Το τρένο που δεν ήλθε!

«Τσουφ, τσουφ, τσουφ η μηχανή μου», τραγουδούσε τις προάλλες η τετράχρονη εγγονούλα μου, «παφ, παφ, παφ προχωρεί, γκλαν, γκλαν κάνουν στις ράγες οι τροχοί μου, τρέχω γοργά στην εξοχή»! «Ποια μηχανή σου, Ιωάννα μου;» τη ρώτησα. «Η μηχανή του τρένου μου, γιαγιά μου», μου απάντησε χαριτωμένα η μικρή και μου έδειξε μια ζωγραφιά της μ’ ένα πολύχρωμο τρενάκι με ματάκια και χαμογελαστά χείλη! Στη συνέχεια, μου είπε ότι, όταν ταξίδευσε με τους γονείς της στο εξωτερικό, είχε μπει σε αληθινό τρένο που της άρεσε πολύ και με ρώτησε, γιατί δεν έχουμε τρένο στην Κύπρο. Εκεί σταμάτησε η συνομιλία μας, γιατί δεν ήξερα τι να της απαντήσω. Απλώς, σήκωσα με απορία τους ώμους μου και άλλαξα κουβέντα...
Και, όμως, κάποτε είχαμε τρένο στην Κύπρο. Θυμούμαι πως οι γονείς μου μιλούσαν για το σιδηροδρομικό δίκτυο που λειτουργούσε παλαιότερα, αν δεν απατώμαι, από τον Οκτώβριο του 1905 μέχρι τον Δεκέμβριο του 1951, με συνολικό μήκος 76 μίλια (τότε δεν μετρούσαν τις αποστάσεις με χιλιόμετρα), με 39 σταθμούς και στάσεις. Άρχιζε από την Αμμόχωστο, περνούσε από το Πραστειό Μεσαορίας, τα Γέναγρα, την Αγκαστίνα, το Τραχώνι Κυθραίας, τη Λευκωσία, την Κοκκινοτριμιθιά, το Μόρφου, το Καλό Χωριό Λεύκας και κατέληγε στην Ευρύχου.
Αλήθεια, τι έγινε το τρένο, για τη μελέτη βιωσιμότητας του οποίου είχαν ληφθεί από το Τμήμα Δημοσίων Έργων σχετικές προσφορές στα μέσα του 2010 και η κατακύρωσή τους αναμενόταν να γίνει τέλος Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους; Σας παραπέμπω σχετικά στο ρεπορτάζ της Ελένης Χαραλάμπους, με τίτλο «Στα σκαριά το τρένο», στη σελίδα 13 της εφημερίδας «ΑΛΗΘΕΙΑ», ημερομηνίας 28 Αυγούστου 2010. Κατά το ανωτέρω ρεπορτάζ, η μελέτη βιωσιμότητας θα αφορούσε τη σιδηροδρομική σύνδεση σταθερής τροχιάς μεταξύ Λευκωσίας-Λεμεσού, Λευκωσίας-Λάρνακας και Λεμεσού-Λάρνακας.
Τι ωραία που θα ήταν, αν επραγματοποιείτο το όλο έργο! Έτσι, θα μπορούσαν οι πολίτες να επιλέγουν να χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο τις δημόσιες συγκοινωνίες. Θα είχε λιγότερα αυτοκίνητα, ρύπανση, ηχορύπανση και ατυχήματα στους υπεραστικούς δρόμους και, βεβαίως, λιγότερη σπατάλη σε καύσιμα και εξαγωγή συναλλάγματος από την Κύπρο στο εξωτερικό για την αγορά καυσίμων. Αν, μάλιστα, οι σιδηροδρομικές γραμμές ένωναν τις παραλιακές πόλεις με τη Λευκωσία, ξεκινώντας από τα λιμάνια τους και το αεροδρόμιο Λάρνακας, ίσως να διακινούνταν πολύ λιγότερα φορτηγά και κυρίως φορτηγά εμπορευματοκιβωτίων στους υπεραστικούς δρόμους.
Από την άλλη, η κατασκευή των σιδηροτροχιών θα έδινε εργασία σε πολλούς ανέργους και, αν ορισμένες μετοχές του σιδηροδρόμου είχαν διατεθεί και σε ιδιώτες μέσω του ΧΑΚ, τότε θα είχε ενισχυθεί η σχετική επιχειρηματική και χρηματιστηριακή δραστηριότητα.
Πιστεύω πως θα άξιζε τον κόπο, τώρα που βγήκε η χώρα μας από το Μνημόνιο και ψάχνουμε ευκαιρίες για ανάπτυξη, να επαναφερθεί το θέμα της δημιουργίας σιδηροδρομικού δικτύου στην Κύπρο, προσελκύοντας, ενδεχομένως, επενδύσεις από το εξωτερικό, καθώς κι ευρωπαϊκά κονδύλια, τόσο για το καλό του τόπου, όσο και... για να χαίρεται η εγγονούλα μου ότι έχουμε τρένο στην Κύπρο!
Υ.Γ. Πολύ το ευχαριστήθηκα γράφοντας αυτό το άρθρο. Μ’ έκανε να ξεχάσω για λίγο τα σκάνδαλα που μας κατακλύζουν, καθώς και τις ατέλειωτες προεκλογικές λογομαχίες.
ΚΛΑΙΛΙΑ ΤΟΜΠΟΛΗ-ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ
Δικηγόρος,
τ. Εισαγγελέας της Δημοκρατίας