Άρχισε, ήδη, η κινδυνολογία. Και προβάλλεται το εξής επιχείρημα: Πρέπει να αναλογιστούμε τι θα γίνει, αν απορριφθεί το νέο σχέδιο λύσης... Απάντηση: Οι υποστηρικτές της υφιστάμενης διαδικασίας είχαν αναλογιστεί, προτού παγιδευτούν σε αυτήν, ποια θα ήταν η έξοδος απεγκλωβισμού και οι συνέπειες της επαναφοράς ενός σχεδίου ανάλογου με το σχέδιο Ανάν;
Έχουν αναλογιστεί ποιες θα είναι οι επιπτώσεις ενός «ναι» ή ενός «όχι; Εμείς τα σκεφτήκαμε και τα εντοπίσαμε προ καιρού. Αυτοί είναι που μπήκαν σε τούνελ χωρίς έξοδο διαφυγής. Την ευθύνη περί του τι θα γίνει, εάν προκύψει «όχι» σε νέο δημοψήφισμα, οφείλουν να την αναλάβουν από τώρα όσοι οδήγησαν τα πράγματα ένα βήμα πριν από μια λύση όμοια με εκείνη του σχεδίου Ανάν, αφού έχουν σκοτώσει όλες τις εναλλακτικές επιλογές.
Από τη στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ για την αύξηση της αποτροπής και την αλλαγή των ισοζυγίων δυνάμεως ώς την Ε.Ε. όπου έβαλαν στο ράφι τις κυπρογενείς υποχρεώσεις της Τουρκίας όπως καθορίζονται, εκτός των άλλων, από την αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 για την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία.
Ακόμη και τις προάλλες, οι τουρκικές υποχρεώσεις ήταν τμήμα της έκθεσης αξιολόγησης της ενταξιακής πορείας της Άγκυρας στην Ε.Ε. Γιατί δεν είναι στην ατζέντα των συνομιλιών; Γιατί δεν ήταν μαζί με τις αρχές και αξίες της Ε.Ε. η βάση της λύσης; Άλλωστε, η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία θα έλυε πολλά ζητήματα, μεταξύ των οποίων και το θέμα της συνέχειας. Και θα απέτρεπε τα περί εκλιπούσας και διάλυσης.
Γιατί δεν επελέγη αυτή η εναλλακτική οδός, όπως την καθορίζει η Ε.Ε.; Διότι, όπως λέγετε, δεν θα δεχθούν οι Τούρκοι. Δηλαδή ό,τι συζητούμε ως λύση είναι ό,τι αποδέχεται η Άγκυρα. Και ως εκ τούτου γίνεται αντιληπτό τι χαρακτήρα θα έχει η λεγόμενη διευθέτηση, στην οποία δεν θα έχουμε ψήφο στον βορρά.
Θα είναι άλλο κράτος. Δεν θα είναι η πατρίδα μας πια. Διότι, η ψήφος είναι συμφυής με την πατρίδα. Θα μεταβαίνουμε εκεί με λιγότερα δικαιώματα απ' όσα έχουμε στο Βέλγιο και στη Γερμανία. Θα έχουμε δυο κράτη συγκαλυμμένα σε μια κοινή ομπρέλα συγκυριαρχίας. Θα είναι ένα πολιτειακό σύστημα προϊόν της κατοχής. Ένας Φράνκεσταϊν. Και προσέξετε ποιος είναι ο νέος ισχυρισμός: Ακόμη και αν υπάρχουν μετά τη λύση προβλήματα, θα πρέπει να είμαστε «συγκαταβατικοί». Μέχρι ποιο βαθμό; Μας το φέρνουν σιγά-σιγά. Ότι, δηλαδή, όχι μόνο προβλήματα μπορούν να υπάρξουν, αλλά και ότι μπορεί να μη λειτουργήσει το σύστημα. Και τι μας εισηγούνται; Να σκάζουμε! Να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε και ότι δεν ακούμε.
Αλλιώς, θα κατηγορούν όσους ασκούν κριτική ότι φταίνε για τα στραβά και τα ανάποδα, που αυτοί έχουν φτιάξει μέσα από πολιτειακές αλχημείες. Τι μας λένε, λοιπόν;
Ότι για να είναι η λύση βιώσιμη θα πρέπει να ζούμε αδιαμαρτύρητα μαζί με τον πολιτειακό Φράνκεσταϊν, που θα μας έχουν φτιάξει, αφού έχουν σκοτώσει όλες τις άλλες εναλλακτικές επιλογές, στη βάση των κανόνων της εισβολής, τους οποίους ονομάζουν ρεαλισμό. Και οι οποίοι κανόνες καμιά σχέση δεν έχουν με την επανένωση.
Αποτελούν τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής. Ο βορράς θα παραμείνει, πλην κάποιων εδαφικών αναπροσαρμογών, όπως και σήμερα, τουρκικός.
Με τις υπογραφές των υποστηρικτών τής τουρκικών σχεδιασμών ομοσπονδιακής λύσης. Κατά τα άλλα: Την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω...
