«Οι εννιά μήνες που στιγμάτισαν τη ζωή μου»

Η ΝΑΣΙΑ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑ ΣΤΕΛΝΕΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΗΣ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΖΩΗΣ
Στα 21 της πάλεψε με τη σηψαιμία, έμεινε για τρεις μήνες στην Εντατική, πέρασε από πολύωρα χειρουργεία, λοιμώξεις, υπέστη αρκετές ανακοπές καρδίας, αλλά ευτυχώς τα κατάφερε, στάθηκε στα πόδια της και, σήμερα, μας εξιστορεί τα όσα πέρασε
Όλα άρχισαν τον Απρίλιο του 2009, όταν πήρε την απόφαση να κάνει εγχείρηση γαστρεκτομής. Μία απόφαση η οποία παραλίγο να της στοιχίσει την ίδια τη ζωή
Όπως θυμάται, «κατά την επέμβαση συνέβη ένα τεράστιο ιατρικό λάθος, αν όχι και ιατρική αμέλεια». Ο γιατρός που ανέλαβε την επέμβαση τής άφησε το στομάχι ανοικτό, με αποτέλεσμα ό,τι έτρωγε να καταλήγει στον πνεύμονες. Τα πρώτα συμπτώματα άρχισαν να παρουσιάζονται δύο με τρεις βδομάδες μετά την επέμβαση
Μία ιδιαίτερη και ξεχωριστή ιστορία μαχητικότητας αναδεικνύει σήμερα η στήλη «Μαχητές και Νικητές της Ζωής». Η σημερινή μας συνεντευξιαζόμενη, αν και πολύ νεαρή σε ηλικία, εντούτοις, έχει πολλά να μας πει, αλλά και να μας διδάξει. Ειδικά άτομα που έχουν κάποια περιττά κιλά και σκέφτονται να κάνουν επέμβαση σμίκρυνσης του στομαχιού τους.

Σε αδρές γραμμές, η Νάσια Παπασάββα πέρασε από του Χάρου τα δόντια, αντικρίζοντας ακόμη και τον θάνατο. Πέρασε σε ένα εννιάμηνο από τη ζωή στον θάνατο κι από τον θάνατο στη ζωή. Πάλεψε με τη σηψαιμία, έμεινε για τρεις μήνες στην Εντατική, πέρασε από πολύωρα χειρουργεία, λοιμώξεις, ενώ υπέστη κι αρκετές ανακοπές καρδίας. Ευτυχώς τα κατάφερε, στάθηκε στα πόδια της και, σήμερα, μας εξιστορεί τα όσα πέρασε, για να γίνει παράδειγμα προς μίμηση σε ό,τι αφορά κυρίως τη μαχητικότητα που πρέπει άπαντες να επιδεικνύουμε σε όποια δυσκολία κι αν βρεθεί στο διάβα μας.
Η ιστορία της

Η Νάσια γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1988. Ήταν καλή μαθήτρια και της άρεσαν πολύ οι ξένες γλώσσες. Εξού κι έγινε καθηγήτρια Γαλλικών και σήμερα διδάσκει, για δεύτερη χρονιά, σε σχολεία της Μέσης Εκπαίδευσης. Πριν φτάσει, όμως, εδώ πέρασε πολλά. Όλα άρχισαν τον Απρίλιο του 2009, όταν πήρε την απόφαση να κάνει εγχείρηση γαστρεκτομής. Μία απόφαση η οποία παραλίγο να της στοιχίσει την ίδια τη ζωή. «Ένιωθα ότι ήμουν υπέρβαρη κι ήθελα να χάσω κιλά. Έτσι πήγα για σμίκρυνση στομάχου. Τότε, όμως, ούτε που μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα περνούσα όσα πέρασα μετά. Εκ των υστέρων, βέβαια, το μετάνιωσα, αλλά πλέον δεν υπάρχει τρόπος να στρέψουμε τον χρόνο πίσω και να μην το έκανα. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω αλλά....», προσθέτει.
Η επέμβαση

Όπως θυμάται, «κατά την επέμβαση συνέβη ένα τεράστιο ιατρικό λάθος, αν όχι και ιατρική αμέλεια». Ο γιατρός που ανέλαβε την επέμβαση τής άφησε το στομάχι ανοικτό, με αποτέλεσμα ό,τι έτρωγε να καταλήγει στον πνεύμονες. Τα πρώτα συμπτώματα άρχισαν να παρουσιάζονται δύο με τρεις βδομάδες μετά την επέμβαση, προκαλώντας ανησυχία τόσο στην ίδια όσο και στους οικείους της - οικογένεια και φίλους. Μέχρι να γίνει, όμως, αντιληπτό το τι ακριβώς συνέβαινε πέρασαν σχεδόν τέσσερεις ολόκληροι μήνες... Ένα μεγάλο χρονικό διάστημα που ίσως να απέβαινε και μοιραίο και για την ίδια.

