Η νομική έννοια του κράτους είναι συμφυής με εκείνην της κυριαρχίας. Και τα κράτη έχουν κυριαρχία ανάλογη με τις δυο βασικές αποστολές τους. Τη δυνατότητα να διασφαλίζουν τους πολίτες τους και την ίδια την κρατική τους υπόσταση, εσωτερικά και εξωτερικά. Εσωτερικά έχουμε τις δυνάμεις της Αστυνομίας και εξωτερικά, αυτές των ενόπλων δυνάμεων. Η πρόσφατη συντονισμένη και κοινή στην ουσία επιχείρηση στην Πύλα από την Αστυνομία της Κυπριακής Δημοκρατίας και από εκείνη των κατεχομένων είναι ενταγμένη στη λογική της εν δυνάμει λύσης. Που σημαίνει ότι, εφόσον οι δυο πλευρές έχουν αποδεχθεί ότι ο Βορράς θα είναι τουρκικός και ο Νότος ελληνικός στο πλαίσιο μιας ομοσπονδίας, θα πρέπει ταυτοχρόνως να γίνονται κινήσεις αμοιβαίας αποδοχής (acknowledgement), ένα βήμα πριν από την αμετάκλητη αναγνώριση.
Είναι επί τούτων σημαντικό το εξής: Έχουμε ξεφύγει από τις κινήσεις αμοιβαίας αποδοχής σε επίπεδο χαμηλής πολιτικής, όπως είναι οι δικοινοτικές καλλιτεχνικές και κοινωνικές εκδηλώσεις, και έχουμε περάσει σε επίπεδο κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Διότι, η αποδοχή της εμπλοκής των κατοχικών δυνάμεων ασφαλείας σημαίνει αναγνώριση κυριαρχικού δικαιώματος σε αστυνομικές «αρχές» που υπάγονται στο ψευδοκράτος, το οποίο με βάση τα ψηφίσματα 541 και 550 του Συμβουλίου Ασφαλείας, καθώς και σύμφωνα με την αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005, νομικώς και άλλως πως δεν υπάρχει.
Και οι «δυνάμεις ασφαλείας» του δεν έχουν νομιμοποίηση. Οι δράσεις τους δεν μπορούν να παράγουν έννομα αποτελέσματα. Τι συνέβη, λοιπόν, στην Πύλα; Έχει γίνει, σιωπηρώς, αποδοχή άσκησης κυριαρχικών δικαιωμάτων από μια παράνομη οντότητα και τις κατοχικές «δυνάμεις ασφαλείας» της. Κάποιος βεβαίως μπορεί να ισχυριστεί ότι έτσι πρέπει να γίνει. Ότι είμαστε μια ανάσα προ της λύσης. Ότι αυτό επιβάλλει ο ρεαλισμός. Τι, δηλαδή; Τη διενέργεια κοινών αστυνομικών επιχειρήσεων με τις κατοχικές «αρχές»; Αυτή η ρεαλιστική πρακτική δεν σημαίνει την αποδοχή της κατοχής και τη νομιμοποίησή της; Αυτή είναι η επί σειρά ετών ρεαλιστική λύση;
Η αρχικά σταδιακή αποδοχή των κατοχικών τετελεσμένων και η εν συνεχεία, με την υπογραφή της λύσης, νομιμοποίησή τους, μέσω της αναγνώρισης του ψευδοκράτους ως ισότιμου συνιστώντος κράτους; Ωραίος ρεαλισμός. Τον οποίο κουβαλά ο Πρόεδρος στην πλάτη του στην Ελβετία, όπου αρχίζουν σήμερα συνομιλίες για το εδαφικό και για άλλα εκκρεμούντα ζητήματα.
Θέλει, λοιπόν, μεγάλο κόπο, μετά από 42 και πλέον χρόνια εισβολής και ένα και μισό χρόνο περίπου εντατικών συνομιλιών, να υπογράψουμε τη νομιμοποίηση της κατοχής με αντάλλαγμα, όπως λέγεται, την ανάπτυξη, χωρίς να εξηγηθεί πώς αυτή θα προκύψει και πώς θα καλυφθεί το κόστος της όποιας λύσης.
Ο Ακιντζί πάντως το εξήγησε. Με νέα δάνεια, δηλαδή μνημόνια, και συνέδεσε την ανάπτυξη με την εισροή νέων Τούρκων εργατών, αφού οι υφιστάμενοι, όπως διευκρίνισε, δηλαδή οι έποικοι, έχει αποφασιστεί ότι θα παραμείνουν όλοι. Μετά, λοιπόν, τη λύση, που όπως ελέγετο θα ήταν τροχοπέδη για μεταφορά νέων εποίκων, αναμένουμε τα νέα ρεύματά τους, που θα γίνουν πλέον νόμιμα. Και μέσω της ανάπτυξης. Σπουδαία!
