Το πραξικόπημα της μαϊμούς

Μέρα που διάλεξε και αυτός ο Ερντογάν να κάνει το πραξικόπημα. Τραγική ειρωνεία ή απύθμενο θράσος; Η ουσία είναι όμως μία.
Τόσο το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 στην Κύπρο όσο και το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016 στην Τουρκία ήταν στημένα. Το πρώτο, στημένο από τους Αγγλοαμερικανούς, με συνεργούς το τουρκικό βαθύ κράτος των στρατηγών, τη Χούντα του Ιωαννίδη και τους εν Κύπρω υποτακτικούς του.

Το δεύτερο, από το ισλαμοφασιστικό καθεστώς Ερντογάν, τη ΜΙΤ και μερίδα του στρατού που πρόσκειται στον Ερντογάν. Στημένα και τα δύο, για να δώσουν στον τουρκικό ιμπεριαλισμό το άλλοθι να κάνει τα αίσχιστα στο όνομα της δημοκρατίας και της ελευθερίας, εξυπηρετώντας στην πραγματικότητα τους δικούς του σκοπούς.
Στην μεν περίπτωση της Κύπρου ηταν να επιβάλει τον γεωγραφικό διαχωρισμό και τη βίαιη μετακίνηση πληθυσμού, έτσι ώστε να δημιουργηθούν επί του εδάφους οι προδιαγραφές μιας Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, με ρατσιστικό διαχωρισμό των δύο κοινοτήτων σε δύο συνιστώντα κρατίδια, όπου η κάθε κοινότητα θα έχει την πλειοψηφία γης και πληθυσμού.

Στη δε περίπτωση της Τουρκίας, να προβεί το ισλαμοφασιστικό καθεστώς του Ερντογάν σε σαρωτικές συλλήψεις, να φιμώσει, ευνουχίσει, αποκεφαλίσει κάθε αντίθετη γνώμη και άποψη, ώστε να συγκεντρώσει όλη τη δύναμη και εξουσία στα χέρια ενός ανδρός.

Πώς, δηλαδή, μέσα σε είκοσι τέσσερεις ώρες ξήλωσε πέραν των 13.000 στρατιωτικών; Πού ηταν όλοι αυτοί στο πραξικόπημα; Αντί να ηγούνται των στρατευμάτων τους, άφησαν 700 στρατιωτάκια να κάνουν πραξικόπημα και αυτοί το παρακολουθούσαν από την τηλεόραση; Σε λιγότερο από μια εβδομάδα ξηλωθήκαν 50.000 άτομα στον στρατό, την αστυνομία και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Εκδιώχθηκαν, απολύθηκαν, φυλακίστηκαν: δικαστές, δημοσιογράφοι, καθηγητές πανεπιστημίων, δάσκαλοι και καθηγητές ιδιωτικών και δημοσίων σχολείων, δημόσιοι λειτουργοί, έπαρχοι και απλοί πολίτες, οι οποίοι τολμούν να έχουν διαφορετική άποψη ή απλώς δεν τους κάνουν και πρέπει να παραγκωνιστούν και να αντικατασταθούν από τη φατρία Ερντογάν.
Αυτή την Τουρκία και αυτούς τους Τούρκους μάς θέλουν να εμπιστευτούμε;

Με αυτούς να συνεταιρέψουμε; Σε αυτούς να δείξουμε καλή θέληση και εμπιστοσύνη, να αφήσουμε τα λυσοφοβικά μας σύνδρομα και να δώσουμε μια ευκαιρία στη λύση;
Η Τουρκία από ιδρύσεώς της ήταν, είναι και παραμένει ένα βάρβαρο αιμοσταγές κράτος, του οποίου οι ηγήτορες χειρίζονται τις μάζες μέσω του φανατισμού. Είτε αυτός είναι ο σουλτανικός δεσποτισμός, είτε ο κεμαλικός εθνικισμός, είτε ο ερντογανικός ισλαμοφασιμός. Ένας φανατισμός που δεν έχει τον παραμικρό ενδοιασμό να διασύρει, κακοποιήσει, αποκεφαλίσει τα ίδια τα παιδιά του. Να τα ρίξει στον όχλο σαν εξιλαστήρια θύματα, για να εδραιώσει τον δικό του δεσποτισμό και παντοδυναμία.

Αυτή την αδίσταχτη, ψυχρή, στυγερή λογική του δολοφόνου μάς τη μαρτύρησε πριν από χρόνια ο Ρ. Ντενκτάς, όταν μίλησε για «απαραίτητους νεκρούς», ομολογώντας τη σφαγή Τουρκοκυπρίων, τα δολοφονημένα μωρά στην μπανιέρα και τις εκρήξεις βομβών, για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις που οδηγούσαν στην τουρκοανταρσία. Μάστορες στην προβοκάτσια οι Τούρκοι. Μην ξεχνάμε και τη βόμβα στο σπίτι του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη και το Πογκρόμ της Κωνσταντινούπολης κατά των Ελλήνων.
Αυτοί οι Τούρκοι και αυτή η Τουρκία δεν έχουν εμπιστοσύνη, ούτε ιερό, ούτε όσιο. Το έχουν αποδείξει επανειλημμένα. Και επειδή με αυτούς τους Τούρκους και με αυτή την Τουρκία πρέπει να βρούμε λύση, η σαφής διατύπωση στο πρώτο άρθρο της λύσης, ότι η όποια λύση είναι η συνέχεα της Κυπριακής Δημοκρατίας με την κυριαρχία της να παραμένει επί του συνόλου της νήσου Κύπρου, είναι επιτακτική.

Οι εποικοδομητικές ασάφειες, οι λευκές σελίδες, θέματα τα οποία θα διασαφηνιστούν μετά τη λύση, η ασαφείς διαδικασίες επιλύσεως διαφορών, οι ξένοι δικαστές, οι μη διαφανείς διαδικασίες λήψεως αποφάσεων, που να μην καταλήγουν στον σεβασμό της απόφασης της πλειοψηφίας, δεν χωράνε σε καμία λύση.
Και προπαντός, σε ένα κράτος δικαίου, μέλους του ΟΗΕ και της ΕΕ, δεν χωράνε είτε με έμμεσο, είτε με άμεσο τρόπο, εγγυητές, προστάτες ή όπως άλλως μπορούν να διατυπωθούν πάτρωνοι. Που με την όποια δικαιολογία, να έχουν το δικαίωμα να ορμάνε, να σκοτώνουν, να καίνε, να βιάζουν, να βεβηλώνουν, με τις Ευρωπαίες εταίρες μας (με την αρχαία έννοια της λέξης) και τους υπερατλαντικούς σκούντρους μας να κτυπάνε παλαμάκια.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΙΒΙΤΑΝΙΔΗΣ
M.Sc., B.Sc., Εκπρόσωπος Τύπου Ε.Ε. ΔΗ.ΚΟ. Πάφου