Σήμερα, ο Ελληνισμός εορτάζει το έπος του Μεγάλου Όχι του ελληνικού λαού κατά της χιτλεροφασιστικής βίας και της άρνησης υποδούλωσης στη φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι. Αύριο ο τουρκισμός εορτάζει την επέτειο της ίδρυσης της Τουρκικής Δημοκρατίας.
Δεν θα εκπλαγούμε εάν κάποιος ένθερμος υπέρμαχος της επαναπροσέγγισης με την κατοχική χώρα προβάλει, με εισήγηση, όπως οι δύο επέτειοι εορτάζονται από κοινού στα σχολεία, στο πλαίσιο καλλιέργειας φιλίας και συμφιλίωσης με τους Τουρκοκυπρίους και την Τουρκία.
Με τη φόρα που πήρε η επαναπροσεγγιστική πολιτική Κυβέρνησης-ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ, και τον αφελληνισμό των νέων που επιχειρείται, τίποτε πλέον δεν ξενίζει και δεν θα προκαλεί απέχθεια. Με τόσα που ακούονται, με τόση τουρκολαγνεία που εκπέμπεται, με τόσες απαγορεύσεις και ενστάσεις που προτείνονται, με τόσο αδιάντροπο μπαστάρδεμα του λαού που επιχειρείται, όλα είναι πιθανά σε αυτόν τον πάλαι ποτέ σκεπτόμενο ελληνικά τόπο. Αιώνες ξένης σκλαβιάς και κυριαρχίας διατήρησαν αλώβητο το εθνικό αίσθημα των Κυπρίων και την αγάπη προς το Έθνος. Διατηρηθήκαμε Έλληνες και επιβιώσαμε. Πενήντα έξι έτη ελευθερίας και διακυβέρνησης Κυπρίων ηγετών κατάντησαν τον κυπριακό Ελληνισμό εθνικά αμνήμονα και πανέτοιμο να αποδεχθεί την τουρκοποίηση, υπό την κάλυψη μίας απολιθωμένης πολιτικής, ονομαζόμενης διζωνική ομοσπονδία. Αυτή η εφημερίδα, οι άνθρωποι που την κρατούν στα χέρια τους και όσοι την υπηρετούν, παραμένουν πιστοί στις αρχές, στις αξίες και στο περιεχόμενο όλων εκείνων των ακατάβλητων αποθεμάτων ψυχής που κράτησαν τον κυπριακό ελληνισμό, ΕΛΛΗΝΑ και πραγματικό αφέντη της πατρίδας του. Οι κατακτητές υποδούλωσαν προσωρινά εδάφη. Ποτέ δεν κατάφεραν να κατακτήσουν τις καρδιές, τις ψυχές και τον Ελληνισμό του Έλληνα Κυπρίου. Στρέφουμε σήμερα τη μνήμη προς το Έπος του '40, μίας από τις μεγαλύτερες εξάρσεις της Ελληνικής Ιστορίας, το Έπος εκείνο το οποίο αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και αντίστασης για όλους τους λαούς της Ευρώπης, διέλυσε το σκοτάδι της φασιστικής βίας και υποχρέωσε μία κατατρομαγμένη, και έτοιμη να παραδοθεί, Ευρώπη να ξαναβρεί το κουράγιο και τη δύναμη να προβάλει αντίσταση στη βία και στον φασισμό. Ο ελληνικός λαός και η ηγεσία του δεν μέτρησαν, τότε, αριθμούς. Δεν επέλεξαν τα εφικτά της παράδοσης. Αγωνίστηκαν για τα ευκταία της υπεράσπισης της κυριαρχίας της πατρίδας και της αξιοπρέπειας του έθνους. Δεν επεβλήθη στον λαό, ως εκβιαστικό δίλημμα, η «τελευταία ευκαιρία», δεν ωθήθηκε σε «επαναπροσέγγιση» με τους εισβολείς, ουδείς του υπέβαλε ότι τα δεινά που θα προκύψουν θα είναι αποτέλεσμα της «αφροσύνης» του να αποδεχθεί τις «πραγματικότητες» των αριθμών και την παρέλευση του χρόνου που θα απέβαινε εις βάρος του. Δεν υπέκυψε και δεν παραδόθηκε. Αγωνίστηκε και θυσιάστηκε. Και ενίκησε. Όλο αυτό το περιεχόμενο της αντίστασης, όλη αυτή η σύγκριση του ανυπέρβλητου Σαράντα με το καταθλιπτικό, δουλικό, αναξιοπρεπές κλίμα παράδοσης που καλλιεργείται σήμερα, δεν θα το ακούσει ο κυπριακός Ελληνισμός. Ούτε από τον ηγέτη του, ούτε από εκπροσώπους του δυαδικού πολιτικού κατεστημένου. Δεν συμφέρει και δεν «σηκώνει» το κλίμα τέτοιες συγκρίσεις. Δεν αντέχει σε κριτική και σύγκριση το πνεύμα ηρωισμού και αντίστασης ηγεσίας και λαού, τότε, με το πνεύμα ηττοπάθειας, ψοφοδεϊσμού και παράδοσης που καλλιεργείται σήμερα. Σήμερα πολλοί έπρεπε να κρύβονται και όχι να εμφανίζονται. Σήμερα πολλοί έπρεπε να ντρέπονται και όχι να επαίρονται...
