Σύμβολο μαχητικότητας

O ΝΙΚΟΛΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ ΠΡΙΝ ΠΡΟΛΑΒΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΤΟΥ ΚΛΗΘΗΚΕ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Ο υψηλός πυρετός που παρουσίασε και η λανθασμένη διάγνωση των ιατρών τον οδήγησαν στη σημερινή του κατάσταση, η οποία είναι αισθητά βελτιωμένη σε σχέση με τότε και η οποία δεν τον εμπόδισε από το να υλοποιήσει τους στόχους του
Έχει κατορθώσει να τελειώσει με αρκετά καλούς βαθμούς το σχολείο, σπούδασε Computer Engineering και σήμερα εργάζεται ως Λειτουργός Πληροφορικής στην Αρχή Ηλεκτρισμού Κύπρου, οδηγεί αυτοκίνητο και κατορθώνει να συντηρείται μόνος του
«Πάντα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού ένα 'γιατί' που αιωρείται, για το πώς έγιναν έτσι τα πράγματα. Αυτό το ερώτημα έρχεται στις δύσκολες στιγμές κυρίως», λέει, στέλνοντας ταυτόχρονα τα δικά του μηνύματα για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε το καθετί
Έναν πραγματικό μαχητή και νικητή της ζωής παρουσιάζει σήμερα η στήλη μας, ο οποίος μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει παράδειγμα αγωνιστικότητας και πίστης στις δυνάμεις μας για όλους μας. Πρόκειται για τον Νικόλα Παπαϊωάννου, γεννημένο το 1972, στον οποίο η ζωή συμπεριφέρθηκε σκάρτα πριν καλά-καλά προλάβει να κλείσει τα πέντε του, όταν ένα πρόβλημα υγείας και μία λανθασμένη διάγνωση τον έφεραν στο σημείο που είναι σήμερα.

Ένα σημείο που για τον ίδιο, όμως, δεν αποτελεί εμπόδιο στην εκπλήρωση των στόχων του και στην αποφασιστικότητά του να ζήσει μία ζωή όπως όλοι οι συνάνθρωποί του που δεν αντιμετωπίζουν κινησιολογικά προβλήματα σαν αυτόν. Έχει κατορθώσει να τελειώσει με αρκετά καλούς βαθμούς το σχολείο, σπούδασε Computer Engineering και σήμερα εργάζεται ως Λειτουργός Πληροφορικής στην Αρχή Ηλεκτρισμού Κύπρου, οδηγεί αυτοκίνητο και κατορθώνει να συντηρείται μόνος του.
Η δύσκολη πορεία

Με τον Νικόλα Παπαϊωάννου συναντηθήκαμε την περασμένη Δευτέρα στα γραφεία της εφημερίδας μας. Από την πρώτη στιγμή μού έκανε εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε μία δύσκολη κατάσταση, εμπνέοντας πρωτίστως σεβασμό και συνεπακόλουθα θαυμασμό. Στρέφοντας το μυαλό του στο 1976, θυμάται πως ξαφνικά ανέβασε υψηλό πυρετό ο οποίος δεν κατέβαινε με τίποτα, ενώ άρχισαν να παρουσιάζονται κάποια προβλήματα στην κίνησή του.

Οι γονείς του στο αντίκρισμα μίας τέτοιας κατάστασης τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Εκεί οι γιατροί του κάνουν εξετάσεις, αλλά δεν κατορθώνουν να εντοπίσουν τι ακριβώς είχε και να κάνουν σωστή διάγνωση. Λόγω της κατάστασης, όμως, κρίνεται απαραίτητη η νοσηλεία του στο νοσοκομείο. Επί μία βδομάδα, προσθέτει, οι γιατροί εφάρμοζαν διάφορες θεραπείες χωρίς κανένα αποτέλεσμα, με αποτέλεσμα κάποιο μικρόβιο μυϊκής φύσεως να αφεθεί να κάνει ζημιά στον οργανισμό του.