«Αφού έγινε η επέμβαση στις δύο βδομάδες επέστρεψα -με την άδεια του γιατρού μου, ο οποίος με εξέτασε και μου είπε ότι ήταν όλα καλά- στην Ελλάδα για να συνεχίσω τις σπουδές μου, νομιζόμενη ότι όλα είχαν πάει καλά. Σημειωτέων ότι θα έπρεπε πριν φύγω να μου κάνει μία ειδική εξέταση για να διαπιστωθεί αν όλα πήγαν καλά, κάτι που βέβαια δεν έκανε. Όταν επέστρεψα πίσω στην Ελλάδα είχα πάρα πολλές αδυναμίες και αδιαθεσίες. Δεν έσωνα τα πόδια μου για να περπατήσω καν. Δεν ήμουν η Νάσια πριν από το χειρουργείο. Δυσκολευόμουν ακόμη και να φάω.

»Όσο ήμουν στην Ελλάδα τον παίρναμε τηλέφωνο αλλά ούτε που καταλάβαινε γιατί παρουσίαζα αυτά τα συμπτώματα. Όταν επέστρεψα στην Κύπρο, αρχές Ιουλίου, πήγα ξανά στον γιατρό μου για να με δει και να κάνουμε κάποιες εξετάσεις για να δούμε τι ακριβώς συνέβαινε. Να δούμε τι μπορεί να πήγε λάθος κι ένιωθα έτσι. Ήμουν σε πολύ κακή κατάσταση. Έκανα συνεχώς εμετούς, δεν μπορούσα να φάω, δεν είχα δυνάμεις, δεν μπορούσα, επαναλαμβάνω, ακόμη και να περπατήσω, ενώ -κατά διαστήματα- ανέβαζα κι υψηλούς πυρετούς», συνεχίζει.
Το δεύτερο λάθος

«Όταν πήγα στον γιατρό αυτός αρκέστηκε στο να με παραπέμψει για μερικές εξετάσεις, για τις οποίες ένιωθα -και δεν βγήκα λάθος- ότι δεν ήταν αρκετές. Παρά τις ενστάσεις, όμως, επέμεινε ότι αρκούσαν οι εξετάσεις. Έτσι κι έγινε. Έκανα τις εξετάσεις οι οποίες, όπως ήταν φυσικό, δεν έδειξαν κάτι. Όμως, επειδή είχα αρκετό βήχα, επισκέφθηκα και έναν παθολόγο ο οποίος, για καλή μου τύχη, με έστειλε να πάω να κάνω ακτινογραφίες θώρακα, λόγω του ότι ήταν έντονος και αφύσικος ο βήχας μου και άκουγε βρόγχους στο στήθος μου.

»Μετά την ακτινογραφία φάνηκε κάπως το πρόβλημα και με έκανε εισαγωγή στο νοσοκομείο. Μπαίνοντας στο νοσοκομείο όλοι ήταν με την εντύπωση ότι είχα γρίπη των χήρων, ένεκα και του γεγονότος ότι τότε ήταν σε έξαρση η εν λόγω γρίπη. Με το που εισήχθηκα με έβαλαν δύο μέρες στην απομόνωση, αναμένοντας να βγουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα κι ήταν αρνητικά για τη γρίπη των χοίρων με ξαναπήγαν κάτω κι άρχισαν νέες εξετάσεις για να διαπιστώσουν τι τελικά είχα.

»Κατά τις εξετάσεις εντόπισαν μία φούσκα στον πνεύμονα και αρχικά θεώρησαν ότι ήταν καρκίνος στον πνεύμονα, ενώ τελικά ήταν τα φαγητά που έφευγαν από το στομάχι και κατέληγαν στον πνεύμονα, ένεκα της διαρροής η οποία έσπασε και το διάφραγμα. Ακολούθησαν δύο βδομάδες νοσηλείας στο Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού. Για μένα αυτό ήταν χαμένος χρόνος. Στις δύο βδομάδες με μετέφεραν στη Λευκωσία για νέες εξετάσεις.

