Ο καρκίνος του μαστού δεν πρέπει να μας φοβίζει

Η ΚΟΥΛΛΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
Το γεγονός ότι ήταν ευαισθητοποιημένη και ενεργή πολίτις, συμμετέχοντας ως εθελόντρια σε πολλές οργανώσεις και συνδέσμους, τη βοήθησε να εντοπίσει στα αρχικά στάδια την ασθένεια και να προλάβει τα χειρότερα
«Οι γυναίκες με καρκίνο του μαστού δεν πρέπει να πανικοβληθούν ούτε και μία στιγμή, γιατί ο πανικός είναι ό,τι χειρότερο σε μια τέτοια κατάσταση, να αναζητήσουν και να πάρουν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες που χρειάζονται και να έχουν πίστη στις δυνατότητές τους ότι μπορούν να τα καταφέρουν», τονίζει
«Για 'μενα, και το λέω από εμπειρία, η πρόληψη είναι το Α και το Ω και δεν είναι τυχαίο που το λέμε συνέχεια. Πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε πως η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία. Προλαμβάνεις καταστάσεις και αντιμετωπίζεις καλύτερα όποιο πρόβλημα μπορεί να σου παρουσιαστεί»
Ολοκληρώνεται σήμερα ο κύκλος παρουσίασης εμπειριών γυναικών που πέρασαν τον καρκίνο του μαστού, με την πέμπτη στη σειρά μαχήτρια Κούλλα Παπανικολάου, η οποία πάλεψε με τη νόσο όταν ήταν 32 ετών. Η Κούλλα, που σήμερα είναι ενεργό μέλος της Europa Donna, καταθέτει τη δική της εμπειρία, στέλνοντας τα δικά της μηνύματα σε σχέση με τον καρκίνο του μαστού.

Όπως τονίζει, η πρόληψη και η αυτοεξέταση είναι υψίστης σημασίας για κάθε γυναίκα, σημειώνοντας πως σήμερα τα δεδομένα γύρω από την ασθένεια είναι πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι πριν από είκοσι χρόνια. Με την ευκαιρία, η στήλη «Μαχητές και Νικητές της Ζωής» εκφράζει τις θερμές της ευχαριστίες και στις πέντε γυναίκες που δέχθηκαν να καταθέσουν τις εμπειρίες τους, καθώς και στην Europa Donna Κύπρου για τη συμβολή της στον εντοπισμό τους, αλλά και για την βοήθεια που μας παρείχε.
Η πορεία της

Η Κούλλα Παπανικολάου, επιχειρηματίας το επάγγελμα, γεννήθηκε στη Λεμεσό στις 4 Ιουλίου 1963. Γνώρισε και παντρεύτηκε τον σύζυγό της σε νεαρή ηλικία και όταν ήταν 24 ετών είχε ήδη δύο παιδιά. Ένα γιο και μία κόρη, που ήταν, είναι και θα είναι τα πάντα για την ίδια, όπως και ο σύζυγός της. Και για τους τρεις πάντα μιλά με τα καλύτερα λόγια. Από νεαρή ηλικία, εξάλλου, συμμετείχε ενεργά στα κοινά ως εθελόντρια σε διάφορους συνδέσμους. Αυτή η δραστηριοποίησή της και η ευαισθητοποίησή της σε πολλά θέματα, όπως εξηγεί, διαδραμάτισε, ίσως, και καταλυτικό ρόλο στο να αποφύγει τα χειρότερα και να καταφέρει να νικήσει τον καρκίνο του μαστού, χωρίς να χρειαστεί να περάσει καν από το δύσκολο στάδιο των χημειοθεραπειών.
Η εμπειρία της

Σύμφωνα με τη μαρτυρία της, η δική της εμπειρία με τον καρκίνο του μαστού ξεκίνησε τον Ιούλιο του 1995, στη καλύτερη φάση της ζωής της, όπως λέει, αφού ήταν 32 ετών κι όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους. Όπως εξηγεί, μία μέρα καθώς ψηλαφούσε το στήθος της ένιωσε ένα κουβαράκι. Αμέσως, με την ώθηση και του συζύγου της, άρχισε να το ψάχνει για να είναι σίγουρη τι ακριβώς είναι και ποιες συνέπειες θα έχει για την ίδια. «Το μυαλό είχε πάει σχεδόν αμέσως στον καρκίνο του μαστού, επειδή γνώριζα μερικά πράγματα. Έτσι άρχισα να το ψάχνω.

