Ζυρίχη τριών ετών, Διζωνική τριών μηνών

Ρ. ΝΤΕΝΚΤΑΣ: ΑΡΚΕΙ ΕΝΑ ΤΣΙΜΠΗΜΑ ΠΙΣΙΝΟΥ ΜΙΑΣ ΤΟΥΡΚΑΛΑΣ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΥΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΤΙΝΑΧΘΕΙ Η ΛΥΣΗ
Τρικέφαλα κράτη-τέρατα δεν επιβιώνουν. Προώρισται να πεθάνουν και μαζί τους να παρασύρουν στον όλεθρο και τον λαό τους
Οι ανησυχίες του Νίκου Ρολάνδη και η ιστορική φράση του Ιχσάν Τσαγλαγιαγκίλ
Όταν ο παμπόνηρος Ραούφ Ντενκτάς δήλωνε πως η λύση, ακόμη και εάν συμφωνηθεί, θα ανατιναχθεί στον αέρα, στο "απλό τσίμπημα του πισινού μίας Τουρκάλας από Ελληνοκυπρίους", εγνώριζε, εκ των προτέρων, ότι η λύση της διζωνικής ομοσπονδίας, την οποία εφηύρε η αγγλο-τουρκική διπλωματία, αποτελούσε την καλύτερη επιλογή της Τουρκίας, τον τελευταίο σταθμό της, πριν από την ολοκλήρωση της πλήρους τουρκοποίησης τής Κύπρου. Η διζωνική λύση δεν αποτελούσε, ούτε αποτελεί για την τουρκοκυπριακή ηγεσία και την Άγκυρα, την οριστική κατάληξη του κυπριακού προβλήματος. Επελέγη ως η ιδανική φόρμουλα μίας προσωρινής ανάπαυλας, η οποία θα οδηγούσε:
1. Σε διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, σε δημιουργία δύο κρατών και σε υποβάθμιση των Ελληνοκυπρίων σε κοινότητα.
2. Σε μετατροπή του τουρκοκυπριακού κράτους σε πλήρες προτεκτοράτο της Τουρκίας και με απόλυτη πολιτική, οικονομική και στρατιωτική επικυριαρχία της Τουρκίας. Θα αποτελούσε αυτό το κατασκεύασμα, δεύτερο τουρκικό κράτος στον κόσμο, και αβύθιστο αεροπλανοφόρο της Τουρκίας στην περιοχή.
3. Σε γρήγορη κατάρρευση της συμφωνίας, λόγων των πολλών συνταγματικών, πολιτικών, οικονομικών, και πάσης φύσεως διαφορών, που θα προέκυπταν. Αν η Ζυρίχη άντεξε τρία χρόνια, η νέα λύση, δύσκολα θα αντέξει τρεις μήνες. Το συνταγματικό χάος και οι διαφορές που θα προκύψουν, δεν θα επιτρέψουν τη στοιχειώδη λειτουργία του νέου κράτους.
4. Μετά την κατάρρευση της συμφωνίας, πανεύκολο θα ήταν για την Τουρκία να κινηθεί κατά του ελληνοκυπριακού κράτους και να ολοκληρώσει την τουρκοποίηση. Προβοκάτσιες και εφεύρεση αφορμών, αποτελούν το πολιτικό "σπεσιαλιτέ" της τουρκικής διπλωματίας. Από την εποχή της οθωμανικής αυτοκρατορίας, μέχρι σήμερα.
Την πικρή, τραγική αλήθεια, ότι η διζωνική ομοσπονδία προσφέρεται ως ο πλέον σίγουρος δρόμος για κατάρρευση της λύσης, αντιλαμβάνονται ακόμη και πολιτικοί, οι οποίοι αποδέχονται τη διζωνική, ως τη μόνη υπάρχουσα διέξοδο, για την ελληνοκυπριακή πλευρά.
Πριν από χρόνια, στο περιθώριο μίας συνέντευξης που είχα λάβει από τον Νίκο Ρολάνδη, ο άνθρωπος με πάσα ειλικρίνεια μού είχε εκμυστηρευθεί τους φόβους και τις ανησυχίες του για το ενδεχόμενο να μην μπορέσει να λειτουργήσει αυτή η λύση. Παραθέτω από μνήμης, όσα περίπου μου είχε δηλώσει, προβάλλοντας ένα ζωντανό παράδειγμα καθημερινότητας.
