Η οντολογία του φαινομένου Σουλτς

Όσοι έσπευσαν να εξοργιστούν από την προτροπή του κ. Μάρτιν Σουλτς, ως τρόπο επίλυσης του Κυπριακού, Έλληνες και Τούρκοι κάτοικοί της να ερωτευόμαστε μεταξύ μας, κακώς εξοργίστηκαν. Ή, ακριβέστερα, μάλλον καθυστέρησαν πολύ να εξοργιστούν. Διότι όφειλαν, εδώ και χρόνια, αφότου εισήλθαμε σ’ εκείνη την «Ευρώπη των πολιτισμών»(!), να γνωρίζουν σε ποιας καταγωγής «κόσμο» (από άποψη πολιτισμικού περιβάλλοντος εννοώ βεβαίως) συρόμασταν ως Ελληνισμός.
Όπως επανειλημμένα το είπαμε, η Δύση γεννήθηκε μέσα από τον καταιγιστικό εποικισμό πλήθους βαρβαρικών φραγκοτευτονικών φύλων γερμανικής καταγωγής, που, από τις αρχές του 3ου μ.Χ. αιώνα, κατέκλυσαν τη δυτική Ευρώπη, μέχρι που στο τέλος του 5ου αιώνα, (476 μ.Χ.) και επίσημα κατέλυσαν τη Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία! Είναι ενδιαφέρον να γνωρίζουμε σχετικά ότι, αν προσπαθήσει κανείς να απαριθμήσει εκείνα τα λεγόμενα «γερμανικά φύλα», γρήγορα θα διαπιστώσει ότι μάλλον ματαιοπονεί, τόσο πολλά και μπερδεμένα που είναι1*. Για να αντιληφθούμε δε το εύρος αυτού του μπερδέματος, θα πρέπει να γνωρίζουμε πως ακόμα και οι Άγγλοι, εν πολλοίς, γερμανικό φύλο αποτελούν!2*. (Γνωστό είναι και το σχετικό, αγγλικού μάλιστα φλέγματος, ανέκδοτο, ότι «την αγγλική γλώσσα κατασκεύασαν τρεις μεθυσμένοι Άγγλοι, με ένα γερμανικό λεξικό»...).
Αξιοθαύμαστο πάντως, για ό,τι συζητάμε, αποτελεί το γεγονός ότι, κατά έναν περίεργο τρόπο, αυτά τα (βάρβαρα) φραγκοτευτονικά φύλα3*, παρότι κατέλυσαν ένα πολιτισμό αιώνων, ένα μεγάλο πόθο είχαν τα ίδια: Να ανέβουν κι αυτά στον πολιτισμό. Και αφού την εποχή εκείνη αυτονόητη προϋπόθεση οργανωμένου πολιτικού βίου, δηλ. πολιτισμού, ήταν ο Χριστιανισμός, έσπευσαν να εκχριστιανιστούν. Όμως η απλοϊκή διανοητική τους δυνατότητα μόνο μέσω της απλουστευτικής μορφής του μονοφυσιτικού αρειανισμού μπορούσε να κατανοήσει τον Χριστιανισμό! Και έτσι, ως αντίδραση μάλιστα στο Βυζάντιο, που τους εμπόδισε να εγκατασταθούν στα εδάφη του, γεννήθηκε στη Δύση ένας «άλλος» Χριστιανικός Θεός, ιδίως «Δικαιοκρίτης», υποταγμένος δηλ. στις απαιτήσεις της αμείλικτης δικαιοσύνης του! Και ένας Χριστιανισμός βεβαίως ως «μεταφυσική της συναλλαγής», και της «ατομικής σωτηρίας»:

Ο Θεός καταλογίζει ενοχές, και (ως άτομο, ειρήσθωά????????) ο άνθρωπος τις «εξαγοράζει»! Για να οδηγηθεί σύντομα στον προτεσταντικό ηθικισμό και, κατ’ ακολουθία, στην άκρατη χρησιμοθηρία της νοησιαρχίας, που και οδήγησε την Ευρώπη (των πρώην βαρβαρικών φύλων) σε μια εκρηκτική, εκπληκτικής μάλιστα ταχύτητας, πολιτισμική ανάπτυξη, που όμοιά της δεν έχει άλλος ανθρώπινος πολιτισμός.