»Πήγα κατευθείαν στον γιατρό μου και δεν ησύχασα ούτε λεπτό μέχρι να ξεκαθαρίσει πλήρως το θέμα. Πρέπει να σημειώσω πως τότε υπήρχε πολύ ταμπού γύρω από αυτό το θέμα. Γυναίκες που το περνούσαν δεν το έλεγαν καθόλου. Δεν το συζητούσαν καν. Ήταν πραγματικά πολύ διαφορετικά τα πράγματα τότε σε σχέση με σήμερα. Σήμερα ξέρεις πού να κτυπήσεις την πόρτα για να βρεις στήριξη και να πάρεις την απαραίτητη δύναμη, ώστε να συνεχίσεις. Ευτυχώς, όμως, επαναλαμβάνω, ήμουν ευαισθητοποιημένη κι ήξερα κατά κάποιο τρόπο ορισμένα πράγματα», προσθέτει.
Η ανακοίνωση μέσα στο χειρουργείο

Παρότι η Κούλλα το έψαξε από την πρώτη στιγμή, εντούτοις, μέχρι που μπήκε στο χειρουργείο, δεν είχε διαφανεί ότι ήταν καρκίνος του μαστού. «Αν και ούτε η μαστογραφία, ούτε η ακτινογραφία που έκανα δεν έδειξαν οτιδήποτε ανησυχητικό, δεν ησύχασα ούτε ένα λεπτό. Κάτι με έτρωγε συνέχεια. Για καλή μου τύχη ο γιατρός μου, παρότι δεν είχε φανεί κάποιο πρόβλημα, όταν ψηλάφισε το στήθος μου αποφάσισε να μπούμε στο χειρουργείο για να είμαστε εντελώς σίγουροι ότι δεν "έτρεχε" κάτι. Κατά την επέμβαση, όμως, τα χειρότερα επιβεβαιώθηκαν και ήταν μία άσχημη εμπειρία για 'μένα, επειδή ο γιατρός μού είχε κάνει τοπική αναισθησία και ήξερα τι γινόταν στο χειρουργείο ανά πάσα στιγμή. Όταν το αφαίρεσε, τότε κατάλαβε εντελώς ότι ήταν όγκος. Κι εγώ ήμουν ξύπνια σχεδόν και καταλάβαινα ακριβώς τι συνέβαινε.

»Μου το 'πε και ο ίδιος αμέσως ότι ήταν καρκίνος. Όταν το άκουσα τα έχασα. Ήταν πραγματικά μία πολύ άσχημη εμπειρία. Ήξερα ότι έμπαινα στο χειρουργείο για να αφαιρέσω ένα κουβαράκι και τελικά καταλήξαμε να αφαιρούμε όγκο, και το έμαθα εν ώρα χειρουργείου. Ακολούθως με έκλεισαν και περιμέναμε τις βιοψίες, για να δούμε πόσο σοβαρό ήταν το πρόβλημα. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, προχωρήσαμε σε δεύτερη επέμβαση για καθαρισμό.

