Ξενοδοχείο «Το σύστημα»

Να 'την πάλι τη χιλιομασημένη τσίχλα, να σ’ την πετάει κατάμουτρα ο κάθε έχων «δόντι», ο κάθε κατέχων «πόστο», εξουσία: «Φταίει το σύστημα». Ναι, μετά που ’χει πιαστεί να ’χει βουτήξει εκατομμύρια από μίζες. Και να 'την κατακέφαλα την ατάκα, «έτσι έκαναν όλοι, εγώ θ’ αλλάξω τον κόσμο;» Εμ, βέβαια, κόρακας κοράκου μάτι βγάζει; Και να του βγάλει μετά άλλος το δικό του; Γίνονται αυτά τα πράγματα;
Ονειρεύεσαι και συ ξυπνητός ένα σύστημα που σαν μαλακιά, ζεστή κουβέρτα θα καλύπτει τις όποιες ανθρώπινες ανάγκες κάθε πολίτη, συγγνώμη, πελάτη. Γιατί αυτό σαν πελάτη σε βλέπει, σε δυναστεύει κι εσύ εκεί: Να σου πετάει ένα ξεροκόμματο κι αντί να του το γυρίσεις στο κεφάλι, να το θρέφεις το τέρας με τις σάρκες σου. Και μην το πεις εκείνο το «τι να κάνω». Άκυρο. Κάνε κάτι, τώρα. Ψάξε για ένα καλό σύστημα, όπως ψάχνεις για ένα καλό ξενοδοχείο για τις διακοπές σου - λέμε τώρα! Πόσο χρεώνει;

Τι προσφέρει γι’ αυτά τα χρήματα; Το φαγητό τρώγεται; Ο κλιματισμός λειτουργεί; Η εξυπηρέτηση είναι άμεση; Η καθαριότητα είναι άψογη; Κι αν, λέμε πάλι, αν κι εφόσον αποφασίσεις να φτιάξεις δικό σου σύστημα απ’ αυτό το τελευταίο ν’ αρχίσεις. Γιατί εδώ βρομάει από παντού. Τα σκουπίδια και τα περιττώματά σου χρυσάφι στα χέρια του κάθε ατσίδα «παράγοντα». Οι κόποι σου βορά στο στόμα κάθε αρπακτικού, τραπεζίτη, συνεργατιστή, τοκογλύφου.

Βάλε τις ανάγκες σου στη σειρά:
*Ελευθερία: Να ζω όπως θέλω, ό,τι και να ’μαι, χριστιανός, μουσουλμάνος, βουδιστής, άσπρος, μαύρος, κίτρινος, με σεβασμό που θα τον ανταποδίδω.
*Μόρφωση: Να έχω ενημέρωση για προοπτικές, δυνατότητες επιλογής.
*Εργασία: Να έχω κατεύθυνση, στήριξη, ευκαιρίες, αμοιβή ανάλογη μ’ αυτό που μπορώ να προσφέρω.
*Ασφάλιση: Να έχω ιατρική περίθαλψη (Παναγιά μου, φύλαγε), βοήθεια στις ατυχίες μου, κάλυψη στις ανάγκες μου, συναισθηματικές και υλικές.

Μα κυρίως να έχω σύστημα που να οσμίζεται, να προλαβαίνει και προπαντός να ’χει νόμους και να επιβάλλει ακαριαία τιμωρία, όχι να την πετάει στις ελληνικές καλένδες (το ποτέ) ή να τη θυμάται σε δέκα χρόνια κι αν. Ναι, το ξέρουμε, οι ασκούντες εξουσία δεν ασχολούνται με τέτοια, έχουν άλλες έννοιες. Γιατί έτσι και σου κάτσει η εξουσία και γλυκαθείς στο μέλι, μόνη έννοια σου είναι να μην σε κουνήσουν ούτε με βίντζι. Και να κάνεις ό,τι θες. Για μένα όμως, που η εξουσία με κουμαντάρει και μ’ οδηγεί καμιά φορά στα άκρα, είναι μέγκενη που συνθλίβει. Γιατί η καλύτερη εξουσία είναι αυτή που τρυπώνει λιγότερο στη ζωή μου, που μ’ αφήνει περιθώρια να σκέφτομαι, να κριτικάρω, να εκδηλώνομαι, να ολοκληρώνομαι με ό,τι μου δίνει χαρά (δεν την λέω τη λέξη ευτυχία, τζιζ, καίει).
Φτιάξε αν μπορείς -κι άμα θέλεις μπορείς- ένα σύστημα που να σε υπηρετεί κι όχι να το προσκυνάς δουλικά για να επιβιώσεις. Και μην ξεχάσεις να πεις στον κάθε κλεφταρά, που καθιστός σε μια καρέκλα αρμέγει πρόβατα (ξέρεις εσύ, έχεις πείρα!), πως ναι, κι εκείνος αν ήθελε (που δεν θα ήθελε, κορόιδο είναι;) κι εγώ που θέλω (γιατί δεν με παίρνει άλλο να κάνω το κορόιδο) θα μπορούσαμε, εκείνος με την κοτρόνα της εξουσίας κι εγώ με το λιθαράκι μου, να τον αλλάξουμε τον κόσμο.

Με σεβασμό πάνω απ’ όλα και για τον πιο ταπεινό, με κόπο και δουλειά, να φτιάξουμε ένα σύστημα αληθινά ανθρώπινο. Για να μπορέσουμε όλοι οι άνθρωποι να περάσουμε τις σύντομες διακοπές μας στη γη σ’ ένα καλό ξενοδοχείο. Αλλιώς, εκείνος θα συνεχίσει να τσεπώνει εκατομμύρια, κι εγώ έτσι από αντίδραση να σουφρώνω κανένα σαπουνάκι ή σαμπουάν -άντε και καμιά πετσέτα- από το ξενοδοχείο «Το Σύστημα» που μας φιλοξενεί τώρα - τρομάρα του.
ΑΛΕΚΑ ΓΡΑΒΑΡΗ-ΠΡΕΚΑ