Η επανάσταση του αυτονόητου

Οι αποκαλύψεις, τα γεγονότα, οι ειδήσεις και οι βαρυσήμαντες δηλώσεις πολιτικών, δημοσιογράφων και εισαγγελέων δείχνουν ξανά την (πολιτική) ζούγκλα και τα βαλτώδη νερά πάνω στα οποία στέκεται το κομματικό και οικονομικό κατεστημένο του τόπου μας. Αυτό, δηλαδή, που αόριστα ονομάζουμε ως «σύστημα» και που όταν ξαφνικά αποκαλύπτεται και αποκτά ονοματεπώνυμο, αρχίζουμε όλοι μας να αντιλαμβανόμαστε πόσο βαθιά είναι η διαφθορά στους διαδρόμους της εξουσίας.
Η αλήθεια είναι πως όπως -τελικά- αποκαλύπτεται, η σήψη και η διαπλοκή είναι φαινόμενο πολυκομματικό και πολυστρωματικό. Καλύπτει οριζόντια πολιτικούς από όλους -σχεδόν- τους ιδεολογικούς χώρους. Οι μίζες δόθηκαν ή ζητήθηκαν από πρόσωπα που υποστηρίχθηκαν από όλα -σχεδόν- τα λεγόμενα «ιστορικά κόμματα» του τόπου. Και άρα -περίπου- «πολλοί γνωρίζουν πολλά για πολλούς».
Η υψηλή αποχή των τελευταίων εκλογών, η συντριπτική αδιαφορία των νέων ψηφοφόρων να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους και η απαξίωση των πολιτών στο κομματικό κατεστημένο, επιβεβαιώνουν πως ο παλαιοκομματισμός στον τόπο μας διανύει τα τελευταία του στάδια.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό του παλαιοκομματικού, του πάρε-δώσε και της διαπλοκής, αναρωτιέται κανείς πόσο εύκολο είναι για τους πολίτες και τους πολιτικούς να βρουν τον χαμένο τους ρόλο. Και επομένως πόσο εφικτό είναι για τη δημοκρατία μας και τους θεσμούς της να σταθούν ξανά στο ύψος των περιστάσεων.
Η απάντηση ίσως να είναι πιο απλή αλλά και πιο σύνθετη απ' όσο νομίζουμε.
Ο βασικότερος λόγος της απογοήτευσης και της καχυποψίας των πολιτών από τα κόμματα και τους πολιτικούς είναι διότι με μεγάλη τους απογοήτευση βλέπουν τα προεκλογικά λόγια και τις υποσχέσεις να μένουν χωρίς αντίκρισμα και άρα δεν έχουν καμία αξία και βαρύτητα μετά τις εκλογές. Απουσιάζει, δηλαδή, η αυτονόητη ευθύνη που θα έπρεπε να χαρακτήριζε τους πολιτικούς για υλοποίηση όλων όσων είχαν υποσχεθεί.
Εάν, λοιπόν, θέλουμε η επόμενη μέρα να είναι καλύτερη για τον τόπο, η πρώτη και βασική έμπρακτη κίνηση για βελτίωση της κατάστασης θα έρθει όταν πια οι λέξεις και οι έννοιες αποκτήσουν ξανά το αυθεντικό τους νόημα. Όταν, δηλαδή, τα λόγια θα είναι αυτονόητο ότι έχουν ουσία και περιεχόμενο. Οι υποσχέσεις, οι αρχές και οι ιδεολογίες θα έχουν το βάρος που τους πρέπει και με τον τρόπο αυτό οι πολίτες θα εμπιστευτούν ξανά την πολιτική.
Και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: ο στάβλος του Αυγεία θα καθαρίσει μια και καλή, όταν ο καθένας από εμάς, ανεξάρτητα από το εάν έχει αξιώματα ή όχι, ασκεί όσο καλύτερα μπορεί τα καθήκοντα και τον ρόλο του. Όταν ο καθένας πολίτης ή πολιτικός νιώσει υπεύθυνος για ό,τι συμβαίνει και αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί για να προκόψουμε και να τερματίσουμε την ακαταστασία που μας έπνιξε!
Ίσως τα πιο πάνω να ακούγονται -και να είναι- αυτονόητα. Αναρωτιέμαι, όμως: μήπως τελικά στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, όταν έρθει η μέρα που ο καθένας από μας ξεκινήσει από τα βασικά και τα αυτονόητα, θα επέλθουν τέτοιες αλλαγές προς το καλύτερο, που θα συνιστούν από μόνα τους μια... επανάσταση;
ΜΑΡΙΝΟΣ ΚΛΕΑΝΘΟΥΣ
Δημοτικός Σύμβουλος ΔΗΚΟ Αγλαντζιάς