες, χωρίς την έγκριση και γνώση του λαού.
Η νομική πρόκληση
Όμως, έστω και να υποθέσει ένας ότι το κείμενο των «κατευθυντήριων» εκείνων «γραμμών» συνιστούσε «συμφωνία» ή νομικό έγγραφο από το 1977 ή το 1979 αντίστοιχα, είναι ξεπερασμένα, γιατί αντιβαίνουν στα όσα βασίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση, μέλος της οποίας είναι η Κυπριακή Δημοκρατία, και άρα άκυρα! Απλώς γιατί οι νόμοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπερισχύουν όλων των εσωτερικών νόμων της κάθε χώρας-μέλους, οι οποίοι αντίκεινται στο Δίκαιο της ΕΕ. Αυτό εντοπίστηκε και καταγράφτηκε πριν από χρόνια από τον Βρετανό αρχιδικαστή Lord Denning MR σε σχέση με τη Συνθήκη της Ρώμης (βλέπε ομιλία στις 24 Ιουνίου 2010 στο Gray’s Inn στο Λονδίνο από τον Λόρδο Neuberger of Abbotsbury, τον τότε Master of the Rolls, με τίτλο «The incoming tide: The civil law, the common law, referees and advocates»). Εδώ έγκειται και η επιμονή του κ. Μουσταφά Ακιντζί, ο οποίος θέλει η όποια διευθέτηση του Κυπριακού να κατοχυρώνεται από το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, ούτως ώστε να αποφύγει τον κίνδυνο μελλοντικής νομικής πρόκλησης.
Χρησιμοποιείται ως άλλοθι
Η ρατσιστική λύση που προωθείται μέσω της φυλετικών διακρίσεων τουρκικής απαίτησης για ΔΔΟ προδιαγραφών Νιχάτ Ερίμ του 1956, δεν μπορεί να κατοχυρωθεί και ευρωπαϊκά, αλλά να πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων. Εκεί όπου έπρεπε να βρίσκεται πριν από δεκαετίες και όχι να χρησιμοποιείται ως άλλοθι για τις εγκληματικές υποχωρήσεις εις βάρος των εθνικών συμφερόντων του κυπριακού Ελληνισμού, μετά από μια σκόπιμη και βάρβαρη τουρκική εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή της μισής μας πατρίδας. Τέλος, ένοχος ήταν και παραμένει και ο τότε ΓΓ του ΟΗΕ, ο οποίος φυσικά απέφυγε να αποκαλύψει και τη δική του ανάμειξη στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σε γερμανικές «ζώνες» κατοχής και το Wehrmacht εν καιρώ εθνικού ξεκαθαρίσματος και γενοκτονίας.
ΦΑΝΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΟΥ
Ερευνήτρια/συγγραφέας, Λονδίνο