»Πρέπει να πω όμως πως και στη βιοψία δεν φάνηκε και τόσο πολύ το πρόβλημα γιατί ο καρκίνος του μαστού ήταν, για καλή μου τύχη, σε αρχικά στάδια. Σταθήκαμε, πραγματικά, αρκετά τυχεροί, πιστεύω», σημειώνει υπογραμμίζοντας πως έκανε μόνο ογκεκτομή και όχι μαστεκτομή, επειδή ο καρκίνος ήταν στο αρχικό στάδιο. Το γεγονός αυτό, μάλιστα, βοήθησε αρκετά ώστε να μην περάσει από τη διαδικασία των χημειοθεραπειών, αλλά να κάνει μόνο ένα κύκλο ακτινοθεραπειών και ακολούθως ορμονοθεραπεία, η οποία κράτησε πέντε χρόνια.
Η ώθηση του συζύγου

Με βάση τα πιο πάνω, η Κούλλα τονίζει πως «επειδή ήμουν ευαισθητοποιημένη και το έψαξα φάνηκα τυχερή. Άλλες γυναίκες, και τότε και σήμερα, επειδή ήταν τόσο μικρό ίσως να μην έδιναν την απαραίτητη σημασία και το πρόβλημα να γινόταν πιο σοβαρό. Στάθηκα, επαναλαμβάνω, πραγματικά τυχερή που έτρεξα από την πρώτη στιγμή στον γιατρό και το έψαξα, γιατί κάτι μέσα μου με έτρωγε και δεν με άφηνε να το αφήσω, ή να κάνω πως δεν συμβαίνει τίποτα. Βέβαια, πέραν του ότι ήμουν ευαισθητοποιημένη και ο ίδιος ο άντρας μου, επειδή πέρασε και η μητέρα του καρκίνο του μαστού, με έσπρωξε να πάω, να διερευνήσω το θέμα και να μην εφησυχαστώ, για να 'μαστε εντελώς σίγουροι ότι δεν τρέχει κάτι και δεν είναι κάτι ανησυχητικό», συνεχίζει.
Η συνέχεια

Αναφορικά με τις θεραπείες που ακολούθησαν μετά την ογκεκτομή, η Κούλλα εξηγεί πως έκανε ένα κύκλο ακτινοθεραπειών -32 το σύνολο- ο οποίος διήρκησε περίπου 1,5 μήνα.

«Καθημερινά ερχόμουν στη Λευκωσία αυτό το διάστημα. Ξυπνούσα από νωρίς το πρωί, ερχόμουν στο παλιό Νοσοκομείο Λευκωσίας, έκανα τη θεραπεία μου, επέστρεφα Λεμεσό και πήγαινα κατευθείαν στη δουλειά μου. Δεν έμενα σπίτι. Ήθελα να συνεχίσω να 'μαι δραστήρια όπως πριν. Επίσης πήγαινα νωρίς στη Λευκωσία για να μπορώ να επιστρέφει ο σύζυγός μου στην επιχείρηση μας γρήγορα και να πηγαίνουν τα παιδιά μας στο σχολείο. Ήταν 8 και 10 χρονών τότε και δεν ήθελα να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβαινε», συμπληρώνει.

Προσθέτει δε πως μετά τις ακτινοθεραπείες άρχισε τις ορμονοθεραπείες, που διήρκησαν συνολικά πέντε αντί τρία χρόνια, που ήταν ο αρχικός στόχος. «Ήταν μία δύσκολη κατάσταση επειδή είχε αρκετές παρενέργειες. Είχα συχνά πονοκεφάλους, αδιαθεσίες, ένιωθα κόπωση, αλλά τώρα πλέον όλα καλά», λέει περαιτέρω. Για την Κούλλα, ωστόσο, τα πάντα δεν τελείωσαν με την ογκεκτομή. Ένεκα του ότι ο όγκος στο στήθος ήταν σε πρώιμο στάδιο και υπήρχαν φόβοι για ενδεχόμενη μετάστασή του, στα τρία χρόνια μετά την ογκεκτομή προχώρησε προληπτικά στην αφαίρεση των γυναικολογικών της. «Σήμερα κάτι τέτοιο μπορεί να αποφευχθεί αρκετά, αλλά τότε τα πράγματα ήταν διαφορετικά», προσθέτει.
«Καμία γυναίκα δεν είναι μόνη»

Ολοκληρώνοντας η Κούλλα θέλησε να στείλει τα δικά της μηνύματα σε κάθε γυναίκα που περνά ή θα περάσει στο μέλλον την εμπειρία του καρκίνου του μαστού. «Κατ' αρχάς πρέπει να πω και να τονίσω πως δεν υπάρχει λόγος πανικού, ειδικά σήμερα που τα δεδομένα στον καρκίνο του μαστού είναι πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι ήταν το 1995.

