Ας τσαλακώσουμε τους υποψηφίους…

Ζητούμε διαπιστεύσεις για το ότι δεν επιδιώκουν «την πίτα με το μέλι»!
Είναι το νερό που πίνουμε; Είναι ο ψευτοαριστοκρατισμός; Είναι το ομολογουμένως υψηλό μορφωτικό επίπεδο; Πραγματικά δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά συνειδητοποιώ ότι πολλοί Κύπριοι δημιουργούν ένα «πιστεύω» γύρω από τον εαυτό τους, που έχει να κάνει με το ότι αυτοί είναι οι καλύτεροι και οι υπόλοιποι είναι χαζοί και ανίκανοι.
Το βλέπετε κι εσείς να συμβαίνει αυτό, έτσι; Μπορεί να μου δώσει κάποιος μια εξήγηση;
Στη φράση του τύπου «Ρε, ξέρεις ποιος είμαι εγώ» που όλοι σίγουρα συναντήσαμε, κρύβονται πολλά συναισθήματα. Αλλά, κυρίως, κρύβεται ένα παράλογο συναίσθημα προσανατολισμένο προς τον ναρκισσισμό και ταυτόχρονα αποπροσανατολιστικό ως προς την κοινωνικοποίηση του ατόμου.
Ξέρετε, όταν έρχονται εκλογές σε μια περιοχή, πόλη, χώρα, η ύπαρξη τέτοιων αποπροσανατολισμένων κοινωνικά ατόμων και ως εκ τούτου απολίτικων (όχι απολίτιστων) ευνοεί τους πολιτικούς φελλούς. Αυτούς δηλαδή που στην παλίρροια της κοινωνικής κατάπτωσης επιπλέουν. Επιπλέουν, όχι επειδή είναι οι πιο έξυπνοι ή οι πιο ικανοί, αλλά αντιθέτως επειδή όντας κούφιοι, δίχως βούληση και άποψη, δεν τολμούν να διατυπώσουν οποιαδήποτε άποψη, ιδέα, διαφωνία ή πολιτική, με αποτέλεσμα να αποτελούν την επιλογή πολλών πολιτών επειδή «είναι οι λιγότερο κακοί».
Δεν θα ρίξω ένα σύνθημα του τύπου: τέρμα σε άβουλους πολιτικούς και να κλείσω το άρθρο. Δεν έχει κανένα νόημα. Άλλωστε μπουχτίσαμε από συνθήματα.
Ανοίξτε λοιπόν τα μάτια και κυρίως τα αφτιά σας. Ας τα ανοίξουμε όλοι μας. Θα περάσουν από μπροστά σας δεκάδες υποψήφιοι τους επόμενους 2 (περίπου) μήνες και αν δεν περάσουν, επιδιώξτε το να βρεθούν μπροστά σας. Και όταν βρεθούν, μη διστάσετε να τους φέρετε σε δύσκολη θέση. Μη διστάσετε να τους τσαλακώσετε. Δεν λέω να τους προσβάλετε. Σε καμία περίπτωση. Λέω απλά να τους φέρεται αντιμέτωπους με την αλήθεια. Αντιμέτωπους με τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε καθημερινά.
Ζητήστε απαντήσεις και απόψεις, πρόσωπο με πρόσωπο. Μόνο τότε θα σας δοθεί η δυνατότητα να ξεχωρίσετε το ποιόν και την αξία του πολιτικού (και κοινωνικού) τους λόγου. Μάλιστα ο πολιτικός φελλός σε τέτοια περίπτωση θα προσπαθήσει να ξεγλιστρήσει από τα χέρια σας και να σας αφήσει «σύξυλους». Φροντίστε να τους ξεσκονίσετε. Βρείτε πράγματα που βλέποντας στην τηλεόραση λέτε «Αμάν, έγινε τέτοιο πράμα», ή «Αυτός μας κοροϊδεύει» και μη διστάσετε να τους το ρίξετε στα μούτρα. Σηκώστε το χέρι σας σε μια προεκλογική εκδήλωση/συνάντηση και κάντε ερωτήσεις. Και μη μου πείτε ότι δεν πάτε σε τέτοιες εκδηλώσεις. Είναι χρέος σας να πάτε. Να ακούσετε τι έχουν να σας πουν και να κρίνετε ποιοι έχουν όντως κάτι να σας πουν.
Προσέξτε όμως: Δεν σημαίνει ότι ο πιο εύγλωττος είναι και ο πιο ικανός. Η ικανότητα ενός πολιτικού (ή επίδοξου πολιτικού) να χειρίζεται την ελληνική γλώσσα μπορεί να είναι ένας τρόπος να σας παρασύρει. Είπαμε: Σημασία έχει το αν πραγματικά έχουν κάτι να πουν και όχι πώς θα το πουν.
Ρωτήστε τους νέους υποψηφίους πώς είναι πεπεισμένοι ότι θα περάσουν τις θέσεις και τις απόψεις τους μέσα από τη Βουλή της στασιμότητας, του παλαιοκομματισμού και της πελατειακής σχέσης. Επίσης, ρωτήστε τους να σας πουν τι είναι τελικά αυτό το νέο που φέρνουν μαζί τους. Τι είναι τελικά αυτό το νέο που προτείνουν και ποιες είναι αυτές οι πρωτοπόρες απόψεις που διατυμπανίζουν ότι ταυτίζονται με τα νέα μυαλά.

