Ο δικός μας τόπος

Ιούλιος, ο μήνας που ξεσαλώνει η γενιά της εφηβείας, ο τουρισμός βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα, έτοιμος να απογειωθεί στα ύψη του Αυγούστου, τα κορμιά άρχισαν να παίρνουν χρώμα στις παραλίες, προδίνοντας τις νέες αφίξεις από το λευκό χρώμα του δέρματος. Το νησί της Αφροδίτης ξεδιπλώνει τα φυσικά του χαρίσματα και σαν χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στη θάλασσα αναζητά, αιώνες τώρα, κατοίκους που θα το αγαπήσουν πραγματικά και όχι να το θεωρούν δεδομένο.
Ιούλιος, ο μήνας που θα βγουν από τη ναφθαλίνη κάτι γεροντάκια, που θα μιλούν για μάχες, για πραξικοπήματα, για διαδρομές διαφυγής, για κατορθώματα, για αδελφοκτόνους, με αποτέλεσμα να αφήσουν σε αυτήν τη γη σημάδια, όπως τη χαρακιά, που σαν πληγή που δεν επουλώνεται, χωρίζει αυτόν τον τόπο σε δύο. Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι αυτής της γενιάς, ο κάθε ένας με τις δικές του ιστορίες, μιλούν για πατρίδα που ποτέ δεν αγάπησαν, πίστεψαν ή αποδέχθηκαν, γιατί πάντα υπερίσχυε το βαθύ «εγώ».
Η ελευθερία και η σκλαβιά είναι τόσο αντίθετα, αλλά και τόσο κοντά, όπως η ευφυΐα με τη σχιζοφρένια, που αν δεν είσαι ώριμος να διαχειριστείς αυτές τις ευλογίες, περνάς στην απέναντι όχθη χωρίς να το αντιληφθείς. Καταραμένος ώς τον θάνατο σε ψευδαισθήσεις που βολεύτηκες να ζεις και ώς το τέλος τις μίζερης πνευματικής σου ζωής, θα ψάχνεις να βρεις ποιος είσαι και τι έκανες για αυτόν τον τόπο που ψευδόσουν ότι αγάπησες.
Ακόμα και σήμερα συζητάμε και παζαρεύουμε το «εγώ» μας. Αυτός ο τόπος χωρεί τους νόμιμους κατοίκους του και περισσεύει, προσφέροντας πλούτο και μια γη πεταμένη σαν χρυσοπράσινο φύλλο στη θάλασσα. Άρτια θα υπάρχει στους αιώνες και θα μας καλεί να την αγαπήσουμε, γιατί οι χαρακιές και τα σημάδια δεν βρίσκονται επί του εδάφους, αλλά στις ψυχές μας και στο πωρωμένο μας μυαλό.
Ιούλιος μήνας, ο ήλιος ανατέλλει και δύει πάντα από την ίδια μεριά, χαϊδεύει το χρώμα της ώχρας των χωραφιών που σμίγει με το πράσινο και περιτριγυρίζεται από το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού. Ο κυκλικός κόμβος που ενώνει πολιτισμούς. Η δική μας γη. Η δική μας πατρίδα. Οι συνομιλητές σε ένα δωμάτιο συζητούν και συγκεντρώνονται στο δάκτυλο και χάνουν την ομορφιά του φεγγαριού που τους δείχνει.

Κάντε τις συνομιλίες σε ένα αερόστατο, κοιτάζοντας από ψηλά αυτό τον τόπο και ίσως η εικόνα της πατρίδας σας να σας έμπνευση και να σας κάνει να δακρύσετε για τα όσα λάθη έχουν γίνει. Ίσως αυτή η εικόνα της πατρίδας αφαιρέσει από τις ψυχές σας τη μικρότητα του πάρε-δώσε, του εμείς και εσείς, και βγάλτε ως διά μαγείας τους βαρβάρους και το παρελθόν, που σαν ταφόπλακα δεν αφήνει να αποδεχθούμε ποιοι είμαστε και να αγαπήσουμε αποκλειστικά και απεριόριστα αυτόν τον τόπο. Τον δικό μας τόπο.