»Εκεί ο γιατρός Καουτσιάμης που με είδε είπε ότι ήμουν μικρή για να κάνω επέμβαση στον πνεύμονα και μας συνέστησε να περιμένουμε ακόμα λίγο. Ακολούθως με μετέφεραν εκ νέου στο Γ.Ν. Λεμεσού. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, όμως, έσπασε η φούσκα και γέμισα υγρά. Είχα τόσο δυνατούς και φρικτούς πόνους που ήταν ό,τι χειρότερο είχα περάσει στη ζωή μου. Το επόμενο πρωί φύγαμε εσπευσμένα για τη Λευκωσία με το ασθενοφόρο και μπήκα κατευθείαν χειρουργείο.

»Κατά την επέμβαση μού έβαλαν ένα λάστιχο για να βγαίνουν τα υγρά από τον πνεύμονα. Από το λάστιχο αυτό μία μέρα σαν έτρωγα σούπα έβγαινε η σούπα. Το αντιλήφθηκε η μαμά μου και ρώτησε τους γιατρούς ‘πώς γίνεται να βγαίνουν όλα αυτά από τον πνεύμονα της κόρης μου;’. Τελικά δεν της έδωσαν και πολλή σημασία μέχρι που είδαν με τα μάτια τους να βγαίνει από το λάστιχο ο χυμός που έπινα», συμπληρώνει.
Ο συναγερμός...

Μετά την πιο πάνω εξέλιξη σήμανε συναγερμός στο νοσοκομείο και έγιναν όλες οι απαραίτητες διαδικασίες για μεταφορά της στο εξωτερικό. «Αρχικά θα πήγαινα Αγγλία αλλά τελικά πήγα Ισραήλ. Πριν φύγω οι γιατροί προετοίμασαν τους γονείς μου ότι μπορεί να μην επέστρεφα πίσω, αφού ούτε στην Αγγλία ούτε στο Ισραήλ είχαν αντιμετωπίσει ξανά τέτοιο περιστατικό. Να σημειώσω σε αυτό το σημείο ότι σε όλο αυτό το διάστημα οι γιατροί επιχείρησαν να μιλήσουν πολλές φορές με τον γιατρό που μου έκανε τη γαστρεκτομή, αλλά δεν απαντούσε. Μόνο μία φορά αποκρίθηκε και πήρε τηλέφωνο με απόκρυψη αριθμού για να πει απλά βάλτε τη χειρουργείο, λες κι οι υπόλοιποι γιατροί ήταν χαζοί», υπογραμμίζει.
Η μετάβαση στο Ισραήλ

Για το Ισραήλ η Νάσια έφυγε τέλη Ιουλίου. Οι ελπίδες να σωθεί ήταν ελάχιστες, μιας και είχε πάθει και σηψαιμία. Όμως η ελπίδα δεν την εγκατέλειψε σε κανένα σημείο. Αρχικά στο Ισραήλ θα έκανε μόνο εγχείρηση στον πνεύμονα. Λόγω, όμως, της σοβαρότητας της κατάστασής της θεωρήθηκε αναγκαία η μεταμόσχευση, αλλά ο οργανισμός της απέβαλε και το μόσχευμα. Έτσι έπαθε την πρώτη ανακοπή καρδίας. Μόλις έγινε αυτό επέστρεψε Κύπρο.

Με το που ήρθε Κύπρο διασωληνώθηκε και μπήκε στην Εντατική, όπου και έμεινε τρεις ολόκληρους μήνες, ενώ για έναν μήνα είχε πέσει σε κώμα. Στο διάστημα που ήταν σε κώμα υπέστη ακόμη μία ανακοπή κι οι ελπίδες να σωθεί είχαν εξανεμισθεί τελείως. Επίσης, στο διάστημα που βρισκόταν στην Εντατική εισήχθη περισσότερες από δέκα φορές στο χειρουργείο, όπου έκανε πολύωρες -πέραν των δέκα ωρών η καθεμία- επεμβάσεις.

