Πώς αναρριχάται ένα «φυτό»

Ο πολιτισμός είναι το αποτύπωμα που αφήνει ένας λαός ότι υπήρξε. Οι άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων είναι τα αθώα θύματα πολιτικοκοινωνικών αναταράξεων, βάρβαρων επιδρομών και ψυχοπαθών δικτατόρων, που κατά καιρούς επιθυμούν να αφανίσουν κάθε ίχνος πολιτισμού λαών, γιατί αυτός είναι που καθορίζει την ταυτότητα και την ύπαρξή του μέσα στους αιώνες.
Από την έναρξη της κρίσης, το μεγαλύτερο πλήγμα το δέχτηκαν οι άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων, που εκδικούνται επιμένοντας να δημιουργούν. Ενώ βρέχει ασταμάτητα σκάνδαλα δισεκατομμυρίων και κανείς δεν κρατά ομπρέλα, οι απολίτιστοι αξιωματούχοι το πρώτο πράγμα που πέταξαν στα σκουπίδια, θεωρώντας το άνευ σημασίας, ήταν ο πολιτισμός. Ενώ το κράτος τιμούσε κάποιους δημιουργούς για τη συνολική προσφορά τους στον πολιτισμό, με μια μικρή τιμητική σύνταξη, το κράτος «σώθηκε» κόβοντάς την.
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η ανάρμοστη συμπεριφορά αξιωματούχων, οι μίζες, τα σκάνδαλα και η πνευματική ανεπάρκεια όλων αυτών που μας οδηγούν στον αφανισμό με μαθηματική ακρίβεια, μια και μιλάμε για άτομα που ποτέ δεν είχαν επαφή με τον πολιτισμό.
Το χαμηλό έως ανύπαρκτο επίπεδο γνώσης και πολιτισμού έφερε την απαξίωση στους πολιτικούς και ενεθάρρυνε άσχετα άτομα να τολμούν να διεκδικούν μια θέση στη Βουλή.
Η Βουλή που διαλύθηκε και με την απάθειά της θα διέλυε και τον πολιτισμό, επισφραγίζοντας τα περί εκλιπούσας Δημοκρατίας, αν οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών δεν δημιουργούσαν κάτω από τραγικές συνθήκες. Κόμματα και υποψήφιοι βουλευτές αμολήθηκαν σε έναν μαραθώνιο αλιείας ψήφων. Οι περισσότεροι για να λύσουν προσωπικά τους προβλήματα, μια και είναι ανίδεοι από πολιτική και η άποψή τους βρίσκεται σε επίπεδο καφενείου, ενώ η γνώση τους επιπλέει σαν φελλός σε στάσιμη λίμνη.
Υποψήφιοι που έτυχε να μου ζητήσουν να τους ψηφίσω ή να μου χώσουν με θρασύτητα μια κάρτα στο χέρι, με θέμα την υποψηφιότητά τους, τους αποφεύγω με ένα ερώτημα. «Πες μου τον τίτλο ενός βιβλίου που διάβασες τα τελευταία δυο χρόνια, μια θεατρική παράσταση, μια εικαστική έκθεση και έναν τίτλο ποιήματος, και η ψήφος μου είναι δική σου». Η απάντησή τους, ένα χαμόγελο και φεύγουν, αφήνοντάς μου μια πίκρα στην ψυχή.
Την επόμενη φορά δεν θα υποβάλω δύσκολες ερωτήσεις, γιατί τελικά θα μείνω με την ψήφο στο χέρι. Θα ρωτήσω πιο απλά πράγματα, για να έχω πάμπολλες επιλογές όπως: «Πες μου τρεις τρόπους ψησίματος αμπελοπουλιού, πώς διαχειρίζομαι μια μίζα, πώς σκαρώνω κόλπα με στενούς συγγενείς για να μη φορολογηθώ και πως αναρριχάται ένα 'φυτό'».