Υπάρχουν τελικά άνθρωποι στην κυπριακή πολιτική σκηνή που αντιπροσωπεύουν το φρέσκο και το νέο; Εγώ θεωρώ ότι υπάρχουν. Έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον. Όμως πρέπει να τους ξεχωρίσουμε. Για παράδειγμα: Σε καμία περίπτωση η νεαρή ηλικία ενός υποψηφίου δεν είναι αρκετή ως κριτήριο για την ικανότητά του. Ούτε φυσικά το ότι είναι «καλό παιδί». Δεν θέλουμε «καλά παιδιά». Θέλουμε, καταρτισμένους ανθρώπους, διατεθειμένους να κάνουν προσωπικές θυσίες, αγωνιζόμενοι για τα δικαιώματα των συμπατριωτών τους, σε όλα τα επίπεδα.
Πρόσφατα, ένας φίλος μού έφερε το βιβλίο του Βίλχελμ Ράιχ (ψυχαναλυτής, μαθητής του Φρόιντ) με τίτλο «Άκου Ανθρωπάκο». Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου αναγράφεται η εξής έκφραση του Ράιχ: «Ο μεγάλος άνθρωπος ξέρει πότε και με ποιον τρόπο είναι μικρός. Ο Ανθρωπάκος δεν γνωρίζει ότι είναι μικρός και φοβάται να το μάθει».

Παραφράζοντας τη φράση ανάλογα με την περίσταση, τη μετατρέπω σε: «Ο καλός πολίτης ξέρει πότε και με ποιον τρόπο θα κρίνει έναν πολιτικό ως κακό. Ο κακός πολίτης γνωρίζει πότε ένας πολιτικός είναι κακός και φοβάται να το πει». Μάλιστα, σε μια κοινωνία όπως την κυπριακή, όπου όλοι είναι φίλοι και γνωστοί, κάποιος μπορεί να φοβάται να κατακρίνει τις πράξεις ενός πολιτικού λόγω διαπροσωπικών σχέσεων και, ακόμα χειρότερα, πιθανόν να του παρέχει στήριξη, ενώ γνωρίζει ότι είναι διεφθαρμένος, παραδόπιστος και αναξιόπιστος.
Προειδοποιώ: εσείς, εμείς, όλοι μας, που ανεχόμαστε ή ανεχτήκαμε κατά καιρούς τέτοια φαινόμενα, είμαστε συνυπεύθυνοι για την εξαθλίωση του πολιτικού σκηνικού.
Η απόδοση ευθυνών στους εαυτούς μας δεν μας δίνει σε καμιά περίπτωση άλλοθι. Αντιθέτως, μας βάζει στο ίδιο καζάνι με αυτούς που τα φάγανε έστω και αν δεν τα «φάγαμε μαζί».
Τους πολιτικούς μας τους θέλουμε πρότυπα προς μίμηση. Άλλωστε τους καλοπληρώνουμε για να είναι.
Οι πλείστοι από εμάς είναι πολιτικά στιγματισμένοι. Δεν το κρύβω. Και εγώ είμαι. Όμως ας αφήσουμε πίσω τώρα τις ταμπέλες και ας εξασκήσουμε καθολική κριτική. Κριτική σε όλους. Ψηφίζουμε τους 56 «εκλεκτούς» της κοινωνίας μας. Ας τους υποβάλουμε σε δοκιμασίες πριν τους δώσουμε το εισιτήριο εισόδου στη Βουλή. Ας τους βάλουμε τουλάχιστον να μας αποδείξουν ότι έχουν διάθεση να δουλέψουν και ότι δεν ενδιαφέρονται απλά για «την πίτα με το μέλι».
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΥΝΤΟΥΡΗΣ
www.creativityat30.com