Μάλιστα, τόσα χρόνια μετά οι γιατροί δεν μπορούν να καταλάβουν από τι ασθένησε, παραμόνο ότι πάσχει από κάποια μυϊκή δυσλειτουργία, απότοκο της τότε λανθασμένης διάγνωσης. Ένα είναι το σίγουρο, όμως: αν συνέβαινε κάτι τέτοιο σήμερα, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα και ίσως να μην έφτανε στο σημείο που βρίσκεται τώρα.
Η νοσηλεία στο νοσοκομείο

Για τη νοσηλεία του στο νοσοκομείο, η οποία φαίνεται να διήρκεσε τρεις με τέσσερις βδομάδες, μας αναφέρει:

«Για μία βδομάδα είχα υψηλό πυρετό και φρικτούς μυϊκούς πόνους, οι οποίοι με είχαν καθηλώσει κυριολεκτικά στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Το μόνο που κουνούσα κανονικά ήταν το κεφάλι μου. Λόγω του υψηλού πυρετού, οι γιατροί μου χορηγούσαν συνεχώς αντιβιώσεις και μου έβαζαν πάγους. Με το πέρασμα των ημερών η κατάσταση αντί να βελτιώνεται χειροτέρευε, ενώ από ένα σημείο και μετά αυτή η πρακτική είχε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Ενώ αρχικά δεν μπορούσα να κινήσω τίποτα παρά μόνο το κεφάλι, όταν τελικά έπεσε ο πυρετός οι μύες άρχισαν να σφίγγουν με αποτέλεσμα να μείνω στο κρεβάτι σαν ένα κομμάτι ξύλο.

» Με λίγα λόγια, από την πλήρη παράλυση περάσαμε στην σύσφιγξη όλων των μυών, χωρίς και πάλι να μπορώ να κινηθώ. Φτάσαμε δε σε σημείο, εκεί που έμπαινε η σύριγγα για χορήγηση της αντιβίωσης, να σχηματίζεται μαυρίλα που μαρτυρούσε πως ο οργανισμός δεν μπορούσε να δεχθεί άλλο τη θεραπεία», προσθέτει, ενώ ερωτηθείς σχετικά μού αναφέρει πως ήταν αρκετά δύσκολο να διαχειριστεί την όλη κατάσταση, η οποία επιδεινωνόταν μετά τη λανθασμένη διάγνωση.
Με δική τους ευθύνη...

Όπως θυμάται περαιτέρω, από το νοσοκομείο βγήκε αφού πρώτα ο πατέρας του υπέγραψε πως θα εξέλθουν με δική τους ευθύνη. «Ο πατέρας μου, όταν είδε ότι η κατάσταση δεν πήγαινε άλλο, αποφάσισε να φύγουμε. Σε αυτή του την απόφαση συνέβαλε και το γεγονός πως άρχισα να κάνω πληγές στο σώμα μου λόγω της ακινησίας και των ενέσεων. Μάλιστα, υπήρχε και κίνδυνος να χάσω τη ζωή μου από αυτό, αφού σε κάποια φάση της νοσηλείας μου οι γιατροί με απομόνωσαν σε ξεχωριστό δωμάτιο, αναμένοντας να επέλθει να το μοιραίο. Ένιωθαν οι γιατροί πως δεν είχα άλλη σωτηρία.

»Φαίνεται, όμως, ότι ο Θεός είχε άλλες βλέψεις για μένα», σημειώνει, λέγοντας πως όταν εξήλθε του νοσοκομείου ήταν σε πολύ χειρότερη θέση απ’ ό,τι σήμερα. Στο να βελτιωθεί η κατάστασή του βοήθησε η φυσικοθεραπεία που έκανε καθώς και οι εγχειρήσεις, με την τελευταία να γίνεται πριν από 13 χρόνια. «Χρωστάω πολλά στον πατέρα μου και τις θυσίες της οικογένειάς μου για ό,τι είμαι σήμερα».
Στο Ίδρυμα του Ερυθρού Σταυρού

