Ποτέ να μην τα βάζεις κάτω…

Η ΜΑΧΗΤΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΡΙΑ ΤΣΑΓΓΑΡΗ-ΣΠΕΤΣΙΩΤΗ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΣΤΗΝ «Σ»
Ο δρόμος της ζωής της ήταν στρωμένος με αγκάθια κι όχι με ροδοπέταλα, αλλά δεν τα έβαλε κάτω. Έσφιξε τα δόντια, πήγε κόντρα σε όλους και όλα, έφτιαξε οικογένεια και σήμερα, αν και καθηλωμένη σε τροχοκάθισμα, συνεχίζει να βλέπει τη ζωή με αισιοδοξία
Ο αγώνας της ξεκίνησε από τα παιδικά της χρόνια και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, αλλά σε καμία στιγμή δεν τα έβαλε κάτω, άντεξε, πάλεψε και με σύμμαχο το χαμόγελο και τους ανθρώπους που τη στηρίζουν, εξακολουθεί να δίνει τη μάχη
Η «Σημερινή» εγκαινιάζει σήμερα τη στήλη «Μαχητές και νικητές της ζωής». Μια στήλη μέσα από την οποία θα αναδεικνύονται ιστορίες ξεχωριστών συμπολιτών μας, που έδωσαν ή δίνουν τον δικό τους αγώνα στη ζωή. Στόχος μας είναι άνθρωποι που κατάφεραν να κερδίσουν άνισες μάχες με ασθένειες, έσπασαν κοινωνικά ταμπού και ανέτρεψαν κατεστημένα, έδωσαν και δίνουν αγώνα για το δίκαιό τους και αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας, να μοιραστούν μαζί μας τα βιώματά τους. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και η κυρία Μαρία Τσαγγάρη-Σπετσιώτη, από την Κοντέα Αμμοχώστου, στην οποία η μοίρα έπαιξε άσχημο παιχνίδι από τα παιδικά της χρόνια και σήμερα βρίσκεται καθηλωμένη σε αναπηρικό τροχοκάθισμα, χωρίς, ωστόσο, να λυγίζει λεπτό και να χάνει την πίστη της και κυρίως τη θέλησή της για τη ζωή.
Η ιστορία της
Όπως μας εξιστορεί, από μικρό παιδί αντιμετώπιζε κάποια κινησιολογικά προβλήματα, με τους γονείς της και τον περίγυρό τους να υποψιάζονται ότι κάτι δεν πάει καλά στην ηλικία των 4 ετών. Από τότε ξεκίνησε ο δικός της αγώνας. Πήγε στο εξωτερικό για εξετάσεις, διαγνώστηκε με ραχίτιδα, και στα 6 της έκανε τέσσερεις επεμβάσεις στην Ελλάδα. «Περπατούσα αλλά φαινόταν ότι υπήρχε πρόβλημα στην κίνηση. Μπορούσα, όμως, να πηγαίνω σχολείο. Τελείωσα το Δημοτικό και τότε μπήκα στον αγώνα της ζωής, αφού τότε δύσκολα τα κορίτσια συνέχιζαν τη φοίτησή τους σε Γυμνάσιο και Λύκειο», μας αναφέρει, σημειώνοντας πως ξεκίνησε να δουλεύει στα χωράφια. Αρχικά ξεκίνησε με το μάζεμα σταφυλιών και τη συσκευασία τους και εν συνεχεία με το εκρίζωμα καρότων, ενώ πέρασε και από το στάδιο της συσκευασίας καρότων. Η μεγάλη της αγάπη, όμως, ήταν η ραπτική. Ήθελε διακαώς να μάθει ράψιμο. Κατέβαλε πολλές προσπάθειες για να επιτύχει αυτόν της τον στόχο και παρότι βρήκε πόρτες κλειστές, εντούτοις άρχισε να μαθαίνει ράψιμο από γειτόνισσες.
Η φοίτηση στη Σχολή Αναπήρων
Μερικά χρόνια αργότερα ενημερώθηκε ότι άνοιξε στη Λευκωσία Σχολή Αναπήρων και έδωσε μάχη για να εγγραφεί εκεί και να φοιτήσει, προσδοκώντας να μάθει ράψιμο. Αν και αρχικά οι γονείς ήταν θετικοί, εντούτοις άλλαξαν γνώμη. Δεν τα έβαλε κάτω. Αγωνίστηκε και τελικά κατόρθωσε να εγγραφεί με τη βοήθεια του αδελφού της, που δούλευε στην πρωτεύουσα και με τον οποίο αντάλλασσε αλληλογραφία. Ωστόσο, στη Σχολή, που τόσο επιθυμούσε να πάει, δεν προσφερόταν το μάθημα της ραπτικής, αλλά συναφείς τέχνες, όπως η υφαντουργία και η πλεκτική, και ξεκίνησε να μαθαίνει τη δεύτερη. Στους τρεις μήνες βρέθηκε σε εργοστάσιο ραπτικής, όπου εκεί έμαθε για τα καλά την τέχνη και είχε πολύ καλές επιδόσεις, κάτι που, όπως μας εκμυστηρεύεται, το οφείλει στην εκπαιδεύτριά της, την κα Αντρούλλα Γιαβάσιη.

