Τα γεωπολιτικά, η Μεγάλη Ιδέα

...και οι πολιτικοκοινωνικές κρίσεις προδίκαζαν το μέλλον της Ελλάδας (Μέρος Β')
Ένεκα του μακραίωνου τουρκικού ζυγού θεσμοί, ήθη, πολιτική κουλτούρα, που σήμερα έχει πάρει τις γνωστές ποικιλόμορφες διαστάσεις που ταλαιπωρεί και χρεοκόπησε Ελλάδα και Κύπρο επειδή κυριαρχεί ο κομματισμός, ο λαϊκισμός, η ασυνέπεια, η αποπολιτικοποίηση, η πελατοκρατία, ο πολιτικός μεσσιανισμός, το κράτος ως λάφυρο, ο εθνικιστικός και ιδεολογικός λαϊκισμός, η διχόνοια, η ασυνεννοησία, η διαφθορά, οι μίζες, η διαπλοκή κλπ. (Heinz A. Richter:- Η πολιτική κουλτούρα της Ελλάδας»).
Μέχρι σήμερα ένα μέρος των προέδρων, πρωθυπουργών, βουλευτών και άλλων αξιωματούχων του κράτους σε Ελλάδα και Κύπρο προέρχονται από τζάκια, κομματικούς και οικονομικούς χώρους, και έχουν γίνει επαγγελματίες και προωθούν τα ισχυρά τοπικά και ξένα συμφέροντα, ενώ τα κόμματα επιβιώνουν από την κρατική χορηγία.
Η πολιτική τάξη και ζωή διακρίνεται για τον βυζαντινισμό της (μηχανορραφίες, διαπλοκή, διαφθορά, ρουσφέτι και τόσα άλλα). Εντούτοις, ο Ελληνισμός στα 200 χρόνια ζωής του ελληνικού κράτους δεν κατόρθωσε να υπερβεί τις αδιάκοπες πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικές κρίσεις εξαιτίας των δικλίδων στο πολιτικό σύστημα (checks and balances) από την εποχή της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας, που κάτι παρόμοιο λειτουργεί και στο δικό μας κράτος.
Η δυναστεία των Γλύξμπουργκ από το 1863-1967 μαζί με τον στρατό πραγματοποίησαν μια σειρά στασιαστικών κινημάτων, που επηρέασαν καθοριστικά τις πολιτικές εξελίξεις σε Ελλάδα, Κύπρο και γενικότερα τον απανταχού Ελληνισμό.
Αυτές οι διαχρονικές κρίσεις παρατηρούνται κάθε 25 χρόνια και οφείλονται στο γεγονός της απουσίας ισχυρού και ικανού ηγέτη που να καθοδηγεί, ισορροπεί τις οξύνσεις ανάμεσα στους πολιτικούς, τα κόμματα και την κοινή γνώμη, καθώς επίσης να αναπτύσσει δραστήρια διπλωματία και να προβαίνει σε ελιγμούς στα διάφορα κοινοβούλια και διεθνή φόρα.
Οι αναφερόμενες κρίσεις άφησαν τα σημάδια τους στο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και πολιτισμικό, που δείχνει μια εικόνα πολυτραυματία, που δεν έχει την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή, επειδή κράτος και κοινωνία λειτουργούν με ακραίους όρους και με ιδεολογική σύγχυση και ετσιθελισμό, και οι ποικιλόμορφοι αρουραίοι κυκλοφορούν παντού ανενόχλητοι σε όλα τα επίπεδα και τομείς, λόγω του γεγονότος ότι το όλο σύστημα και διαχείριση, από πολιτική, οικονομία, κοινωνία, βρίσκεται σε βαθύ λήθαργο και λειτουργεί με το σύστημα της Λερναίας Ύδρας.
Για να μπορέσει να επιβιώσει η χώρα και γενικότερα ο Ελληνισμός, και να διαδραματίζει ουσιαστικό ρόλο στην περιφέρεια, θα πρέπει να εργασθεί στην εξωτερική πολιτική με το σύστημα των ανοικτών οριζόντων, που θα περιέχουν το σύστημα win-loss και στη λύση των εκκρεμούντων ανοικτών μετώπων από δεκαετίες, που έχει βαρύτατο κόστος σε όλους τους τομείς με προεξάρχοντα στο οικονομικό και την προβολή του πατριωτισμού γύρω από το αμυντικό, που κατέληξε στο φαγοπότι με τις μίζες σε Ελλάδα και Κύπρο.
Οι αναδυόμενες ευκαιρίες σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο είναι τέτοιες για σμύκρινση των διαφορών στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, και σταδιακή λύση Κυπριακού, Σκοπιανού λόγω προσφυγικού, μεταναστευτικού, ενεργειακού, ενεργειακού χάρτη, συριακού, διεθνών σχέσεων και στρατιωτικών συνεργασιών.
Όσον αφορά την οικονομική και κοινωνική κρίση, αυτή θα πρέπει να αντιμετωπισθεί ως ένα πολύπλευρο πρόβλημα της Διοικητικής Επιστήμης και το οποίο θα πρέπει να προσαρμοστεί στις σύγχρονες μεταρρυθμίσεις-αναδιαρθρώσεις, με στόχο τις απαιτούμενες κοινωνικές προσαρμογές, που θα στοχεύουν στη μεγιστοποίηση της κοινωνικής ωφέλειας, αρχίζοντας από το ασφαλιστικό, υγεία, παιδεία, απασχόληση, δημόσιο χρέος, παραγωγή, ανακατανομή πλούτου κ.λπ.
Επίσης, θα πρέπει να αναπτυχθεί για τη χώρα και γενικότερα για τον Ελληνισμό η στρατηγική κουλτούρα του Έθνους, που θα ακτινογραφεί τη διαχείριση των εκάστοτε πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων, ούτως ώστε να απαλλαγεί από τις παθογένειες από τις οποίες ταλανίζεται, καθοδηγώντας πολιτικούς, φορείς, παράγοντες και κοινωνία προς ένα αισιόδοξο μέλλον.
Θα πρέπει να τονισθεί πως Έλληνες και Κύπριοι χρειάζονται έναν προοδευτικό πατριωτισμό, που να συνοδεύεται από μια νέα εμπιστοσύνη ανάμεσα σε λαό, φορείς, παράγοντες, πολιτικούς, οπότε θα αρχίσει ένας νέος ανοικτός διάλογος με φρέσκες ιδέες, με στόχο ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο για ποια Ελλάδα - Κύπρο θέλουμε και τι μέλλον.
Κλείνοντας, θα πρέπει να υπογραμμισθεί πως κάθε Επέτειος θα πρέπει να είναι μέρα μνήμης, περισυλλογής, απότισης φόρου τιμής στους νεκρούς, διδαγμάτων και όχι εθνικολαϊκών πανηγυριών.
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΜΕΡΑΚΛΗΣ