Ένας σοβαρός, υπεύθυνος και ρεαλιστής ηγέτης περιμένει και προσδοκεί για τα καλύτερα, αλλά, κυρίως, προνοεί για τα χειρότερα. Και ο Πρόεδρος Αναστασιάδης προσδοκεί για τα καλύτερα, επενδύοντας στις ψευδαισθήσεις του και αδιαφορεί και δεν σχεδιάζει για τα χειρότερα. Προχθές, αμέσως μετά τη συνάντησή του με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, ο Μουσταφά Ακιντζί κήρυξε αδιέξοδο στις συνομιλίες. Πώς κήρυξε αδιέξοδο; Επέμεινε σε όλες τις διαχρονικές αδιάλλακτες θέσεις του Ντενκτάς. Δήλωσε πως «οι Τουρκοκύπριοι έχουν απαιτήσεις» στο θέμα της ασφάλειας και των εγγυήσεων.
Δηλαδή παραμένουν αμετακίνητοι στην παραμονή τουρκικού στρατού και στη συνέχιση των τουρκικών εγγυήσεων. Μίλησε για «όσα βίωσαν οι Τουρκοκύπριοι το 1960 και το 1974, με στόχο την καταστροφή του στάτους κβο των Τουρκοκυπρίων που προέρχεται από το Σύνταγμα του 1960».
Ούτε ο Αναστασιάδης, ούτε ο Αβέρωφ, ούτε ο Άντρος Κυπριανού έχουν τα κότσια να τον αντικρούσουν και να του πουν πως το 1963 οι Τουρκοκύπριοι, σε συνεργασία με την Τουρκία, επιχείρησαν στρατιωτικό πραξικόπημα για την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Μόνοι απαρνήθηκαν το στάτους κβο και μόνοι το 1974 οδηγήθηκαν, ως αγέλη, στην κατεχόμενη περιοχή για να ριζώσουν τη γεωγραφική διχοτόμηση, άλλως διζωνική ομοσπονδία. Κανένας εκ των διαχειριζομένων το εθνικό θέμα δεν θα πει στον Ακιντζί ότι τις τραγικότερες εμπειρίες τις βίωσαν το 1974 οι Ελληνοκύπριοι, με τη διάπραξη εις βάρος τους σειράς απεχθών εγκλημάτων πολέμου, σχεδιασμένων από το επίσημο τουρκικό κράτος.
Αλλά πώς να τολμήσουν οι Αναστασιάδης, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ να αρθρώσουν τέτοιους αποφασιστικούς λόγους, όταν καθημερινά δηλώνουν πως «εκάμαμε τζιαι εμείς πολλά στους Τουρκοκυπρίους»; «Λόγω των εμπειριών εκείνων», τόνισε ο κατοχικός ηγέτης, «οι Τούρκοι της Κύπρου θέλουν τις εγγυήσεις της Τουρκίας». Ιδού το αδιέξοδο, εάν ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και οι ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ είναι ειλικρινείς στις διακηρύξεις τους, ότι δεν αποδέχονται τουρκικές εγγυήσεις και παραμονή τουρκικών στρατευμάτων.
Είναι όμως ειλικρινείς; Έχουν ήδη αποδεχθεί την παραμονή τουρκικών στρατευμάτων και μετά τη λύση και σε ακαθόριστο χρονικό διάστημα, καταπατώντας και παραβιάζοντας ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών και ομόφωνες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου, διά των οποίων ζητείται η άμεση και πλήρης αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων.
Με ποιο χάπι θα χρυσώσουν και την αποδοχή της συνέχισης των τουρκικών εγγυήσεων με χειρότερη μορφή; Μα η Τουρκία διαθέτει την ασφαλέστερη εγγύηση: Τη διζωνική συνομοσπονδία. Την ίδια στιγμή, ο Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Τουρκίας στον ΟΗΕ Φεριντούν Σινιρλίογλου εκβιάζει πως εάν δεν εξευρεθεί λύση μέχρι το τέλος του χρόνου, «θα δημιουργηθεί νέο παιγνίδι. Και σε αυτό το στάδιο μόνο μεταξύ δύο κρατών στο νησί μπορεί να τύχει διαπραγμάτευσης μία ειρηνευτική συμφωνία». Ερωτούμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: Έχει σχέδιο Β να αντιμετωπίσει το «νέο παιγνίδι» της Τουρκίας;
Και δεύτερο: Έχει αντιληφθεί πού οδήγησε το εθνικό θέμα με την πολιτική του; Στα δύο στενά. Είτε θα υποχρεωθεί να υπογράψει λύση συνομοσπονδίας, είτε θα διαπραγματευθεί πλέον κράτος προς κράτος. Στη ουσία, ο κυπριακός Ελληνισμός είναι χαμένος και με τις δύο εφιαλτικές προοπτικές.