Λόγω της κατάστασης στην οποία βρισκόταν μετά το εξιτήριο από το νοσοκομείο χάθηκαν πολλά από τα πιο σημαντικά χρόνια της ζωής του, ενώ ξεκίνησε τη φοίτησή του σε σχολείο με δύο χρόνια καθυστέρηση. Βέβαια δεν φοίτησε σε κανονικό σχολείο, αλλά σε Ίδρυμα του Ερυθρού Σταυρού-Παιδικό Αναρρωτήριο στη Λεμεσό, το οποίο ήταν κάτι σαν οικοτροφείο. Εκεί παρέμεινε με άτομα που είχαν ίδια ή χειρότερη κατάσταση από τον ίδιο μέχρι τα 14 και νιώθει ότι ήταν ένας από τους τυχερούς, αφού μπορούσε να εξυπηρετηθεί και μόνος του από ένα στάδιο και μετά.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η φοίτησή του στο Ίδρυμα τού έδωσε τη δύναμη να αποδεχτεί σε μεγάλο βαθμό την κατάστασή του και να παλέψει για ό,τι καλύτερο μπορούσε. «Πάντα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού ένα 'γιατί' που αιωρείται, για το πώς έγιναν έτσι τα πράγματα. Αυτό το ερώτημα έρχεται στις δύσκολες στιγμές κυρίως», συνεχίζει.
«Θεωρούμασταν ούφο...»

Μετά την αποχώρησή-αποφοίτησή του από το Ίδρυμα, ο Νικόλας κλήθηκε να αντιμετωπίσει το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας, η οποία τότε δεν ήταν έτοιμη να αποδεχτεί γύρω της διαφορετικά άτομα. Εκείνο το διάστημα, μάλιστα, οι ψυχολόγοι άρχισαν μία εκστρατεία αποϊδρυματοποίησης των ατόμων με ειδικές ανάγκες, μία ιδέα που ναι μεν ήταν αρκετά καλή, αλλά στην πράξη απέτυχε παταγωδώς.

Κι αυτό γιατί έριξαν τα άτομα που ήταν σε ίδρυμα μέσα στα βαθιά και τους είπαν βρείτε τρόπο να κολυμπήσετε, αφού δεν τα είχαν προετοιμάσει κατάλληλα για το πώς να αντιμετωπίσουν την κοινωνία, ενώ κι η ίδια η κοινωνία δεν ήταν ακόμη έτοιμη για να τα αποδεχτεί. Δεν υπήρχαν δε ούτε κι οι κατάλληλες υποδομές για άτομα με αναπηρίες, ούτε καθηγητές που θα μπορούσαν να χειριστούν τέτοιες καταστάσεις, ενώ οι μαθητές ήταν πλήρως ανέτοιμοι να δεχθούν στο περιβάλλον τους άτομα με αναπηρίες ή κινησιολογικά προβλήματα.

«Θεωρούμασταν ούφο, κάτι το εξωπραγματικό, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία κατάσταση χαώδης», λέει με απογοήτευση, σημειώνοντας πως ευτυχώς σήμερα η κατάσταση είναι αρκετά βελτιωμένη, παρά το γεγονός πως πάντα υπάρχει η προκατάληψη κι η λανθασμένη αντιμετώπιση ατόμων με κινησιολογικά προβλήματα.
Η αντιμετώπιση της κατάστασης

Κληθείς να πει πώς αντιμετώπισε ο ίδιος την πιο πάνω κατάσταση, λέγει: «Προσωπικά αυτή η κατάσταση με πείσμωσε. Ξέρω άτομα που αυτά που βίωσαν τους καταρράκωσαν, με αποτέλεσμα αρκετοί να εγκαταλείψουν το σχολείο. Εμένα με πείσμωσε αυτό, πάλεψα και κατόρθωσα να αναστρέψω την κατάσταση κι εκεί που με θεωρούσαν ούφο να με αποδεχτούν», εξηγεί, λέγοντας πως τη χειρότερη κατάσταση τη βίωσε στις αρχές της φοίτησής του στο Γυμνάσιο, λόγω της πρώτης επαφής με τον κόσμο και την κοινωνία. Κάποιοι προσπάθησαν να του κάνουν ακόμη και bullying, τους αγνόησε και σταμάτησαν τελικά μόνοι τους.

