Μια σοβαρή πολιτική δεν κτίζεται πάνω σε ευσεβείς πόθους και κωμικές ψευδαισθήσεις. Οικοδομείται πάνω σε συγκεκριμένη στρατηγική μακράς πνοής, που λαμβάνει υπ' όψιν ξεκάθαρους δικούς μας στόχους, τα σχέδια του Τούρκου εχθρού, τα συμφέροντα άλλων δυνάμεων, τις εξελίξεις και άλλες συναφείς παραμέτρους. Η αποστολή μιας σοβαρής κυβέρνησης είναι η υπεράσπιση δι’ όλων των μέσων και τρόπων των ευρύτερων συμφερόντων του τόπου και η ασφάλεια του κυπριακού Ελληνισμού.
Από την εποχή του Μακάριου μέχρι σήμερα, με τον επίφοβο Αναστασιάδη, όλοι οι Πρόεδροι θήτευσαν κατ’ επικίνδυνο και ολέθριο τρόπο στην προσπάθεια εξημέρωσης του τουρκικού θηρίου. Ενθυμίζουν εκείνον τον τραγικό και άρρωστο πρόεδρο Ρούζβελτ, που έλεγε στον σύμβουλό του Μπούλιτ, πως, αν κάνουν παραχωρήσεις στον αδίστακτο Στάλιν, αυτός θα... ημέρευε και θα μαλάκωνε τις απαιτήσεις του.
Ο σύμβουλος του Ρούζβελτ του επισήμανε πως δεν είχε απέναντί του τον δούκα του Νόρφολκ, αλλά έναν Καυκασιανό ληστή. Η ιστορία επαναλαμβάνεται με τους κατεχόμενους Έλληνες της Κύπρου και τους Τούρκους ληστές και κατακτητές. Εδώ και 42 χρόνια χτίστηκε μια έμφοβη, αδιέξοδη και ολέθρια πολιτική παραχωρήσεων, υποχωρήσεων και προσχωρήσεων στην τουρκική στοχοθεσία. Με τη φρούδα ελπίδα και την ανόητη προσδοκία ότι η Τουρκία θα... δείξει, όπως ματαίως και ανοήτως αναμένουν ακόμα οι πολιτικάντηδές μας, καλή θέληση και θα συναινέσει σε λειτουργική και βιώσιμη λύση ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Οι ηγέτες μας, διαχρονικά, και ειδικά σήμερα αρνούνται να ξεκινήσουν από την ουσία του Κυπριακού. Ποια είναι αυτή; Η Τουρκία δεν πρόκειται να παραχωρήσει με την υπογραφή της ό,τι άρπαξε με το σπαθί της. Δεν πρόκειται να συναινέσει σε λύση που εμείς ως Ευρωπαίοι πολίτες προσδοκούμε.
Οι ηγέτες μας, τυφλοί, κωφοί στις βροντερές αξιώσεις των Τούρκων και αχάμπαροι για όσα κατακλυσμιαία συμβαίνουν γύρω μας και στον πλανήτη, επιμένουν στην τουρκοφρενή διζωνική με την οποία, διά της πιθανής υπογραφής μας, θα συνεργήσουμε στην κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και θα παραδώσουμε το νησί αύτανδρο σε μια νέα, ισλαμική, πλέον, τουρκοκρατία. Αφού, λοιπόν, οι Τούρκοι δεν πρόκειται να προβούν σε παραχωρήσεις (δεδομένου ότι ενθυλακώνουν όσα οι ηγέτες μας τους παραχωρούν), και αφού η διζωνική οδηγεί αφεύκτως στην τουρκοποίηση και στην ισλαμοποίηση της Κύπρου, ποιαν πολιτική και στρατηγική έχουν σχεδιάσει για να ανακόψουν και να εξουδετερώσουν αυτόν τον ασύλληπτο αλλ’ ορατό εφιάλτη; Απάντηση: Καμία! Γιατί; Διότι, πρώτον, αυτό επιβάλλουν οι φίλοι τους Αγγλοαμερικανοί. Δεύτερον, για να σχεδιαστεί μια τέτοια στρατηγική και πολιτική ανατροπής των τετελεσμένων, προϋποτίθενται αποφάσεις που θα έχουν κόστος στους ηγέτες, στον λαό και στον τόπο.
Γι’ αυτό, όλες οι κυβερνήσεις βολεύονται πίσω από παχιά πλην ανέξοδα συνθήματα, πολιτικές φλυαρίες, ευχερείς διακηρύξεις, άκαπνους αγώνες και εξαπάτηση των πολιτών. Ο χρόνος, κανοναρχούν, είναι σε βάρος μας, γι’ αυτό να βρούμε μία λύση. Ως εάν θα πάμε να την... αγοράσουμε από την υπεραγορά της γειτονιάς μας. Σε αυτήν τη ζωή, τίποτε απολύτως δεν προσφέρεται δωρεάν. Πόσω μάλλον, που η ελευθερία των λαών κερδίζεται με θυσίες και αγώνες. Οι ηγέτες μας προτιμούν να τους διεξάγουν από μαλακές πολυθρόνες. Τίποτε δεν τους διδάσκει η πολυχιλιόχρονη ιστορία μας. Τίποτε δεν έμαθαν από το πάθημα των Μηλίων. Τίποτε δεν καταλαβαίνουν από διακρατικές και διεθνείς σχέσεις. Θητεύουν στην ουτοπία αντί στον ωμό ρεαλισμό.
Σήμερα, που είναι η αποφράδα ημέρα της δεύτερης φάσης της τουρκικής εισβολής, θα ακουστούν ξανά βροντερές φλυαρίες περί... αγώνα και περί απόρριψης τουρκικών θέσεων. Εύκολα, κενά, μεγάλα λόγια, για να διαβουκολούνται όσοι ακόμα απέμειναν αφελείς. Και να εξαπατώνται όσοι ακόμα ελπίζουν πως μια σπιθαμιαία ηγεσία είναι σε θέση να σχεδιάσει, επιτέλους, την απελευθέρωση, τη διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη σωτηρία του κυπριακού Ελληνισμού από την αδιστακτότητα και επιθετικότητα του σουλτάνου, που μέχρι πρόσφατα ανυμνούσαν όσοι πορεύθηκαν, ως θλιβερά γιουσουφάκια, στην αυλή του...
