Κουβέντες του περιπάτου

«Βρε», μου λέει ο φίλος μου ο Γιάννης σαν περπατούσαμε στη Λήδρας, «είδες τι έκαμε πάλι ο Αρχιεπίσκοπος;». «Μιλάς για την επίσκεψή του στη Συρία;» του λέω. «Και γι' αυτό, αλλά και για τον Τεκέ στην Αλυκή της Λάρνακας». Και απορημένος ερωτώ: «Δηλαδή;».

Πήρε φόρα ο Γιάννης και άρχισε να μου εξηγεί: «Να, απείλησε ότι θα διακόψει την πρόσβαση των Τούρκων εποίκων στον Τεκέ εάν το λεγόμενο τ/κ 'υπουργείο εξωτερικών' φέρνει προσκόμματα και απαράδεκτους περιορισμούς στη διενέργεια θρησκευτικών λειτουργιών στις κατεχόμενες εκκλησίες μας, ιδιαίτερα στην Καρπασία όπου υπάρχουν χριστιανοί».

«Μα είσαι σίγουρος πως είπε τέτοιο πράγμα;», ερωτώ και πάλι. «Έτσι κατάλαβα, απ' ό,τι διάβασα στις εφημερίδες», μου απαντά, και συνεχίζει: «Αν τούτο αληθεύει, σημαίνει πως ο Αρχιεπίσκοπος έκαμε ένα διπλό λάθος, πολιτικό και θρησκευτικό. Το πολιτικό είναι πως δεν είναι αυτός που αποφασίζει για τέτοιου είδους θέματα αλλά η Κυβέρνηση. Αυτού, δεν του πέφτει λόγος. Απλά μπορεί να εισηγηθεί στην Κυβέρνηση κάτι, τίποτε περισσότερο».

«Και καλά βρε Γιάννη», τον διακόπτω, «σπουδαία τα πράγματα. Άνθρωπος είναι, έκαμε ένα λάθος». «Συμφωνώ», λέει ο Γιάννης, «αλλά, πρόσεξε τώρα και το θρησκευτικό, που είναι πολύ πιο σημαντικό. Η βάση του Χριστιανισμού βασίζεται στην αγάπη και τη συγχώρεση και όχι στην εκδίκηση. Σωστά; Το ρητό ‘κάμε ό,τι σου κάμουν και κακία μην κρατάς’ δεν συνάδει με τις αρχές του Χριστιανισμού.

Η θρησκεία μας είναι άκρως αντίθετη με το ρητό "οδόντα αντί οδόντος" ή (όπως λέγουν και οι φίλοι μας οι Άγγλοι) ‘an eye for an eye’. Διαφορετικά, θα μέναμε όλοι χωρίς δόντια και χωρίς μάτια. Έτσι δεν είναι;». Κατάλαβα πού το πήγαινε ο Γιάννης και δεν μπορούσα να διαφωνήσω. Και, αφού πήρε βαθιά ανάσα, βγάζει το αναμενόμενο συμπέρασμα:

«Εάν ο Αρχιεπίσκοπος απαντούσε ότι αυτός θα συνέχιζε ένθερμα να υποστηρίζει την πρόσβαση στον Τεκέ σε όλους τους μουσουλμάνους, παρά τα προσκόμματα που τυχόν να έφερνε η άλλη πλευρά σε εμάς, τότε θα ήταν κύριος, θα ήταν ο κερδισμένος και θα είχε το απάνω χέρι, ενώ τώρα τα έκαμε... θάλασσα». «Έχεις απόλυτο δίκαιο», είπα στον Γιάννη και ξεροκατάπια.
Έπειτα από μια ευχάριστη διακοπή (πέρασαν από κοντά μας δύο δροσερές υπάρξεις), ο Γιάννης πήρε ανάσα και ξανάρχισε κάπως αγανακτισμένος: «Τώρα θα σου πω και για το ταξίδι του στη Συρία. Πες μου σε παρακαλώ ρε κουμπάρε, τι εγύρευκε να πάει στη Συρία; Τζιαι ήταν ανάγκη να συναντηθεί τζιαι με τον Άσαντ; Δεν μπορούσε να καταλάβει ότι ο Άσαντ είναι ένας μεγάλος εχθρός των τζιχαντιστών;

Και τι γίνεται εάν τον πάρουν στα σοβαρά οι τζιχαντιστές και βάλουν την Κύπρο στο στόχαστρο; Είδες που, πριν λίγες μέρες, αποκεφάλισαν έναν παπά στη Γαλλία. Δεν μας κανούν τα βάσανά μας, τους τζιχαντιστές τώρα έμεινε να φέρουμε στην Κύπρο;». Και ο Γιάννης άρχισε να παραμιλά.

Ευτυχώς που πέσαμε πάνω σε κάτι φίλους. Αφού μας χαιρέτησαν, έπιασαν κουβέντα με τον Γιάννη για το ποδόσφαιρο. Βρήκα την ευκαιρία. Αποχαιρέτησα και πήρα τον δρόμο για το σπίτι μου, σκεφτικός. Με αναστάτωσε με τις κουβέντες του ο Γιάννης, μα έλα που είχε δίκαιο;
ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ
Πολιτικός Επιστήμονας και Νομικός