«Ελάτε στη θέση ενός Ελληνοκυπρίου, ο οποίος δέχεται να επιστρέψει στην Κερύνεια. Ξεκινά κάθε πρωί για να έλθει στη Λευκωσία, όπου εργάζεται. Είναι υποχρεωμένος να περάσει κάτω από μνημεία και αψίδες πεσόντων Τούρκων κατά την εισβολή. Να ταξιδεύει καθημερινά κάτω από ένα καθαρά τουρκικό εθνικιστικό περιβάλλον. Και να αφήνει την οικογένειά του στο σπίτι, υπό την "προστασία" Τούρκων στρατιωτών, και Τουρκοκυπρίων αστυνομικών. Με την αγωνία ότι κάτι μπορεί να συμβεί και να επαναληφθούν εικόνες και γεγονότα του παρελθόντος. Θα μπορεί να ζει συνεχώς κάτω από την ίδια πίεση, το άγχος, την αγωνία;», διερωτήθηκε.
Απλοϊκό μπορεί να θεωρηθεί το παράδειγμα, αλλά θα αποτελεί καθημερινό βίωμα όσων Ελληνοκυπρίων επιστρέψουν.
Η ωμή αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει λύση, η οποία να εγγυάται την εσαεί και ομαλή λειτουργία της. Όσοι αρνούνται τα διαχρονικά επιδρομικά σχέδια της Τουρκίας, τα οποία ομολογούνται σε βιβλία και δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων, αλλά και εφαρμόστηκαν στην πράξη και το 1963 και το 1974, είναι αφελείς. Οι τουρκικοί στόχοι παραμένουν αναλλοίωτοι από το 1955. Ούτε υπάρχει λύση, η οποία θα εγγυάται ασφάλεια των Ελληνοκυπρίων. Αλλά η επιλογή της διχοτομικής διζωνικής ομοσπονδίας είναι η χειρότερη, η οποία μπορούσε να επιλεγεί, ως επίσημη πολιτική της ελληνοκυπριακής πλευράς. Οδηγεί απευθείας στην κατάρρευση και στην τουρκοποίηση. Αποτελεί τον ευκολότερο δρόμο για την Τουρκία, να πραγματοποιήσει τα διαχρονικά της σχέδια.
Εχθρός οι Ελληνοκύπριοι
Πρόσφατα, ήλθε στο φως μία έρευνα του Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου, η οποία επικεντρώνεται στο πώς αντιμετωπίζει τους Ελληνοκυπρίους ο τουρκοκυπριακός Τύπος. Το αποτέλεσμα: Η εικόνα των Ελληνοκυπρίων είναι έντονα αρνητική και εγκλωβισμένη στο παρελθόν και στα στερεότυπα, που ο τουρκοκυπριακός Τύπος έχει δημιουργήσει. Σύμφωνα με τη θεωρία εικόνας στο πεδίο των διεθνών σχέσεων, από την οποία άντλησαν οι δύο ερευνητές Ιάκωβος Τσαγγάρης και δρ Αθανάσιος Ν. Σαμαράς, μεγάλο μέρος των αναλυτικών κατηγοριών που χρησιμοποιήθηκαν στην κωδικοποίηση, συνδέει τις παγιωμένες και στερεοτυπικής υφής απεικονίσεις, σαν και αυτές που καταγράφηκαν στην έρευνα, με συγκεκριμένες τάσεις για συμπεριφορά. Πιο συγκεκριμένα, η κυριαρχία της εικόνας του εχθρού, στη διεθνή βιβλιογραφία, συνδέεται στενά με την προδιάθεση για επιθετικές ή ενεργά αποτρεπτικές σε κάθε περίπτωση, συγκρουσιακές συμπεριφορές.