Μάλιστα, επειδή η δουλειά της ήταν τόσο καλή και αναγνωρίστηκε από τον ιδιοκτήτη του εργοστασίου, μετά το πέρας του τριμήνου για το οποίο έπρεπε να εκπαιδευτεί συνέχισε εκεί και παράλληλα, όποτε υπήρχε ανάγκη για μάζεμα καρότων στο χωριό της, συνδύαζε και τις δύο δουλειές, εργαζόμενη από το πρωί μέχρι τα μεσάνυκτα, παρά το γεγονός ότι βίωσε στο πετσί της την υποτίμηση και την απόρριψη από πολλούς, λόγω ακριβώς των προβλημάτων στο περπάτημά της. Στην προσπάθειά της αυτή και τον αγώνα της είχε την πλήρη στήριξη της οικογένειάς της αλλά και των φίλων της.
Η μετάβασή της στη Μόσχα
Κοντά στο 1974, όμως, έπρεπε να μεταβεί εκ νέου στο εξωτερικό για άλλες εξετάσεις, προκειμένου να διαφανεί κατά πόσο μπορούσε να αντιμετωπίσει τη ραχίτιδα που για χρόνια την ταλαιπωρούσε. Μόλις πήρε το διαβατήριο για να μεταβεί στο εξωτερικό για εξετάσεις, έγινε η τουρκική εισβολή, αλλά κατάφερε ύστερα από λίγους μήνες να μεταβεί στην Μόσχα, όπου και νοσηλεύτηκε για δύο χρόνια, με μικρά διαλείμματα ενός ή δύο μηνών την κάθε φορά. Εκεί γνώρισε πραγματικούς ανθρώπους που την αγκάλιασαν και τη στήριξαν σε όλα.

Το 1976 επέστρεψε για ένα χρόνο στην Κύπρο, όπου για ένα εξάμηνο έμενε σε αντίσκηνο με μία θεία της. Μετέβη ξανά το 1977 στη ρωσική πρωτεύουσα για να αφαιρέσει τις πλατίνες που της είχαν τοποθετήσει εκεί οι γιατροί, κι έπειτα βρήκε δουλειά σε εργοστάσιο πλεκτών στην Κύπρο και πήγαινε στη δουλειά της με τις πατερίτσες. Στους έξι μήνες της επιστροφής της, όμως, ένα περιστατικό που συνέβη την ανάγκασε να νοσηλευτεί στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, όπου έτυχε δυσμενούς αντιμετώπισης, λόγω του γεγονότος ότι εγχειρίστηκε στη Μόσχα, ενώ γιατρός ήθελε να την υποβάλει σε εγχείρηση εν αγνοία της. Τελικά κατόρθωσε να λάβει εξιτήριο χωρίς να υποβληθεί σε εγχείρηση και μετέβη αργότερα στη Μόσχα.

