Ένα ταξίδι στην Ελλάδα μου

Βρέθηκα στην Ελλάδα, την αιώνια Ιδέα -και 2η πατρίδα μου, αφού έζησα 35 χρόνια εκεί- για τις 15αυγουστιανές διακοπές, ως είθισται. Είχαμε επισκεφθεί τη νήσο της Άνδρου, κυρίως για προσκύνημα, όπου δεν παραλείψαμε να μεταβούμε στις ιερές Μονές Παναχράντου, μέσα σε μιαν απίστευτη ερημιά και ησυχία - μακριά από τα εγκόσμια και την του Αγ. Νικολάου Μονή, όπου ο Θεός οικονόμησε εν τη Σοφία Του, να ασπασθούμε την δεξιάν και να λάβουμε την ευλογία του ηγουμένου (Κυπρίου την καταγωγήν) γέροντα-Κυπριανού, ο οποίος έδωσε, αφιέρωσε τη ζωή του στην υπηρεσία της μονής και των πιστών.

Αλλά η συγκίνησή μου υπήρξε μεγάλη, όταν πολύ κοντά στα δωμάτια που διαμέναμε συνάντησα τυχαία τον καλύτερο παιδικό φίλο του μακαριστού παιδιού μου, του Άκη μου. Που έφυγε τόσο πρόωρα στα 23 του, για να αναπαυθεί -να λυτρωθεί από τον πόνο της ανίατης ασθένειας- στην αγκαλιά του Πανάγαθου Παντοκράτορα. Το παιδί εργάζεται σε καφετερία της Χώρας, πρωτεύουσας του Αιγαιοπελαγίτικου νησιού.
Αλλά, αν και χρησιμοποίησα τη λέξη «τυχαία», νομίζω πρέπει να την αποσύρω. Διότι τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη μάταιη ζωή μας. Αυτό με δίδαξαν τα 58 χρόνια που πέρασαν από τη γέννησή μου, ίσαμε σήμερα...
Θυμήθηκα, με δάκρυα στα μάτια, τις ώρες του διαλείμματος στο Δημοτικό σχολείο που ήταν συμμαθητές, σε μια γωνιά, μόνα τους, να συνομιλούν και να παίζουν μετά αμέριμνα, με την ξεγνοιασιά της τρυφερής, αθώας παιδικής τους ηλικίας..! Αγκάλιασα τον 26χρονο τώρα Μιλτιάδη, σαν να κρατούσα το παιδί μου το ίδιο! Έκλαψα πικρά. Με βαθύ πόνο νοσταλγίας και μεταφυσικής αναζήτησης του επέκεινα!
Αργότερα στην αχανή καταθλιπτική -για μένα- πρωτεύουσα, πριν αναχωρήσω για το αεροδρόμιο, δεν ήταν δυνατόν να μην επισκεφθώ το μέρος όπου αναπαύεται το φθαρτό σώμα του γιου μου. Κλειστό το διπλανό ανθοπωλείο, δεν μπόρεσα να εναποθέσω, όπως συνήθως, λίγα άνθη στον τάφο. Εναπέθεσα, όμως, την ψυχή μου. Κάθισα για λίγο, πάνω στην παγωμένη πέτρα, το μάρμαρο που τον σκέπασε τον Δεκέμβρη του 2013, και το έβρεξα -όπως πάντα- με καυτές, αλμυρές σταγόνες, γεμάτες αγάπη και αναμνήσεις..!
Σουρούπωνε πια, όταν ήρθε η ώρα να φύγω. Ο ταξιτζής που κάλεσα κορνάριζε βιαστικός: «Ελάτε κύριε, θα χάσετε την πτήση σας!». Άδεια η μεγαλούπολη της Αθήνας, ένας μοναχικός περαστικός έξω από το κοιμητήριο Δάφνης-Υμηττού, εβάδιζε σκυφτός. Ποιος ξέρει τι τον βασάνιζε... Και παρατηρώντας τον, κάποιοι στίχοι, κάτι σαν ποίημα (;), μου ήρθαν αυθόρμητα στη σκέψη, και τους μοιράζομαι μαζί σου, φίλε αναγνώστη:
«Πες μου διαβάτη που περνάς: Πότε θα δω τον γιο μου; Πότε θα του μιλήσω; Πότε θα δω τα χέρια του, να τα γλυκοφιλήσω; Τα τρυφερά χεράκια του, εκείνα που κρατούσα, τότε που ήτανε παιδί-μαζί του περπατούσα..!».
Να είστε πάντα καλά, φίλοι μου. Να αγαπάτε και να συγχωρείτε όσους σας έβλαψαν, διότι η ζωή μας είναι απίστευτα σύντομη.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΗΣ
Στοχαστής