Ανάπτυξη δεν είναι μόνο οικονομική

«Τρομερός είναι ο θυμός ενός λαού που μουρμουρίζει. Βαρύ χρέος, που πληρώνεται με δημόσιες κατάρες», λέει ο Αισχύλος. Αυτό δεν κάνουμε όλοι καθημερινά; Να βρίζουμε συνεχώς τους άλλους και να μεμψιμοιρούμε που ζούμε σε αυτόν τον τόπο; Να κατσουφιάζουμε όλο και περισσότερο που οι «ηγέτες» παντού είναι άμοιροι ευθυνών και να περιμένουμε μιαν ανάπτυξη που θα έρθει ως μάννα εξ ουρανού να μας επαναφέρει τη χαμένη μας ευμάρεια;
Η ανάπτυξη μιας χώρας δεν φαίνεται μόνο στους οικονομικούς δείκτες, που για τους περισσότερες πολίτες δεν σημαίνουν και τίποτα. Η ανάπτυξη (θα έπρεπε να) φαίνεται σε όλα αυτά που βιώνουμε καθημερινά - στα βρόμικα, ρημαγμένα πεζοδρόμια, στους σπασμένους κάδους, στους χαλασμένους δρόμους, στα ετοιμόρροπα κτίρια, στη συμπεριφορά των συμπολιτών, στην αποτελεσματικότητα των δημοσίων υπηρεσιών, στην εξωτερική όψη όλων όσα βλέπουν οι πολυπόθητοι τουρίστες μας όταν έρχονται εδώ.
Για τους απλούς ανθρώπους η ανάπτυξη και η ανάκαμψη δεν φαίνεται στην αναβάθμιση των οίκων αξιολόγησης, ούτε στην προσέλκυση επενδυτών, ούτε στη μείωση του χρέους, ούτε στο (προβλεπόμενο) πρωτογενές πλεόνασμα. Γι' αυτούς θα φανεί στο πόσο γεμίζει το καλάθι στο σούπερμαρκετ, στο πόσα λεφτά τούς μένουν στο τέλος του μήνα, στο τι έξοδα μπορούν να διαθέσουν για τον εαυτό τους αφού τακτοποιήσουν όλες τις άλλες υποχρεώσεις, στη δουλειά που (δεν) έχουν και στο πόσο αυτή αποζημιώνει τον κόπο τους.

Αυτό πρέπει να καταλάβουμε όλοι, πως αυτή η επίζηλη οικονομική ανάκαμψη και η ανάπτυξη, που τόσο άνετα αναμοχλεύουμε στις καθημερινές μας κουβέντες, βαίνει πιο βαθιά από κάποια συγκεκριμένα νούμερα. Και ριζώνει προ πάντων στο κατά πόσον μπορούμε να αναπτυχθούμε εμείς σαν λαός, και να εξελιχθούμε λίγο πέραν της νοοτροπίας πως «τίποτα δεν θα αλλάξει σ' αυτήν τη χώρα που ποτέ δε θα πάει μπροστά».
Μάταια προσπαθούν οι κυβερνώντες με την ευημερία των αριθμών να μας πείσουν ότι έχουμε πλέον μπει στην ανάπτυξη τη στιγμή που αυτό δεν διαφαίνεται στη ζωή των πολλών. Η ανάπτυξη χρειάζεται έργα, όχι μόνο λόγια. Και είναι αλληλένδετη με την καθημερινή ζωή μας και προ πάντων με την έκφραση των προσώπων μας και τη διάθεση που εκπέμπουμε.
Όπως είχε πει και ο Αμερικάνος Πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούζβελτ, «το σημάδι της προόδου μας δεν είναι αν προσθέτουμε περισσότερα στην αφθονία αυτών που έχουν πολλά, αλλά αν δίνουμε αρκετά σε αυτούς που έχουν λίγα». Στις λεγόμενες δημοκρατίες στις οποίες ζούμε, θα πρέπει να γίνουν ακόμα πολύ περισσότερα ώστε να μπορέσουμε να μιλήσουμε επαρκώς για πρόοδο της κοινωνίας και ανάπτυξη της χώρας.
ΜΑΡΙΑ ΔΟΥΛΑΜΗ
Δημοσιογράφος με ειδικότητα σε ευρωπαϊκά, πολιτικά και κοινωνικά θέματα