«Θυμάμαι ότι αρχικά δεν ήθελε κανείς να καθίσει μαζί μου στο ίδιο θρανίο, ενώ όταν αναγκαστικά έπρεπε να το κάνουν αντιδρούσαν έντονα. Τότε κατάλαβα ότι το μόνο πεδίο για να αντιμετωπίσεις αυτή την κατάσταση ήταν η γνώση και η αυτοπεποίθηση. Πεισμώνοντας ειδικότερα στο πρώτο κομμάτι, πάλεψα και έβγαλα την πρώτη χρονιά αρκετά καλούς βαθμούς, με αποτέλεσμα την επόμενη χρονιά κι εκεί που κανείς δεν ήθελε να καθίσει μαζί μου, οι συμμαθητές μου κατέληξαν να τσακώνονται για το ποιος τελικά θα καθόταν μαζί μου για να μπορεί να αντιγράφει, ενώ ζητούσαν και τη βοήθειά μου. Πέραν τούτου, στην Γ' Γυμνασίου εκλέγηκα Πρόεδρος όλου του σχολείου», συμπληρώνει.
Ο Γολγοθάς γι’ απόκτηση άδειας οδήγησης

Αφού αποφοίτησε από το Γυμνάσιο και το Λύκειο με αρκετά καλούς βαθμούς, σπούδασε Computer Engineering κι έκτοτε εργάστηκε σε διάφορες εταιρείες που σχετίζονται με θέματα πληροφορικής και σήμερα εργάζεται ως λειτουργός πληροφορικής στην ΑΗΚ, αυτοσυντηρείται και οδηγεί. Κι αν κανείς θεωρεί πως η περιπετειώδης ζωή του σταμάτησε στην αντιμετώπιση της οποίας έτυχε στα αρχικά στάδια της φοίτησής του στο Γυμνάσιο, πλανάται πλάνην οικτράν. Ο Γολγοθάς του συνεχίστηκε και στον αγώνα του γι’ απόκτηση άδειας οδηγού.

Όταν αποφάσισε, λοιπόν, ότι θέλει να βγάλει άδεια οδηγού αντιμετώπισε μίαν άσχημη συμπεριφορά από λειτουργούς του Τμήματος Οδικών Μεταφορών, οι οποίοι αρνούνταν να του παρέχουν την άδεια λόγω των προβλημάτων στην κίνηση που αντιμετωπίζει. Απλά και μόνο με το βλέμμα, τονίζει, έβγαλαν το συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να οδηγήσει. Η μάχη του κράτησε δέκα χρόνια και τελικά πήρε άδεια οδήγησης, αφού πρώτα είχαν αφυπηρετήσει τα άτομα τα οποία δεν έκαναν αποδεχτό το αίτημά του για χορήγηση άδειας οδηγού.

«Στα κύρια πόστα υπάρχουν δυστυχώς άτομα τα οποία δεν γνωρίζουν ή δεν ενδιαφέρθηκαν να μάθουν πού έχει φτάσει σήμερα η τεχνολογία και τι μπορείς να κάνεις και να πετύχεις με αυτή. Δεν ενημερώνονται, ούτε καν κάνουν οι ίδιοι μία προσπάθεια να μάθουν τι ανάγκες αναπήρων μπορούν να καλυφθούν μέσα από την τεχνολογία. Φτάσαμε και στον Επίτροπο Διοικήσεως για το θέμα, τον οποίο και πάλι αγνόησαν. Ευτυχώς με το πείσμα μου κατάφερα αυτό που ήθελα και σήμερα μπορώ να μετακινούμαι και να πηγαίνω στη δουλειά μου μόνος μου», υπογραμμίζει.
Το μήνυμα μαχητικότητας

Με βάση τα όσα ανέφερε ο Νικόλας Παπαϊωάννου θέλει, μέσω της στήλης μας, να στείλει το μήνυμα στον υπόλοιπο κόσμο πως πρέπει κυρίως να πιστεύουμε στον εαυτό μας, γιατί χωρίς πίστη δεν μπορούμε να πετύχουμε τίποτα. Μας συμβουλεύει ακόμη πως πρέπει να κοπιάζουμε για να αποκτήσουμε τις απαραίτητες γνώσεις κι εκπαίδευση, για να μη μένουμε κούτσουρα.

«Χωρίς τη γνώση δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις εύκολα τα υπόλοιπα», λέει χαρακτηριστικά και καταλήγει: «Χρειάζεται επίσης αυτοπεποίθηση. Αν δεν πιστέψεις ότι μπορείς να πετύχεις κάτι, όσο και να το προσπαθήσεις δεν θα το καταφέρεις. Συνεπώς, πιστεύεις σ' εσένα και στις δυνατότητές σου, δίνεις τις μάχες σου και τις κερδίζεις. Τόσο απλά».