Στο στόχαστρο μιας καθ’ όλα πατερναλιστικής νοοτροπίας

Πολλά και διάφορα κατακλύζουν το μυαλό μου ετούτη τη νύχτα. Ή, αλλιώτικα, πολλά και διάφορα στριφογυρίζουν στο μυαλό μου την ώρα που σύρονται αυτές οι γραμμές, ως είθισται να λέω. Πολλά και διάφορα όπως σκέψεις, προβληματισμοί, γεγονότα, συγκυρίες, μέχρι και τύψεις! Ναι καλά διάβασες, φίλτατε αναγνώστη, ακόμη και τύψεις! Εύλογα θα διερωτάται κανείς για ποιο λόγο. Μα, απλούστατα, ο λόγος έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο συνειδητοποιώντας για πρώτη φορά τόσο ωμά πλέον ότι ανήκω και εγώ (στραβάρα μου) στην «κατηγορία» των ανέκαθεν χιλιάδων ρατσιστών αυτού του δύσμοιρου τόπου.
Αποτελεί γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι από αρχαιοτάτων χρόνων ίσαμε τις μέρες μας υπήρξαμε αλλά και εξακολουθούμε να είμαστε ρατσιστές. Εξού και η παμπάλαια, πλην δήθεν εθνοπρεπής, ρήση που εξυπακούεται στο «πας μη Έλλην βάρβαρος εστί». Κάτι που φυσικά όλως διόλου μας τιμά σαν Έθνος ευρύτερα. Τρία πράγματα έχω σιχαθεί στη μέχρι τώρα πολυτάραχη και εφήμερη ζωή μου. Την αδικία, την αλαζονεία, αλλά πολύ περισσότερο την υποκρισία. Εξού και το «ουαί ουαί Γραμματείς και Φαρισσαίοι υποκριταί», όπως προφητικά θα τόνιζε από άμβωνος αλλά και υπό τύπον διδαχής ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός!
Τώρα θα μου πείτε, γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; Γιατί τα τρία αυτά χαρακτηριστικά γνωρίσματα προστιθέμενα με τον ρατσισμό και την ξενοφοβία εμπερικλείουν, αν θέλετε, την εν γένει προσωπικότητα του Έλληνα, αλλά πολύ περισσότερο όσον αφορά εμάς τους ίδιους ως Κύπριους. Αυτό ίσως θα οφείλεται και στο γεγονός ότι είμεθα μικρό νησί και εύκολα μαθαίνει (όπως λέμε) ο ένας τον άλλο.
Ας επιχειρήσουμε όμως ή καλύτερα ας εντοπίσουμε και ας αναλύσουμε εμπεριστατωμένα το φαινόμενο του ρατσισμού, όπως το αντιμετωπίζουμε ή, αλλιώτικα, όπως το αντιλαμβανόμαστε ως λαός. Θα υποστήριζα ότι «χειριζόμαστε» με μια ευφάνταστη μαεστρία (!) το εν γένει φαινόμενο. Ανακατεύουμε προσεκτικά την «τράπουλα», θα ’λεγα υπό μορφήν ιεροτελεστίας και με μπόλικη δόση ειρωνείας σε στυλ κουτσομπολιού και κουτοπονηριάς, έχοντας πάντοτε σαν «πυξίδα» (!) μια καθ’ όλα αηδιαστική, ελεεινή, πατερναλιστική συμπεριφορά. Στη χρήση, λοιπόν, αυτού του θλιβερού φαινομένου δυστυχώς οφείλω να ομολογήσω ότι είμεθα άριστοι των αρίστων. Επίσης θα ήθελα να τονίσω ότι ο ρατσισμός στην ολότητά του «αποδεικνύεται», αν θέλετε, βαθιά ριζωμένος και τέλεια καμουφλαρισμένος στην εν γένει κουλτούρα μας γενικότερα.
Εδώ ας βάλουμε μια άνω τελεία για να αναφέρουμε μερικά «αθώα» πλην φασιστικού περιεχομένου παραδείγματα, όπως το κατ ́ επίφασιν πατερναλιστικό «απαγορεύεται το κάπνισμα», αντί του πιο «σύγχρονου», πιο εξευγενισμένου και πιο ανθρώπινου «σας ευχαριστούμε που δεν καπνίζετε» ή το κατ' επίφασιν επίδομα ανικανότητας αντί του πιο εξευγενισμένου και πιο ανθρώπινου επιδόματος αλληλεγγύης ή έστω επιδόματος αναπηρίας.
Λες και όσοι έχουν την τύχη ή την ατυχία καλύτερα να το λαμβάνουν είναι υποδεέστερα και τηλεκατευθυνόμενα όντα ή, για να γίνω πιο καυστικός, είναι λες και πρόκειται για τον τρελό του χωριού. Ακούς εκεί επίδομα ανικανότητας!
Στο χέρι μας είναι, λοιπόν, να αποδείξουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα που δεν θεραπεύεται στην ολότητά του, αφότου όμως προηγουμένως προβούμε στη δέουσα αυτοκριτική. Για να γίνει όμως αυτό κατορθωτό, πρέπει πρώτα και κύρια να διορθώσουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας και τότε και μόνον τότε να έχουμε την απαίτηση να αλλάξει ολόκληρη η κοινωνία (!) προς ίδιον όφελος. Ας κάνουμε μια αρχή. Αξίζει τον κόπο!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΩΚΑΣ