Γεννημένος δύο φορές!

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΣΤΟΥΣ «ΜΑΧΗΤΕΣ ΚΑΙ ΝΙΚΗΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ»
Μέχρι τα 22 ζούσε μία ξέγνοιαστη ζωή, όμως, η μοίρα τού έπαιξε ένα άσχημο παιχνίδι, αφού διαγνώστηκε με λέμφωμα non-Hodgkin σε στάδιο 2Α
Η μάχη του κράτησε τέσσερα χρόνια και πέρασε από διάφορα στάδια, σε κανένα, όμως, από αυτά ο Γιάννης δεν το έβαλε κάτω, ούτε λύγισε και κατάφερε να πάρει τη ζωή του πίσω
Το να γεννιέσαι μία φορά είναι δώρο Θεού. Το να ξαναγεννιέσαι, όμως, είναι κάτι πολύ πιο ανώτερο και πιο σημαντικό. Ο Γιάννης Παναγιώτου, που παρουσιάζει σήμερα η στήλη «Μαχητές και Νικητές της Ζωής», έχει γεννηθεί δύο φορές. Μία στις 29 Μαρτίου του 1983 και μία στις 9 Οκτωβρίου του 2009. Μάλιστα, φροντίζει να γιορτάζει τα γενέθλιά του και τις δύο ημερομηνίες, με τη δεύτερη να τη χαίρεται πιο πολύ από την πρώτη. Κι αυτό γιατί στις 9 Οκτωβρίου του 2009 κέρδισε με το σπαθί του μία δεύτερη ζωή, κι από τότε έχει εκπληρώσει τα όνειρά του και ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία, χαμόγελο και πάντα θετική διάθεση. Πάνω απ’ όλα η υγεία!
Το χρονικό

Ο Γιάννης Παναγιώτου στα 22 του, όντας τότε φοιτητής, καλείται να περάσει μία δύσκολη δοκιμασία. Όπως ο ίδιος μας αναφέρει, «η δική μου περιπέτεια ξεκίνησε όταν ήμουν στο Πανεπιστήμιο του Bath στην Αγγλία. Νεαρός φοιτητής τότε είχα χίλια δυο όνειρα, δίψα για γνώση, στόχους για καριέρα, με προσδοκίες να ζήσω φοιτητική ζωή, να διασκεδάσω, να ταξιδέψω... Αλλά αντ’ αυτού να στήνεται μπροστά μου, έτσι αναπάντεχα, ένα τείχος. Διαγνώστηκα με λέμφωμα non-Hodgkin σε στάδιο 2Α.

Ομολογώ πως στο άκουσμα της διάγνωσης χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου. Άλλαξαν όλα τα σχέδια και στόχος πλέον ήταν η θεραπεία και να γίνω καλά.

Συνειδητά, όμως, σκέφτηκα -μετά που άκουσα τους γιατρούς και μίλησα και με παλιούς ασθενείς- και κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να είσαι αισιόδοξος, με θετική σκέψη. Έτσι κι εγώ, αντί να το θεωρώ τοίχο, το σκέφτηκα σαν εμπόδιο που πρέπει να υπερπηδηθεί. Δεν λέω ήταν δύσκολο και μεγάλο εμπόδιο, αλλά ευτυχώς όχι ανυπέρβλητο», προσθέτει.
Οι συνέπειες

Λόγω της πιο πάνω εξέλιξης αναγκάζεται να διακόψει τις σπουδές του. «Το 2005 διέκοψα τις σπουδές μου και ξεκίνησα τις πρώτες χημειοθεραπείες, οι οποίες κράτησαν περίπου έξι μήνες. Ήταν μια περίοδος επώδυνης θεραπείας, ανησυχίας και αβεβαιότητας. Ευτυχώς όμως όλα έδειχναν θετικά, το λέμφωμα υποχώρησε και έτσι κατάφερα να συνεχίσω το 2ο εξάμηνο του πανεπιστημίου. Περνούσε ο καιρός και σιγά σιγά αφήνεις πίσω αυτήν την κακή εμπειρία. Αλλά, όμως, δύο χρόνια μετά, το λέμφωμα εμφανίστηκε ξανά σε στάδιο 3Α.