Πλην όμως αυτή η «ταχύτητα», νοησιαρχικής εννοείται, ανάπτυξης ατόμων, χωρίς ενδιάμεσο στάδιο συναισθηματικής ενδοστρέφειας (ακριβέστερα, στροφής στα ένδον) και πνευματικής ωρίμανσης, εμπειρικής δηλ. σχέσης κοινωνικού σώματος (κατά τον ελληνικό τρόπο), συνθέτει και το σημερινό αδιέξοδό της: Από τη νομαδική βαρβαρότητα απ’ ευθείας στην ιλιγγιώδη (τεχνολογική) ανάπτυξη, μια κοσμοκρατορία όμως «ατόμων»!4*. Πολιτισμός συνεπώς, που, χωρίς στάδιο «γένεσης», βρέθηκε απ’ ευθείας στην «ακμή», με μοιραίο δηλ. επακόλουθο, όχι απλώς να σβήσει, αλλά τελικά να συντριβεί, χωρίς να περάσει (το γόνιμο) στάδιο της «παρακμής»5*. Γι’ αυτό συχνά μιλάμε για αδιέξοδα του ευρωπαϊκού πολιτισμικού εγχειρήματος, που ήδη χρεώθηκε ο 20ός, και χρεώνεται τώρα ο 21ος αιώνας...
Τέκνο αυτού του ευρωπαϊκού πολιτισμικού εγχειρήματος είναι και ο κ. Σουλτς... Τέκνο δηλ. νομαδικών φύλων, χωρίς «εστία» και χωρίς κοινωνική συνοχή: Κατοικία όπου βολεύει τον νομάδα, και ομαδική βιολογική διαβίωση ατόμων, όχι «ερωτικής» σχέσης κοινωνικού σώματος συμβίωση προσώπων. (Είναι άλλωστε γνωστό ότι στην ευρωπαϊκή γλωσσική συνείδηση, «έρωτας» σημαίνει τη σεξουαλική σχέση. Εξού και εκείνο το βλακώδες make love, που βλακωδέστερα η ημέτερη παρακμή αποκαλεί «κάνω έρωτα»!) Συνεπώς για τον κ. Σουλτς, και οι Κύπριοι τίποτε άλλο δεν αποτελούν, παρά μόνο απλά προϊόντα βιολογίας. Που αν βιολογικά («making love») αναμιχθούν μεταξύ τους, θα μεταλλαχθούν σε ένα νέο βιολογικό είδος! Οπότε, για την πρώην βαρβαρική Ευρώπη φυσικά, θα πάψει και να υπάρχει η Κύπρος ως πρόβλημα...
Συνεπώς, προς τι η οργή για την αμετροέπεια Σουλτς; Όφειλε η οργή να απευθύνεται στην παρ’ ημίν νεοελληνική μειονεξία, να εισέλθουμε στην «Ευρώπη των πολιτισμών», χωρίς «προϋποθέσεις» πολιτισμού, εκείνου που μας συνθέτει ως ιστορικό λαό. Αρχοντοχωριάτες οικονομικής επαιτείας, αντί παλαιόθεν γεννήτορες πολιτισμών...
Σημειώσεις:
1*Ενδεικτικά: Τεύτονες, Κίμβροι, Γότθοι, Αλαμανοί, Σουηβοί, Βουργουνδοί, Φράγκοι, Βάνδαλοι, Έρουλοι, Λομβαρδοί...
2*Άλλωστε ο όρος Αγγλοσάξονες το διακηρύττει. (Βλ. και, Βασίλη Ραφαηλίδη, «Μυθιστορία των Βαρβάρων Προγόνων των Σημερινών Ευρωπαίων»).
3*Αναμιγμένα μάλιστα με φύλα της ασιατικής στέπας (Ούννοι) και του σκανδιναβικού παγετώνα (Νορμανδοί).
4*Γεννιέται έτσι η έννοια της κοσμοκυριαρχίας: Κατά δε τον Φίχτε (εκ των δημιουργών του γερμανικού ιδεαλισμού και εθνικισμού) «το εγώ είναι ο κάτοχος του κόσμου, θέλω να είμαι ο κύριος της φύσης... και αυτή να είναι υπηρέτης-μου».
5*Γένεση-ακμή-παρακμή, είναι τα τρία στάδια γέννησης και αναγένεσης των μεγάλων πολιτισμών.
ΧΑΡΗΣ ΦΕΡΑΙΟΣ
Διδάκτωρ του ΕΜΠ