Αφότου έλαβε την απαραίτητη θεραπεία επέστρεψε στην Κύπρο, όπου ενοικίασε ένα μικρό σπίτι, στο οποίο έμενε μαζί με τη γιαγιά της. Κατά τη διετή παραμονή της στο συγκεκριμένο σπίτι έτυχε μεγάλης στήριξης από γειτόνισσες και τις οικογένειες των φίλων της. Μάλιστα, μια γειτόνισσά της, επειδή δεν είχε ψυγείο, της έπαιρνε καθημερινά παγάκια για να έχει παγωμένο νερό να πίνει όταν θα επέστρεφε σπίτι. Μετά το 1974, μάς τονίζει, γνώρισε πραγματικούς ανθρώπους, με άλφα κεφαλαίο, που τη στήριξαν και συνεχίζουν να τη στηρίζουν σε όλα.
Οι αγώνες της
Στο μεσοδιάστημα, υπέβαλε αίτηση για να της παραχωρηθεί οικία σε προσφυγικό συνοικισμό. Εγκρίθηκε, αλλά επειδή οι Αρχές νόμιζαν ότι θα έφευγε για το εξωτερικό, της πήραν πίσω την έγκριση. Τελικά, ύστερά από πολύμηνους αγώνες, με τη στήριξη του τέως Προέδρου της Ένωσης Συντακτών Ανδρέα Καννάουρου και του Ανδρέα Νικολάου, φιλικού προσώπου της οικογένειας, εγκρίθηκε εκ νέου και έλαβε σπίτι, όπου έμενε με την οικογένειά της. Στη συνέχεια, έκανε αίτηση για αναπηρικό αυτοκίνητο, και απορρίφθηκε, αλλά επέμεινε μέχρι που εξασφάλισε την έγκριση. Ακολούθως γνώρισε τον σύζυγό της, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, ένα γιο και μία κόρη, ενώ η οικογένεια του συζύγου της την αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή σαν κανονικό μέλος της οικογένειας. Εξακολούθησε να εργάζεται - και όταν της ήταν πλέον αδύνατον να δουλεύει, έκανε αίτημα για πρόωρη σύνταξη, καταφέρνοντας, ύστερα από πολλές μάχες, να βγει με 75% αναπηρία, αλλά συνέχισε να κάνει μερική εργασία στο σπίτι.
Η καθήλωση στο τροχοκάθισμα
Γύρω στο 2005 διαπιστώθηκε, ύστερα από ξαφνική παράλυσή της, ότι είχαν μετακινηθεί τρεις σπόνδυλοι και πίεζαν τον νωτιαίο μυελό, κάτι που την οδήγησε για μερικό διάστημα σε τροχοκάθισμα. Μετά από αρκετές φυσιοθεραπείες κατάφερε και πάλι να σταθεί στα πόδια της χρησιμοποιώντας πατερίτσες, αλλά τρία-τέσσερα χρόνια μετά η μοίρα τής έπαιξε άλλο ένα άσχημο παιχνίδι. Ένα μικρό τροχαίο ατύχημα με μοτοσυκλετιστή, ο οποίος κτύπησε στο όχημά της, τραντάζοντάς την, είχε ως αποτέλεσμα να καθηλωθεί από τότε σε αναπηρικό καροτσάκι. Ρώτησε εάν μπορεί να ξαναπερπατήσει μέσω εγχειρήσεων, αλλά κάτι τέτοιο ήταν πολύ επικίνδυνο και αποδέχθηκε την κατάσταση, συνεχίζοντας από τότε τη ζωή της. Σήμερα ζει στη Λακατάμια με τον σύζυγό της και τα δύο της παιδιά, οι οποίοι τη στηρίζουν και τη φροντίζουν με πολλή αγάπη και συνεχίζει τη ζωή της, χωρίς να χάνει το χαμόγελό της και τη θέλησή της για τη ζωή.
Μήνυμα ζωής
Η κ. Μαρία, πέραν από την ιστορία της, δίδει προς όλους τους συμπολίτες της την εξής συμβουλή: «Οποιοδήποτε πρόβλημα κι αν πρέπει να αντιμετωπίσει κάποιος, δεν πρέπει να τα βάζει κάτω, ούτε να επηρεάζεται από κανένα. Πρέπει να παλεύει και να δείχνει την αξία του, χωρίς να νοιάζεται εάν οι άλλοι τον υποτιμούν ή τον αντιμετωπίζουν διαφορετικά. Γύρω μας κυκλοφορούν πολλοί ανθρώποι, όμορφοι στην όψη και χωρίς προβλήματα και μοιάζουν με ένα ωραίο μήλο, κατακόκκινο, που όταν το κόβεις είναι σάπιο από μέσα».

Η κ. Μαρία ταυτόχρονα εκφράζει τις ευχαριστίες της στις πραγματικές φίλες που γνώρισε μετά την προσφυγιά και τις οικογένειές τους, καθώς και στην ίδια της την οικογένεια και ιδιαίτερα στα αδέλφια της, για τη συνεχή και ανιδιοτελή στήριξή τους. Ευχαριστίες εκφράζει και στην κ. Γιούλα Χατζηχαραλάμπους.
Εάν γνωρίζετε έναν τέτοιο άνθρωπο και θέλετε να μας τον προτείνετε, παρακαλούμε όπως επικοινωνήσετε μαζί μας τηλεφωνικώς στο 22580569, 95110145 ή στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο adamoum@simerini.com ή μέσω μηνύματος στη σελίδα της «Σημερινής» στο facebook.