Έτσι το 2007 αναγκάστηκα να μεταβώ ξανά στην Κύπρο για θεραπείες - αυτήν τη φορά ήταν πιο δυνατές, πιο εντατικές και δύσκολες. Υποβλήθηκα σε αυτόλογη μεταμόσχευση (μεταμόσχευση από δικά μου κύτταρα). Δυστυχώς, όμως, αποδείχτηκε ότι το λέμφωμα ήταν ανθεκτικό και έτσι κι αυτή τη φορά δεν είχαμε καλά αποτελέσματα. Δύο χρόνια μετά την αυτόλογη μεταμόσχευση, το 2009, είχα και πάλι υποτροπή. Αυτήν τη φορά χρειάστηκε να μεταβώ με τους γονείς μου στην Αγγλία για θεραπεία και προετοιμασία για να κάνω μεταμόσχευση αρχέγονων κύτταρων από δότη. Η αδελφή μου και άλλοι συγγενείς δεν ήταν συμβατοί δότες και έτσι εναποθέσαμε τις ελπίδες μας στο Καραϊσκάκειο Ίδρυμα και το Antony Nolan Foundation της Αγγλίας, καθώς επίσης και στον Θεό, για να βρεθεί συμβατός δότης», θυμάται ο Γιάννης.
Αναζήτηση δότη και προσευχή

Για την προσπάθεια εξεύρεσης συμβατού δότη μάς αναφέρει: «Μεγάλη αγωνία και άγχος μέχρι να βρεθεί κάποιος συμβατός δότης. Βρέθηκαν δύο δότες το καλοκαίρι του 2009, αλλά, δυστυχώς, για διάφορους λόγους δεν ανταποκρίθηκαν θετικά. Αυτό έφερε απογοήτευση και ανασφάλεια και περισσότερη αγωνία και σε μένα αλλά και στους γονείς μου. Δεν χάσαμε όμως την ελπίδα μας και παραμείναμε αισιόδοξοι.

»Έπιασαν τόπο οι προσευχές των γονιών, της γιαγιάς και των δικών μου ανθρώπων κι έτσι, έστω και με λίγη καθυστέρηση κάποιων μηνών, ανευρέθηκε συμβατός δότης στην Κύπρο! Τεράστια η χαρά μας και η ευγνωμοσύνη που νιώσαμε προς αυτόν τον άγνωστο δότη, που σαν δώρο Θεού αποδέχτηκε να προσφέρει αυτό το δώρο ζωής σε μένα», συνεχίζει.
Το ημερολόγιο του πατέρα του κι η θεραπεία

Πέραν των πιο πάνω, ο Γιάννης μάς εκμυστηρεύεται και τα εξής: «Ο πατέρας μου έγραφε στο ημερολόγιό του καθ’ όλη αυτή τη δύσκολη περίοδο. Γράφει στο ημερολόγιο από το 1970, αλλά αυτήν την περίοδο από το 2005 ώς το 2009 πιο αναλυτικά μέχρι τη μέρα 'μηδέν', την πολυπόθητη μέρα της μεταμόσχευσης. Πολυπόθητη μεν, αλλά πολύ δύσκολη και κρίσιμη.

»Παρ' όλη τη δυσκολία της μεταμόσχευσης ήταν και η ψυχολογική δυσκολία. Το να είσαι τόσο πολύ χρόνο στο νοσοκομείο και μετά τη μέρα '0' να περιοριστώ πέραν του 1.5 μήνα σε ένα δωμάτιο 3Χ3 ήταν πραγματικά ψυχοφθόρο. Κατάφερα τελικά να αντεπεξέλθω, να θεραπευτώ, χάρη σε αυτό το δώρο ζωής που μου δόθηκε και να βρίσκομαι σήμερα μαζί σας να σας μιλώ. Θυμάμαι χαρακτηρίστηκα όταν βγήκα περπατητός από το νοσοκομείο και το πόσο πολύ εντύπωση μου έκανε ο ήχος της πόλης, οι κουβέντες των ανθρώπων και το θρόισμα των φύλλων», λέει συγκινημένος.
Το σήμερα

Σήμερα, 33 χρονών, ο Γιάννης κατάφερε, έστω κι αργά, να πραγματοποιήσει τα περισσότερα από τα όνειρά του. «Είμαι ευγνώμων για τη ζωή, τους γονείς, τους φίλους και όλους που με βοήθησαν και στάθηκαν δίπλα μου. Έμαθα να εκτιμώ την υγεία και τα μικρά πράγματα στη ζωή, να μην επιζητώ τα ανούσια αγαθά υλικά και έμαθα να παλεύω γι' αυτά που θέλω να επιτύχω. Προσωπικά γιορτάζω αυτήν τη μέρα 'μηδέν' (09/10/2009) σαν μέρα γενεθλίων. Είναι μέρα που ξαναγεννήθηκα και τη γιορτάζω μαζί με φίλους και συγγενείς κάθε χρόνο κάνοντας πάρτι χαράς, πάρτι ενημέρωσης, πάρτι φιλανθρωπίας και αντί για δώρα κάνουμε όλοι εισφορές για να βοηθήσουμε εκεί που χρειάζεται», κατέληξε.