Η ίδια έντονα αρνητική εικόνα των Ελληνοκυπρίων, όπως προβάλλεται από τον τουρκοκυπριακό Τύπο, διαχέεται, λίγο ή πολύ, και στη μάζα των Τουρκοκυπρίων, και πολύ περισσότερο στους εποίκους. Δεν θέλουμε να είμαστε άδικοι με τους Τουρκοκυπρίους. Υπέστησαν και αυτοί πολλά, από τους δικούς μας εθνικιστές, αλλά και αισθάνθηκαν έντονα άδικες εις βάρος τους πολιτικές, από δικούς μας ηγέτες. Συνεχίζουν να αισθάνονται ότι θέλουμε να επικυριαρχήσουμε, ως πλειοψηφία, εις βάρος τους. Υπάρχει βαθύ ρήγμα στην εμπιστοσύνη, εκατέρωθεν. Μόνο όταν έλθουν οι νέες γενιές και παρέλθει ο χρόνος, μπορεί να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη και να επουλώσει τις πληγές.
Όμως δεν είναι πρόβλημα ούτε οι Ελληνοκύπριοι, ούτε οι Τουρκοκύπριοι. Το πρόβλημα είναι η Τουρκία. Αν δεν υπήρχε ο παράγοντας Τουρκία, αν δεν υπήρχαν τα αναλλοίωτα επιδρομικά της σχέδια κατά του Ελληνισμού, τα οποία βιώνουμε εδώ και πολλά χρόνια στην Κύπρο και εκδηλώνονται καθημερινά στο Αιγαίο, δεν θα υπήρχε πρόβλημα αποκατάστασης της εμπιστοσύνης και συνύπαρξης των δύο κοινοτήτων σε ένα κοινό κράτος.
Δεν υπάρχουν, όμως, κρικέλια να πάρουν την Τουρκία και να την μεταφέρουν σε άλλο σημείο του πλανήτη. Εδώ θα βρίσκεται, 40 μίλια μακριά από την πατρίδα μας. Πάτησε πόδι εδώ, το 1974. Και δεν πρόκειται να φύγει. Ήλθε να μείνει, και να επεκτείνει το προγεφύρωμά της, σε ολόκληρη την Κύπρο. Δεν επέλεξε τη διζωνική τυχαία. Την επέλεξε επειδή, μέσω αυτής, θα καταστεί ευκολότερη η επίτευξη των στόχων της.
Δεν είναι μόνο αφέλεια να πιστεύουν διάφοροι ότι η Τουρκία θα αλλάξει ρότα και πως δήθεν οι καιροί άλλαξαν και θα κατανοήσει ότι θα βγει κερδισμένη από μία βιώσιμη λύση του Κυπριακού. Είναι επικίνδυνη, τέτοια θεώρηση. Η Τουρκία θέλει λύση, η οποία θα καταρρεύσει. Γιατί, έτσι, εξουδετερώνει το μεγαλύτερο εμπόδιο στην πραγματοποίηση των στόχων της. Είχαμε δύο πλεονεκτήματα. Την οικονομική της ευρωστία και το κράτος μας. Την οικονομική ευρωστία τη μετέτρεψαν οι ηγέτες μας σε οικονομική χρεοκοπία, για να έλθουν στη συνέχεια οι «εταίροι» μας, να μας αποτελειώσουν. Μας απέμεινε μόνο η ασπίδα του κράτους μας. Όταν και αυτή αφαιρεθεί, θα παραδοθούμε γυμνοί στον τουρκικό επεκτατισμό. Και η ασπίδα μας, ήδη άρχισε σιγά-σιγά να αφαιρείται μέσα από τη λύση που συζητείται.
Θα κλείσουμε με μία ιστορική φράση του πρώην Υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας, Ιχσάν Τσαγλαγιαγκίλ: "Ουδέποτε στην ιστορία του, το τουρκικό έθνος επέστρεψε στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων, όσα κατέκτησε διά της λόγχης των στρατιωτών του".
Αν σήμερα, η πανταχού παρούσα και δρώσα Τουρκία θα αποδράσει από την ιστορία της και θα αποδεχθεί να θυσιάσει τα, όπως τα χαρακτηρίζει, εθνικά συμφέροντά της στην Κύπρο, ή έστω θα αποδεχθεί μία λύση win-win, όπως πιστεύουν οι ρομαντικοί κυβερνήτες μας, θα αποτελέσει το μεγάλο πολιτικό θαύμα του αιώνος. Η πανίσχυρη Τουρκία δεν θα δεχθεί ποτέ να μην είναι ο απόλυτος νικητής, σε μία αναμέτρηση, μάλιστα, με ένα χρεοκοπημένο, ανοχύρωτο και λιλιπούτειο κράτος. Θα τα πάρει όλα...