Quo Vadis Ευρώπη;

Η Ευρώπη πλέον βαδίζει από το κακό στο χειρότερο. Κάποιοι μάλιστα διαβλέπουν και το τέλος της. Ένα όνειρο που ενέπνευσε και συνεπήρε εκατομμύρια Ευρωπαίους, όλο και περισσότερο μετατρέπεται σε φαινάκη. Όνειρο απατηλό. Που εξελίσσεται μάλιστα σε εφιάλτη, κατά τους πλέον απαισιόδοξους.
Πού βαδίζει άραγε η Ευρώπη; Πού οφείλεται αυτή η κατρακύλα; Τι φταίει; Πρέπει νομίζω τόσο οι ευρωπαϊκές ηγεσίες όσο κυρίως και οι ευρωπαϊκοί λαοί να αρχίσουν να προβληματίζονται βαθύτατα και ν’ αναθεωρούν κατεστημένες αντιλήψεις και πρακτικές, που τους οδήγησαν σ’ αυτόν τον καταστροφικό κατήφορο.
Τα φαινόμενα ανεπάρκειας και ανικανότητας της Ευρώπης εμφανίζονται πολύ πιο έντονα κι επίμονα με δύο πρόσφατα ιστορικά γεγονότα, τα οποία η Ε.Ε. αδυνατεί ν’ αντιμετωπίσει. Το προσφυγικό - το μεταναστευτικό και την τρομοκρατία.
Ποια είναι τα λάθη της Ε.Ε. γι’ αυτά τα δύο θέματα;
Θυμάμαι, ως Υπουργός τότε Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης, τα Συμβούλια των αντίστοιχων υπουργών στις Βρυξέλλες και στο Λουξεμβούργο, περί το 2003-2004, πολύ λίγο μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της Αλ Κάιντα στη Ν. Υόρκη, όταν οι Υπουργοί αυτοί συζητούσαμε για τον ορισμό της τρομοκρατίας και τα αίτια που την προκαλούν.
Θυμάμαι την απόλυτη προσκόλληση όλων των Υπουργών στην αμερικανική αντίληψη περί τρομοκρατίας βασισμένη στη θεωρία τον Samuel Huntington, περί της σύγκρουσης των πολιτισμών και την πλήρη παράκαμψη και παρασιώπηση των πραγματικών αιτιών, τις πολιτικο-οικονομικές που την εκτρέφουν. Θυμάμαι την επιτηδευμένη αμνησία όλων αυτών για το ποιοι δημιούργησαν τους Ταλιμπάν, την Αλ Κάιντα και τον Μπιν Λάντεν.
Θυμάμαι ακόμα που, επειδή τολμούσα να μιλήσω για τα πολιτικά και οικονομικά αίτια αυτού του φαινομένου, με είχαν καταστήσει το μαύρο πρόβατο της παρέας.
Κι ακόμα θυμάμαι την εμμονή τους μόνο στα κατασταλτικά μέτρα, στη φαλκίδευση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για να διευκολυνθεί ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας.
Μέτρα που επέμεναν να εφαρμόσουν χωρίς τη συγκατάθεση των εκπροσώπων των λαών της Ευρώπης, χωρίς δηλαδή δημοκρατική νομιμοποίηση.
Πέραν αυτών, μήπως ξεχνιέται το γεγονός ότι και ευρωπαϊκές χώρες συμμετέχουν στις επιθέσεις, τις στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά του Αφγανιστάν, κατά του Ιράκ, κατά τη Λιβύης, με πρόσχημα τα ανθρώπινα δικαιώματα; Μήπως ξεχνιέται ότι ο Τόνι Μπλερ παραπλάνησε με ψευδείς παραστάσεις το Βρετανικό Κοινοβούλιο και τον λαό, για να αποσπάσει την έγκριση για τη συμμετοχή της Βρετανίας στον πόλεμο κατά του Ιράκ;
Ξεχνιέται ο ρόλος των Γάλλων, των Ιταλών και των Γερμανών στην ανατροπή του Γκαντάφι;
Τώρα η Ευρώπη εισπράττει τα επίχειρα της βλακείας της. Τα επίχειρα της απόλυτης προσκόλλησής της στις ΗΠΑ.
Το κύμα των προσφύγων, που και αυτή δημιούργησε, την κατακλύζει και απειλεί τη συνοχή της. Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη δεν υπάρχει πια. Η κατάργηση των συνόρων, προαπαιτούμενο για την ενοποίησή της, ανακαλείται. Ο καθένας κοιτάζει πλέον τον εαυτό του. Κι όλοι μαζί μπαίνουν στο ανατολίτικο παζάρι με την Τουρκία και υποκύπτουν στους εκβιασμούς της για όλο και περισσότερα ανταλλάγματα.
Η Τουρκία, που υποτίθεται θέλει να μπει στην Ευρώπη. Που μάλλον δουλεύει για τη διάλυση ή τουλάχιστον την αποδυνάμωσή της έτσι ώστε, αν ακόμα υπάρχει στο μέλλον Ευρωπαϊκή Ένωση, να μπει σ’ αυτή με τους δικούς της όρους.
Και η τρομοκρατία; Δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να την αντιμετωπίσουν μόνο με κατασταλτικά μέτρα. Χρειάζονται ενέργειες και δράσεις ενάντια στις γενεσιουργές αιτίες τόσο της τρομοκρατίας όσο και της μετανάστευσης και μετακίνησης πληθυσμών κατά εκατομμύρια. Σήμερα η Ε.Ε. ξοδεύει δισεκατομμύρια να αντιμετωπίσει αυτά τα προβλήματα, έξι δις για την Τουρκία, άλλα για την Ιορδανία και τον Λίβανο, άλλα για την Ελλάδα και πολύ-πολύ περισσότερα με την πάροδο του χρόνου. Γιατί δεν αποφασίζουν να διαθέσουν αυτούς τους πακτωλούς για την ανάπτυξη των χωρών στις οποίες επιτίθενται στρατιωτικά και τις διαλύουν; Γιατί δεν τα διαθέτουν για την προαγωγή της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας;
Γιατί επιμένουν φιρί-φιρί να επιβεβαιώσουν τον Samuel Huntington;
Σε επόμενο άρθρο θα ασχοληθούμε με άλλες κρίσιμης σημασίας στρατηγικές αποφάσεις της Ε.Ε. που την οδηγούν στη διάλυση.
ΔΩΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ
πρώην Βουλευτής, πρώην Υπ. Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης, και ιστορικό στέλεχος της ΕΔΕΚ