Σε ένα από τα χειρουργεία τής αφαιρέθηκε το στομάχι κι ο οισοφάγος. Ένεκα δε των πολλών χειρουργείων και της κένωσης στην εντατική παρέλυσε το ένα της πόδι, για το οποίο απαιτήθηκε πολύς χρόνος για να ανταποκριθεί ξανά και να μπορέσει να περπατήσει κανονικά όπως πριν. Για να γίνει αυτό χρειάστηκαν δύο ολόκληρα χρόνια, ενώ νοσηλεύτηκε και για τρεις μήνες σε Κέντρο Αποκατάστασης στο Ισραήλ, χωρίς, ωστόσο, ουδείς να μπορεί με σιγουριά να της πει ότι θα ξαναπερπατήσει.
Τελικά τα κατάφερε

Τελικά, και παρότι οι ελπίδες ήταν ελάχιστες, η Νάσια συνήλθε. Βγήκε από την Εντατική περί τα τέλη Οκτωβρίου, νικώντας τόσο τη σηψαιμία όσο και τις πολλές λοιμώξεις που πέρασε λόγω της Εντατικής, τις μολύνσεις και τις ανακοπές καρδίας. Μάλιστα, αφότου έγινε καλά και ξεπέρασε το πρόβλημα, χαμογελώντας, κυριολεκτικά, στον Χάρο, συνέχισε τις σπουδές της, κάνοντας βέβαια μετεγγραφή στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, ενώ έφυγε και για έναν χρόνο με το πρόγραμμα Erasmus για τη Γαλλία.

«Το ότι ζω είναι θαύμα. Οι ελπίδες ήταν πραγματικά απειροελάχιστες. Για να καταλάβετε πόσο λίγες ήταν οι ελπίδες, στο Ισραήλ οι γιατροί είπαν πως μόνο ο Θεός μπορεί να με σώσει. Όποτε έμπαινα δε χειρουργείο, επειδή ήμουν με έναν πνεύμονα, οι γιατροί έλεγαν στους γονείς μου ‘δεν ξέρουμε αν θα αντέξει’. Δηλαδή, άπαντες ήταν προετοιμασμένοι για το μοιραίο. Σε τόσο δύσκολη κατάσταση είχα φτάσει. Κι όλα αυτά για ένα ιατρικό λάθος», προσθέτει και τονίζει πως είχε προστάτη της τον ίδιο τον Θεό, αφού, όπως εξηγεί, όποτε έμπαινε χειρουργείο ήταν γιορτή ή ήταν κοντά μία μεγάλη γιορτή. «Για μένα ο Θεός με προστάτεψε. Ήταν συνεχώς δίπλα μου. Δεν με άφησε να φύγω τόσο νωρίς», λέει, σημειώνοντας πως, αφότου εξήλθε της Εντατικής, είδε όνειρο την Αγία Αναστασία, η οποία της είπε πως θα γινόταν εντελώς καλά.
Μία τραυματική εμπειρία

Για τη Νάσια όλη αυτή η εμπειρία θα της μείνει αξέχαστη. Ειδικά η εικόνα του εαυτού της μόλις σηκώθηκε από το κρεβάτι, έπειτα από πολλούς μήνες, θα τη «στοιχειώνει» για πάντα.

«Όταν σηκώθηκα αντίκρισα μία άλλη Νάσια. Το πιο χαρακτηριστικό ήταν το γεγονός ότι, ενώ είχα ένα πολύ μακρύ μαλλί, όταν σηκώθηκα αυτό είχε εξαφανισθεί. Είχα πολύ μικρά έως και ελάχιστα μαλλιά. Πέραν τούτου, έπρεπε να αντιμετωπίσω τον νέο μου εαυτό, ο οποίος ήταν πολύ αδύναμος, ενώ δεν μπορούσα και να περπατήσω. Ήταν λες και ξαναέγινα παιδί κι έπρεπε να μάθω να περπατώ, ακόμα και να τρώω.

»Όλο αυτό ήταν πραγματικά πάρα πολύ δύσκολο, όμως, επειδή πέρασα από του Χάρου τα δόντια, πάτησα γερά στα πόδια μου, πίστεψα ότι μπορώ να τα καταφέρω να ξαναπερπατήσω και ν’ αφήσω πίσω μου όλο αυτό που πέρασα και ξαναγίνω η Νάσια που ήμουν πριν. Και το κατάφερα. Καθ' όλη τη διάρκεια αυτής της τραυματικής μου εμπειρίας, πρέπει να πω, δεν το έβαλα ποτέ κάτω, ακόμα κι όταν όλα τα δεδομένα ήταν εναντίον μου κι οι ελπίδες για να ζήσω ελάχιστες. Σε αυτό συνέβαλε βέβαια και το γεγονός ότι είχα δίπλα μου την οικογένεια και τους φίλους μου, στους οποίους οφείλω μία απολογία για την τόση ταλαιπωρία που πέρασαν», υπογραμμίζει, τονίζοντας ξανά πως όσα πέρασε θα τη στιγμάτισαν για μία ζωή.

