Δεν σκλαβώθηκαν αλλά ξεχάστηκαν

Αύγουστος, ο μήνας των διακοπών. Από τον πρόεδρο, τον αρχιεπίσκοπο μέχρι τον τελευταίο καρπουζοσφάχτη, θέλουν για λίγες μέρες να αδειάσουν το μυαλό, να χαλαρώσουν και να ζήσουν αυτή την περίοδο, ό,τι μπορούν να θυμηθούν από τις ξεχασμένες εποχές, τότε που είμαστε ακόμα άνθρωποι και όχι απλοί δέκτες άγχους και ταλαιπωρίας.

Ο Αρχιεπίσκοπος, καθοδόν στην Πάφο, για διακοπές και για ανάπτυξη παραθαλάσσιων χωραφιών, σε απ’ ευθείας τηλεφωνική σύνδεση με τηλεοπτικό σταθμό, αναφερόμενος και στις συνομιλίες, είπε με σιγουριά ότι δεν πρόκειται να λυθεί το Κυπριακό. Ίσως να έχει δίκαιο, γιατί αν λυθεί, μάλλον η από εκεί πλευρά θα έχει καλύτερα παραθαλάσσια χωράφια από τα «δικά» του για επενδύσεις. Εκτός και αν το είπε για να μας χαλάσει τις διακοπές, βάζοντας ταφόπλακα στην ελάχιστη ελπίδα που τρέφει ο κάθε Κύπριος, ότι μια μέρα ίσως βρούμε την «Ιθάκη» μας.

Η τραγική ειρωνεία αυτού του λαού και των ηγετών του βρίσκεται στο ότι θα πρέπει να χάσουν κάτι για να το εκτιμήσουν στον βαθμό που του αξίζει. Αν μας επιτραπεί από τον κατοχικό στρατό, να λειτουργήσουμε για μια μέρα το πιο απόμακρο παρεκκλήσι, θα φορτώσουμε εικονίσματα, κεριά και με γεμάτα λεωφορεία θα τρέχουμε να παρευρεθούμε. Η άνιση μάχη εναντίον του χρόνου, με την πρώτη γενιά προσφύγων να φεύγουν από τη ζωή, αφήνει τη σημερινή αλλοιωμένη από τον κατακτητή «εικόνα» να πολεμά τη διήγηση του «χτες» σε έναν εξοντωτικό αγώνα.

Αύγουστος, κάποιοι θα πάνε στα ορεινά και ημιορεινά χωριά μας. Σε αυτά που μετά τον Αύγουστο δεν θα υπάρχει καφενείο, μόνο κάτι γέροι και άβουλοι κοινοτάρχες που θα κλείνονται από τις 4.00 το απόγευμα στα σπίτια τους, μετατρέποντας το χωριό σε νεκροταφείο βγαλμένο από ταινία τρόμου. Εκκλησίες που θα υπολειτουργούν τις Κυριακές, αν έχουν ψάλτη ή παπά, με 5-6 άτομα με καθετήρα ή συσκευή οξυγόνου. Ημιορεινά και ορεινά χωριά, χωρίς κίνητρα, χωρίς νέους, με κλειστά και ερειπωμένα σχολεία, κλειδωμένα παρεκκλήσια και εγκαταλελειμμένη πολιτιστική κληρονομιά, αφημένα να πεθαίνουν μέρα με τη μέρα. Μια παράδεισος που μετατρέπεται σε κόλαση, γιατί κανείς δεν τη διεκδικεί.

Ορεινά και ημιορεινά χωριά, που θα ανοίξουν το καφενείο για τάβλι και πρέφα για τους λίγους επισκέπτες και λίγο πριν φύγει ο Αύγουστος θα ερημώσουν ξανά.

Είναι αυτά τα χωριά που δεν μας ενδιαφέρουν να αξιοποιήσουμε και να αναπτύξουμε, δεν μας ενδιαφέρει ο κυριακάτικος εκκλησιασμός τους, είναι αυτά που κανείς δεν θέλει να γυρίσει πίσω και δεν θα τα απεικονίσουν οι ζωγράφοι, ούτε θα τους γράψουν τραγούδια οι τραγουδοποιοί, οι κοινοτάρχες τους δεν θα βγουν ποτέ στην τηλεόραση για να διεκδικήσουν, είναι αυτά που απέχουν «δύο τσιγάρα» δρόμο από την πόλη, αλλά δεν έχουν κατακτητή, άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος για ανάπτυξη.

Είναι αυτά που θα βρικολακιάζουν μέχρι τον άλλο Αύγουστο, γιατί είναι καταδικασμένα από τη δική μας αδιαφορία και υποκρισία. Είναι σε αυτά που δεν ενδιαφέρονται να κάνουν πανεπιστημιακές σχολές και να φέρουν ζωή και νιάτα. (Αλήθεια, τι θα ήταν το Κέιμπριτζ χωρίς τα πανεπιστήμιά του). Είναι οι περιοχές της μικρής μας πατρίδας, που δεν σκλαβώθηκαν αλλά ξεχάστηκαν.