Όταν ο Δημήτρης Χριστόφιας διαφήμιζε τις συνομιλίες με τον Ταλάτ σαν διαδικασία κυπριακής ιδιοκτησίας, ωρύετο ο Δημοκρατικός Συναγερμός, ότι αυτή η εξέλιξη απέτρεπε την οποιαδήποτε παρέμβαση της διεθνούς κοινότητας, για την εξεύρεση λύσης.
Σήμερα η Κυβέρνηση επαναλαμβάνει τον Χριστόφια και το ΑΚΕΛ. Διαφημίζει τον διακοινοτικό διάλογο, ως κυπριακής ιδιοκτησίας. Μόνο που στην πραγματικότητα ο διάλογος, δήθεν κυπριακής ιδιοκτησίας, έχει καταστεί συν τω χρόνω αμερικανικής ιδιοκτησίας. Αποδεικνύεται τούτο από τα εξής γεγονότα:
1. Η Αμερικανίδα Βοηθός Υπουργός Εξωτερικών, Βικτόρια Νούλαντ, είναι η συγγραφέας του κοινού ανακοινωθέντος Αναστασιάδη-Έρογλου. 2. Σήμερα, η κ. Νούλαντ παρουσιάζεται από την καλά ενημερωμένη τουρκική εφημερίδα «Μιλλιέτ» ως «συνιδιοκτήτρια» με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη της καινοφανούς πρότασης για σύσταση διεθνούς δύναμης χωροφυλακής, με τη συμμετοχή Τούρκων στρατιωτών, η οποία θα παρεμβαίνει σε περιπτώσεις κρίσεων. Τόσο βέβαιη είναι η Κυβέρνηση, ότι η λύση που διαπραγματεύεται θα κινδυνεύει να ανατιναχθεί στον αέρα και θα δοκιμάζεται από κρίσεις, ώστε ζητεί να υπάρχει «χωροφυλακή» με τη συμμετοχή Τούρκων στρατιωτών, η οποία θα παρεμβαίνει για να πατάσσει κρίσεις; Νέου τύπου κηδεμόνες... 3. Ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, επιστρατεύεται εκ νέου να μεσολαβήσει στο Κυπριακό, κατά την επίσκεψή του στην Άγκυρα. Ποιος; Ο Τζο Μπάιντεν. Ένας αξιωματούχος, ο οποίος βρίσκεται υπ' ατμόν. Του απομένουν μόνο τρεις μήνες, μέχρι να εγκαταλείψει τον Λευκό Οίκο. Και επενδύουν ελπίδες σε αυτόν οι κυβερνώντες, όταν γνωρίζουν το προηγούμενο φιάσκο της αποστολής του. Όταν ήλθε στην Κύπρο, διαφημίστηκε ως προπομπός της απελευθέρωσης της Αμμοχώστου. Τελικά, απέτυχε να πιέσει και να πείσει τον Έρογλου. Ολόκληρος Αντιπρόεδρος της υπερδύναμης γελοιοποιήθηκε από ένα ψευδοπρόεδρο ανύπαρκτου κράτους. Σήμερα και πάλι, με αφορμή επίσκεψή του στην Άγκυρα, επενδύονται ελπίδες σε ένα υπ' ατμόν αξιωματούχο, ο οποίος δεν είναι σε θέση ούτε τις πολιτικές του Λευκού Οίκου, ούτε τις πολιτικές του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του Πενταγώνου να ανατρέψει. 4. Ο Υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άμος Χόχσταϊν καθορίζει πολιτική στο θέμα του φυσικού αερίου, υπερφαλαγγίζοντας την κυπριακή κυβέρνηση. Δηλώνει υπέρ ενός αγωγού από την Κύπρο στην Τουρκία, και συνδέει την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου με τις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό. Αυτά είναι μερικά μόνο δείγματα φανερής παρέμβασης της αμερικανικής πλευράς στο Κυπριακό, εν πολλοίς με αρνητικές θέσεις για την ελληνοκυπριακή πλευρά. Δεν γνωρίζουμε ακόμη τι εκτυλίσσεται υπογείως. Και πόσες φορές η κυπριακή κυβέρνηση ασκεί πολιτική στη βάση αμερικανικών υποδείξεων. Θέλουμε ευθύς εξαρχής να τονίσουμε ότι δεν είμαστε αντίθετοι σε εποικοδομητικές παρεμβάσεις της αμερικανικής, ή άλλης πλευράς στο Κυπριακό. Αντίθετα, λέγουμε ότι από τη στιγμή που θεωρούμε ότι το Κυπριακό είναι διεθνές θέμα, είναι φυσικό να επηρεάζεται ή, ακόμη και αναγκαίο, να επιζητείται η διεθνής παρέμβαση της διεθνούς κοινότητας, με στόχο τη δίκαιη επίλυσή του.
Αυτή η παρέμβαση, όμως, δεν μπορεί να είναι μονομερής και πολύ περισσότερο να είναι αποκλειστικά αμερικανική. Η διεθνής παρέμβαση ένα και μόνο σκοπό πρέπει να έχει: Την άσκηση πίεσης επί της Τουρκίας, η οποία να συνοδεύεται και με επιβολή κυρώσεων, ώστε να υποχρεωθεί να εγκαταλείψει τις διαχρονικά αδιάλλακτες θέσεις και επεκτατικές βλέψεις της επί της Κύπρου. Δεν νοείται όμως, και συνιστά εμπαιγμό, να μιλά η κυπριακή πλευρά για «κυπριακής ιδιοκτησίας» διαδικασία και να είναι εξόφθαλμη η αρνητική παρέμβαση των ΗΠΑ. Ή να ασκείται πολιτική στο Κυπριακό υπαγορευμένη από την Ουάσινγκτον. Ή να παρεμβαίνει η Ουάσινγκτον με αρνητικές για την ελληνοκυπριακή πλευρά θέσεις, και πολύ περισσότερο να υπερφαλαγγίζει την πολιτική της κυπριακής κυβέρνησης, κατά τρόπο που να φαίνεται ότι την ποδηγετεί...