«Δεν μπορώ να ξεχάσω τίποτα απ’ ό,τι πέρασα, ειλικρινά. Μπορεί να προχωρώ πλέον μπροστά, αφήνοντάς τα πίσω όλα αυτά, αλλά πάντα θα με ακολουθούν. Δεν υπάρχει τρόπος να τα ξεχάσω και ούτε μπορώ βέβαια να τα ξεχάσω. Είναι μέρος της ζωής μου. Είναι πράγματα-καταστάσεις που με δίδαξαν πάρα πολλά», εξηγεί περαιτέρω.
«Μετάνιωσα, αλλά...»

Σήμερα, αν και πλέον έχει σταθεί στα πόδια της και προχωρά κανονικά με τη ζωή της, δηλώνει μετανιωμένη γι’ αυτό που πήγε κι έκανε - γαστρεκτομή. «Το ‘χω μετανιώσει, όχι μία φορά αλλά χίλιες φορές. Έπαιξα τη ζωή μου κορώνα-γράμματα. Μακάρι πραγματικά να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να μην έκανα την επέμβαση αλλά -δυστυχώς- δεν γίνεται. Έπαθα κι έμαθα και πλέον συμβουλεύω και τους υπόλοιπους να μην κάνουν μία τέτοια επέμβαση, γιατί πραγματικά δεν ξέρεις τι μπορεί να πάει στραβά και ίσως ένα λάθος, μία αμέλεια, να σου στοιχίσει ακόμα και την ίδια σου τη ζωή», συμπληρώνει, δηλώνοντας πως σήμερα είναι πιο δυνατή όσο ποτέ, κι ειδικά τώρα που βρίσκεται προς από το τέλος του μεταπτυχιακού της και διδάσκει σε σχολεία.

«Για μένα οι μαθητές μου είναι η ζωή μου, είναι πραγματικά σαν παιδιά μου, ασχέτως αν ηλικιακά είμαστε περισσότερο σαν αδέλφια. Όταν μπαίνω στις τάξεις και βλέπω τα χαμόγελά τους ξαναγεννιέμαι, ενώ μπορώ να τους συμβουλέψω να προσέχουν τη ζωή τους και να μην τη θέτουν σε κίνδυνο, όπως έκανα εγώ», λέει, σημειώνοντας καταληκτικά πως πλέον θέλει να φτιάξει τη ζωή της αποκτώντας τα δικά της παιδιά, στα οποία θα προσφέρει όση αγάπη έχει, έχοντας σαν πρότυπο τις αρχές που της έδωσε η οικογένειά της, που αποτελεί τη δύναμή της.
Ζωή σαν... puzzle

Κλείνοντας, η Νάσια θέλησε να στείλει και τα δικά της μοναδικά μηνύματα για τη ζωή. «Τη ζωή προσωπικά σαν Νάσια, αντιπροσωπεύοντας την κάθε Νάσια, θα την παρομοίαζα σαν puzzle... Ζωή ευτυχισμένη εξολοκλήρου δεν υπάρχει... Είναι κομμάτια από διάφορες στιγμές, με ποικιλία χρωμάτων, που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε... και αν κάποιοι μας τα διαλύσουν τα φτιάχνουμε και πάλι... Τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα ακατόρθωτο. Είναι ένα υπέροχο ταξίδι, με τα ωραία και τα άσχημά του. Η δύναμη πηγάζει από την ψυχή μας και το πνεύμα μας. Όλοι έχουμε δύναμη και οφείλουμε να έχουμε. Είναι το πολυτιμότερο δώρο που έχουμε και δεν το εκτιμούμε.

Δυστυχώς, το εκτιμούμε στα δύσκολα... Η πίστη μας και το χαμόγελό μας είναι τα όπλα μας. Αγάπη και υπομονή. Παίρνουμε τη ζωή όπως έρχεται, ζούμε με τα δεδομένα που έχουμε και παλεύουμε καθημερινά. Τα καλύτερα έρχονται... Μας το χρωστά η ζωή άλλωστε», κατέληξε.