Οι Τούρκοι δεν είναι αφελείς. Έχουν, ήδη, κερδισμένο το παιχνίδι. Κανείς δεν υποτιμά το θέμα της ασφάλειας, το οποίο, όμως, είναι, για την Άγκυρα, πολύ περισσότερο ζήτημα γοήτρου παρά ουσίας αφού ανά πάσα στιγμή, είτε με είτε χωρίς εγγυήσεις, μπορεί να δημιουργήσει μια προβοκατόρικη κρίση και να επέμβει.
Με όσα έχουμε ενώπιόν μας εκτιμούμε ότι, η Τουρκία, στην περίπτωση της Κύπρου και της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, θα κινηθεί αλλιώς. Αυτήν τη φορά θα χρησιμοποιήσει την οικονομική και πληθυσμιακή εισβολή. Ο στρατός θα είναι η εφεδρεία. Η μόνιμη απειλή, όπως και η προσάρτηση, για να επιβάλλει τους όρους της και την πολιτική της τόσο επί της Κύπρου όσο και επί της ΕΕ.
Και εξηγούμαι: 1. Έχει, ήδη, κατοχυρωθεί το δικαίωμα της χωριστής υπογραφής εμπορικών και τουριστικών συνθηκών. Έχουν συνειδητοποιήσει η ΟΕΒ και το ΚΕΒΕ αυτές τις διαστάσεις για τη μικρή κυπριακή οικονομία; Εμείς θα καταλάβουμε την τουρκική οικονομία ή αυτή εμάς; 2. Έχει, ήδη, κατοχυρωθεί για την Άγκυρα η προσάρτηση του Βορρά, υπό την έννοια ότι ελέγχει το νερό, το ηλεκτρικό ρεύμα, τα τηλέφωνα, δηλαδή τις τηλεπικοινωνίες και το τραπεζικό σύστημα. Ως προς το τραπεζικό σύστημα, εάν κάτι πάει στραβά θα έρθει τούμπα κι η οικονομία του Νότου. Και ως εκ τούτου, θα συνιστά πάντα μια απειλή. Ότι δηλαδή η Τουρκία, ανά πάσα στιγμή, μπορεί να μας διαλύσει την οικονομία.
Τονίζεται, δε, εδώ ότι οι ομοσπονδίες που έχουν τιναχθεί στον αέρα είχαν ως κύρια αιτία τον οικονομικό παράγοντα, χωρίς να υποτιμούνται οι υπόλοιπες. Ήταν το εργαλείο της διάλυσης, που πυροδοτούσε τις διαφορετικές εθνικές συνειδήσεις. Δείτε για παράδειγμα το Βέλγιο.
Οι αποσχιστικές και εθνικιστικές τάσεις από την πλευρά των Φλαμανδών οφείλονται στο γεγονός ότι δεν θέλουν να πληρώνουν για του Βαλλόνους. Εάν δεν ήταν στις Βρυξέλλες οι θεσμοί της ΕΕ, για να κρατούν την ομοσπονδία στον αναπνευστήρα, θα είχε ήδη εκδοθεί το διαζύγιο. Η Τουρκία βολεύεται πολύ περισσότερο με την ομοσπονδία παρά χωρίς αυτήν. Διότι, με την ομοσπονδία νομιμοποιεί την προσάρτηση και βάζει πλώρη για οικονομική εισβολή με εταιρείες και δη εργοληπτικές, καθώς και με πληθυσμό, ενώ δεν χάνει το υφιστάμενο πλεονέκτημα των εκβιασμών.
Και για την προσάρτηση και για τη διάλυση της οικονομίας και για την εισροή νέων κυμάτων προσφύγων. Άλλωστε, ο Ακιντζί ήταν σαφής: Όσο μεγαλύτερη είναι η ανάπτυξη τόσο περισσότεροι θα είναι οι Τούρκοι εργάτες που θα καταφθάνουν. Νόμιμος δηλαδή εποικισμός. Και ποιος θα τους διώξει μετά από 10 ή 20 χρόνια.
Και πώς; Και όταν δεν χωράνε προς τον Βορρά θα τραβάνε προς τον Νότο. Και όταν θα απειλεί η τουρκική πλευρά με κρίση και διάλυση της ομοσπονδίας, εάν δεν πολιτογραφηθούν, εμείς τι θα κάνουμε; Ό,τι και σήμερα; Θα υποχωρούμε μέχρι να γίνουμε θλιβερή μειονότητα ή θα ζητήσουμε τη διάλυση;
Και σε αυτήν, όμως, την περίπτωση, δηλαδή της διάλυσης, οι Τούρκοι θα είναι ένα βήμα μπροστά και προ της πλήρους τουρκοποίησης και, ως εκ τούτου, δεν θα την επιτρέπουν. Θα έχουν, ήδη, κερδισμένο το παιχνίδι από την ημέρα που θα επιβληθεί η διχοτομική ομοσπονδία, όπως την έχουν σχεδιάσει από το 1956...
