Προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι και συνεορτάσωμεν Πάσχα Θεού

Δεν είναι απλώς μια συμβολική πορεία εθιμοτυπικής αναβίωσης η αθρόα συμμετοχή μας στα θαυμαστά γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας και στα υπερφυή δρώμενα των Αγίων Ημερών. Απεναντίας, βιώνουμε την πνευματική μυσταγωγία της συνειδητής συμπόρευσης ως εκκλησία και την αποκαλυπτική έκκληση όχι σε μια τελετουργική τυπολατρία, αλλά στη ζωντανή λατρευτική πίστη, που κορυφώνεται μέσα από το θείο δράμα και το σταυροαναστάσιμο ήθος της Ορθοδοξίας μας, όπως το συμπυκνώνει επιγραμματικά ο εγερτήριος λόγος του Αποστόλου Παύλου: «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών».

Με αυτή την Παύλεια ρήση ακλόνητης πεποίθησης, που εμπνέει ανάταση νου και εγρήγορση ψυχής, βαδίζουμε από τη θριαμβική Κυριακή των Βαΐων μέχρι τις κατανυκτικές Εσπέρες του Νυμφίου, του Μυστικού Δείπνου και του Ιερού Νιπτήρος έως «Τα Πάθη τα Σεπτά» της σταυρικής θυσίας του Θεανθρώπου, την Αποκαθήλωση, τη θεόσωμο Ταφή και την εις Άδου Κάθοδον του Κυρίου.
Κάτω από τις πένθιμες κωδωνοκρουσίες και με ενδόμυχη θλιβή περισυλλογής οδεύουμε λοιπόν σήμερα, Μεγάλη Παρασκευή, για να προσκυνήσουμε τον ανθοστόλιστο Επιτάφιο με την ανάμνηση πάντα των αλησμόνητων εκείνων κρινόλευκων Επιταφίων, που περιφέραμε στους δρόμους των κατεχόμενων πόλεων και των σκλαβωμένων χωριών μας· περιδεείς και οδυνόμενοι από τότε έως τώρα, αλλ’ όχι επτοημένοι, γιατί ανάμεσα στα δάκρυα και τα μύρα των Μυροφόρων οι εαρινές ευωδίες κομίζουν το ελπιδοφόρο μήνυμα της υπέρβασης του θανάτου και της παντοκρατορίας της ζωής, όπως ευγλώττως επισημαίνει ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης: «ήλθεν η της ζωής βασιλεία και κατελύθη του θανάτου το κράτος. Και γέγονεν άλλη γέννησις, βίος έτερος, άλλο είδος ζωής, αυτής της φύσεως ημών μεταστοιχείωσις».

Μ’ ένα ρίγος πνευματικό και βαθύ αίσθημα χαρμολύπης θα παρακολουθήσουμε ύστερα τα Εγκώμια της θεσπέσιας βυζαντινής μας υμνολογίας, ενώνοντας τις κραδαίνουσες χορδές της φωνής μας με τους χορούς των ιεροψαλτών και τις χορωδιακές ψαλμωδίες στα πρώτα τροπάρια των τριών στάσεων: «Η ζωή εν τάφω», «Άξιόν εστιν», «Αι γενεαί πάσαι». Θ’ ανασκιρτήσουν μ’ ευλαβικούς αναπαλμούς τα φυλλοκάρδια σαν τα δεντρόφυλλα και τ’ ανθοπέταλα στο ανοιξιάτικο αγέρι και, κατά τον Παπαδιαμάντη, «σαν μινύρισμα πτηνού χειμαζομένου, λαχταρούντος την επάνοδον του έαρος» μαζί με την Ανάσταση του Ζωοδότη θα σιγοψάλλουμε: «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;».
Ωστόσο, οι καμπάνες των εκκλησιών μας δεν θ’ αργήσουν να ηχήσουν αύριο, αντιλαλώντας απ’ άκρη σ’ άκρη της Χριστιανοσύνης με διθυραμβικές ιαχές και ωδές νικητήριες το χαρμόσυνο άγγελμα της υπεσχημένης προσδοκίας. Αγγελικές εναρμόνιες μελωδίες μιας αλλοτινής ανεκλάλητης χαράς και μιας ευφρόσυνης πανεόρτιας πανδαισίας θα σημάνουν όπου γης, καλώντας τους πιστούς στην κατανυκτική ακολουθία της Αναστάσεως. Κι όλοι εμείς εδώ, σε τούτο τον πολύπαθο τόπο των πολύχρονων δεινών και των ατελεύτητων μαρτυρίων, με μια άλλη εναγώνια προσμονή θα πλημμυρίσουμε τους ναούς και τα προαύλιά τους, για να ενωτιστούμε μετά το «Δεύτε λάβετε φως» τον «Καλόν Λόγο» μέσα στη φωτοχυσία των αναμμένων μας πασχαλινών λαμπάδων: «Την Ανάστασίν σου, Χριστέ Σωτήρ, άγγελοι υμνούσιν εν ουρανοίς και ημάς τους επί γης καταξίωσον εν καθαρά καρδία Σε δοξάζειν».
Έχουμε τόση ανάγκη ν’ αναπέμψουμε και φέτος την ικετήρια προσευχή μας, για ν’ αναθερμάνουμε μέσα μας το αναστάσιμο λυτρωτικό μήνυμα, υμνολογώντας και δοξάζοντας τον Αναστάντα Χριστό μας. Επειδή «Πάσχα Χριστός ο λυτρωτής», η διάβαση μέσα από τις καταθλιπτικές συμπληγάδες της ζωής και η μετάβαση από το σκοτάδι στο φως, που θα διαλύσει τον ζόφο των παθών και το έρεβος της ατέλειωτης πολικής νύκτας. Επειδή «Πάσχα πανσεβάσμιον ημίν ανέτειλε», για να λάμψει φεγγοβόλος ο ουρανός της καλοσύνης και φωταυγής η γη της χριστιανικής αγάπης, πέρα από τα μίση και τις έχθρες, τη βία, την τρομοκρατία και τους ανθρωποκτόνους πολέμους.

Επειδή «Ω Πάσχα λύτρον λύπης», που θα λύσει τα δεσμά της τουρκοπατημένης πατρίδας και θ’ απελευθερώσει τις πατρογονικές μας εστίες και τα βεβηλωμένα προσκυνήματα κάτω από τα βουβά καμπαναριά μας. Επειδή «Πάσχα το τερπνόν» και «Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα», όπως μεταδίδει στα πλάτη και τα μήκη της οικουμένης ο κανόνας του Ιωάννη Δαμασκηνού. Και παρεμφερώς κατά την Πασχάλια Ακολουθία «Ιδού γαρ ήλθε διά του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω», διαδίδοντας ένα επί πλέον πανανθρώπινο άγγελμα αγαπητικής συναδέλφωσης και αληθινής παγκοσμιοποίησης. Πέρα από φραγμούς και αδιέξοδα ενώνονται οι δρόμοι και ανοίγουν οι ορίζοντες της πνευματικής όρασης και της καρδιακής αγαλλίασης του ανθρώπου, γιατί κατά τον Ελύτη: «Μακριά χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο: Αύριο, αύριο, λένε, το Πάσχα τ’
ουρανού!» Γι’ αυτό «προσέλθωμεν
λαμπαδηφόροι και συνεορτάσωμεν Πάσχα Θεού το σωτήριον».
Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση!
ΧΡΥΣΟΘΕΜΗ ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΗