Η ανοχή των συνδικαλιστικών υπερβολών

Η εξέλιξη του συνδικαλιστικού κινήματος στην Κύπρο υπήρξε ραγδαία και θεαματική. Από υπερασπιστής και διεκδικητής των εργατικών δικαιωμάτων των μελών του τα πρώτα χρόνια της Κ.Δ. μετεξελίχθηκε σε πανίσχυρο κίνημα, που επιβάλλει τις απαιτήσεις του και απαιτεί τη συμμετοχή του στη λήψη αποφάσεων, ή κατορθώνει να ακυρώσει αποφάσεις που δεν έχουν σχέση με τα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις του, αλλά είναι θέματα που αφορούν μόνο τον εργοδότη. Η κομματική εξάρτηση της ηγετοκρατίας των συνδικαλιστικών οργανώσεων και η αλληλεξάρτησή της με το κόμματα εκτρέφει αυτήν την παντοδυναμία. Τα κόμματα ελέγχουν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις μέσω κομματικών παραγόντων, συνδικαλιστικών ηγετών. Με τη σειρά τους, αυτοί επιβάλλουν στα κόμματα την πολιτική που επιδιώκουν σε σχέση με τις απαιτήσεις τους, αλλά και με οργανωτικά θέματα της εργοδοσίας τους.
Πιστεύω ότι είναι αποκλειστικό δικαίωμα του εργοδότη ο καθορισμός της δομής, των μεταρρυθμίσεων, των αλλαγών και των στόχων της επιχείρησής του. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις έχουν δικαίωμα και υποχρέωση να αγωνίζονται και να απεργούν, μόνο όταν καταπατώνται τα δικαιώματά ή θίγονται τα συμφέροντα των μελών τους. ‘Ετσι, πιστεύω, πως η αποκρατικοποίηση των ημικρατικών οργανισμών είναι απόφαση την οποία λαμβάνει η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία, και όχι οι εργαζόμενοι σ’ αυτούς. Αν η ενέργεια αυτή είναι αντίθετη προς το δημόσιο συμφέρον, τότε πρέπει να αντιδράσει η κοινωνία μέσω των φορέων της και τα κόμματα, και όχι μόνο οι εργαζόμενοι. Αυτοί έχουν δικαίωμα να υπερασπιστούν μόνο τα εργασιακά τους δικαιώματα.

Η εκτελεστική εξουσία και η Βουλή πρέπει να λαμβάνουν υπ' όψιν την επιστημονική άποψη εργαζομένων τεχνοκρατών και όχι τη συνδικαλιστική άποψη της ηγετοκρατίας των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Με την ίδια λογική, το Υπουργείο Παιδείας, που προωθεί μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, πρέπει να επιζητά και την επιστημονική άποψη και θέση εξειδικευμένων εκπαιδευτικών με προσόντα και την άποψη εμπείρων μαχίμων εκπαιδευτικών, και όχι την άποψη και θέση των εκπροσώπων των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Με τους τελευταίους συνδιαλέγεται μόνο στους τομείς που η μεταρρύθμιση επηρεάζει εργασιακά θέματα και δικαιώματα.
Με τον τρόπο που εκλέγονται σήμερα οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων και με την κομματική ανάμειξη έχουμε δημιουργήσει ένα συνδικαλιστικό κίνημα, όπου οι επαγγελματίες συνδικαλιστές, αμειβόμενοι από τον εργοδότη, που είναι και κομματικοί παράγοντες, έχουν καταστεί ισόβιοι ηγέτες με δικτατορική εξουσία και παντοδυναμία. Επιβάλλουν με δημοκρατικές διαδικασίες την άποψή τους και τα απλά μέλη καθίστανται ανίσχυρα και δεν μπορούν να διαφωνήσουν και να μεταβάλουν την απόφαση της ηγεσίας.

Παράδειγμα, η τελευταία παράλογη απεργία των τραπεζικών υπαλλήλων της Συνεργατικής Κεντρικής Τράπεζας. Τα αιτήματα ήταν παράλογα. Και η προκήρυξη της απεργίας ακόμα πιο παράλογη. Και όμως δεν ακούστηκε μια αντίθετη άποψη. Απέργησαν όλοι μονολιθικά, λες και διεκδικούσαν το πιο δίκαιο αίτημα, που καταπατούσε η εργοδοσία τους. Ο λόγος είναι απλός. Τα απλά μέλη δεν έχουν ρόλο στη λήψη αποφάσεων. Στην ουσία αποφασίζει μια κλίκα επαγγελματιών ηγετών της συνδικαλιστικής οργάνωσης, που έχουν συνηθίσει να επιβάλλουν την άποψή τους και να εκβιάζουν την εργοδοσία τους.
Το δικαίωμα της απεργίας είναι ιερό και απαραβίαστο. Είναι το τελευταίο όπλο στα χέρια των εργαζομένων, με το οποίο προσπαθούν να επιφέρουν κόστος στον εργοδότη, για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Όμως σήμερα έχει καταντήσει μέσο εκβιασμού. Και ο εκβιασμός προς τον εργοδότη δεν είναι άμεσος. Ταλαιπωρούνται οι πολίτες, προξενούνται ασύμμετρα προβλήματα στην οικονομία και με αυτόν τον τρόπο εκβιάζεται ο εργοδότης. Αυτή η μέθοδος όμως είναι απλώς μια συνδικαλιστική υπερβολή. Οι συνδικαλιστή ηγετοκρατία των επαγγελματιών συνδικαλιστών ζουν στον κόσμο τους. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι τώρα ζούμε στην εποχή των ισχνών αγελάδων.