»Για 'μενα, και το λέω από εμπειρία, η πρόληψη είναι το Α και το Ω και δεν είναι τυχαίο που το λέμε συνέχεια. Πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε πως η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία. Προλαμβάνεις καταστάσεις και αντιμετωπίζεις καλύτερα όποιο πρόβλημα μπορεί να σου παρουσιαστεί. Αντιθέτως, ο εφησυχασμός ή η αγνόηση κάποιων σημαδιών που μας στέλνει το σώμα μας είναι το χειρότερο.

»Συνεπώς συστήνω στις γυναίκες, με το που νιώσουν ότι διαφοροποιήθηκε έστω και κατά το ελάχιστο το στήθος τους, να το ψάξουν και να μην το αφήσουν να περάσει. Συστήνω δε στις γυναίκες να επισκέπτονται ειδικό ογκολόγο και όχι οποιοδήποτε γιατρό κι ειδικά ένα ογκολόγο ο οποίος έχει εμπειρία στα θέματα καρκίνου του μαστού, γιατί η άποψή του είναι πιο βαρύνουσας σημασίας.

»Ένας ειδικός σε θέματα καρκίνου του μαστού γνωρίζει αρκετά πράγματα παραπάνω και μπορεί πιο εύκολα να κάνει μία σωστή διάγνωση, χωρίς αυτό να σημαίνει πως και άλλοι γιατροί δεν μπορούν να καταλήξουν σε σωστή διάγνωση. Όμως έχουμε μάθει πως όσο πιο έμπειρος είναι ο άλλος, τόσο το καλύτερο. Σε τέτοιες καταστάσεις είναι προτιμότερη μία εξειδικευμένη άποψη απ’ ό,τι μία απλή άποψη από ένα παθολόγο ή και τον γυναικολόγο μας. Πρέπει, επαναλαμβάνω, κατευθείαν να πηγαίνουμε σε χειρουργό ογκολόγο που έχει εξειδίκευση και ξέρει πώς να αντιμετωπίζει και να χειρίζεται τέτοιους είδους περιστατικά», ανέφερε.

«Με βάση δε τη δική μου εμπειρία, η οποία ήταν πριν από πολλά χρόνια και τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά σε σχέση με σήμερα, θέλω να πω στις γυναίκες που ίσως παρουσιάσουν ή παρουσίασαν καρκίνο του μαστού ότι σε αυτήν τους τη δύσκολη στιγμή δεν είναι μόνες. Υπάρχουν άτομα που μπορούν να τις βοηθήσουν, να σταθούν δίπλα τους και να τις στηρίξουν.

»Επίσης πρέπει να ξέρουν πως δεν τελειώνει τίποτα με τη διάγνωση, γιατί η επιστήμη έχει εξελιχθεί τόσο πολύ, που τα πράγματα καιρό εις καιρόν βελτιώνονται πάρα πολύ. Δεν πρέπει, επαναλαμβάνω, να πανικοβληθούν ούτε και μία στιγμή, γιατί ο πανικός είναι ό,τι χειρότερο σε μια τέτοια κατάσταση, να αναζητήσουν και να πάρουν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες που χρειάζονται και να έχουν πίστη στις δυνατότητές τους ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Είναι αρκετά βοηθητικό, ακόμη, να μιλούν και να μην το κρατάνε μέσα τους. Κανείς δεν μπορεί μόνος του να το περάσει. Απαιτείται στήριξη όσο δυνατό κι αν είναι το άτομο», κατέληξε.