Η αθόρυβη αποχώρηση

Σε πρόσφατη εκπομπή της ΕΡΤ για τα της γείτονος, μια νεαρή και ωραιότατη (σαν Ελληνίδα!), δημοσιογράφος, δήλωσε περίπου τα εξής: «προέρχομαι από μια οικογένεια που κατείχε δημόσιες θέσεις στη χώρα για πάνω από εκατό χρόνια. Φοίτησα στα καλύτερα σχολεία, πανεπιστήμια, έχω δουλειά και φίλους όμως ο κύκλος μου είναι σε γκέτο...

Στο μέτρο που περιορίζομαι στον στενό μου κύκλο, γνωρίζω ότι δεν κινδυνεύω από το καθεστώς γιατί είμαι Τουρκάλα. Γνωρίζω όμως επίσης ότι ουδέποτε θα έχω λόγο ή άποψη για τον τρόπο που κυβερνάται η χώρα μου...
Χωρίς ίχνος λογοφοβίας δήλωσε ότι υπάρχει επειδή δεν διεκδικεί το δικαίωμά της να συναποφασίζει για τα κοινά και δέχεται να εγκλειστεί σ? έναν στενό κύκλο ομοίων. Η σύγκριση με τα δικά μας αναπόφευκτη: οι νέοι στην ηλικία της, από καλές οικογένειες με πτυχία και πιάνο, διεκδικούν πάντα λόγο και θέση στα κοινά και είναι λαλίστατοι...
Στο όνομα της δημοκρατίας, ο Ανονόμαστος, συνεχίζει ακάθεκτος τις εκκαθαρίσεις. Μάλιστα, βάλθηκε να πείσει με συνεντεύξεις και ομιλίες τους Ευρωπαίους για το δίκαιο του εγχειρήματός του. Η ειρωνεία είναι ότι κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του απευθυνόμενος στη Δύση, με έναν μαγικό τρόπο, απογοητεύει όλο και περισσότερους.

Τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί δεν διαφέρουν από αυτά που ακούει κανείς σε καφενεία του χωριού. Έφτασε να έχει την απαίτηση να εξαγγείλει διάγγελμα σε συγκέντρωση υποστηρικτών του στη Γερμανία!
Πράγματι, η μοναξιά του βαθαίνει όλο και περισσότερο: του ροκάνισε την αυτοπεποίθηση, του εξαφάνισε το τακτ. Βλέπει παντού επικίνδυνους εχθρούς, με πιο επικίνδυνο τον αυτοεξόριστο ιμάμη, με τον οποίο ήταν αχώριστοι... μέχρι που βγήκαν στη φόρα κάτι σκανδαλάκια του Ανονόμαστου κι έγινε το ταξίμ.
Αυτή του η αχαλίνωτη επιθυμία παντοκρατορίας, που είναι ολοφάνερη σε όλους εκτός από τον ίδιο, τον κάνει να κλείνει τ' αφτιά του σε όσους τον συμβουλεύουν για μια πιο ήπια στάση. Έφτασε να φέρει ως παράδειγμα τον Χίτλερ, για να δικαιολογήσει τις αξιώσεις του για αυξημένη εξουσία!
Μα τελικά ποιος είναι ο εχθρός που έβαλε σε κίνδυνο τη δημοκρατία; Ένας φανατικός μουσουλμάνος, στο όνομα της δημοκρατίας θα ονομάσει εχθρούς: α) την αστική διανόηση (η οποία δεν κινδυνεύει επειδή δεν τολμά να διεκδικήσει), β) τον στρατό που εξ ορισμού αποτελεί θεματοφύλακα του κοσμικού κράτους, γ) τους πολίτες που πιστεύουν στην ευρωπαϊκή προοπτική, δ) όποιον κοινοβουλευτικό τολμήσει να μιλήσει αντίθετα (μέχρι και οι Κούρδοι ροκανίζουν τον χρόνο συναινώντας), ε) όποιον δεν εκδηλώνεται υπέρ του, ε) τους μετριοπαθείς μουσουλμάνους του Ιμάμη και η λίστα δεν έχει τελειωμό!

Όσο δε για τους φίλους της δημοκρατίας, τους είδαμε με τους ζωστήρες και τα δρεπάνια να κακοποιούν παραδομένα φανταράκια.

Ο Ελπήνωρ δεν μπορεί να κρύψει τον θαυμασμό του για τον πρώην πρωθυπουργό της χώρας, τον Νταβούτογλου: έχοντας υποψιαστεί το τι θα συμβεί, παραιτήθηκε αθόρυβα και χωρίς να συγκρουστεί, αφήνοντας το «αφεντικό» να εκτεθεί και να εκθέσει και το επίπεδό του και τις φιλοδοξίες του. Σαν τον κύριο Κόυνερ υποχώρησε γιατί «δεν είχε κεφάλι για σπάσιμο».
Εδώ συζητούν για λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Ωραία. Ο Ελπήνωρ ομολογεί πως ψήφισε «Ναι» στο δημοψήφισμα. Το έκανε για τρεις κυρίως λόγους: α) γιατί πίστευε ότι χάθηκαν άδικα 30 χρόνια και, αφού οι παππούδες του πέθαναν με τον πόθο της επιστροφής, ας την προλάβαιναν τουλάχιστο οι γονείς του, β) γιατί υπήρχε μια μικρή πιθανότητα επιτυχίας και δεν ήθελε να την αρνηθεί με την ψήφο του και γ) γιατί απογοητεύτηκε με τις μεθόδους που εφήρμοζαν όσο πλησίαζε ο καιρός κάποιοι που βρίσκονταν πίσω από τους φίλους του «Όχι». (Ενώ είχαν εξασφαλισμένο το αποτέλεσμα με πάνω από 50%, στην προσπάθειά τους να επιτύχουν ένα ηχηρό όχι, έκαναν ηχηρές μακακίες που ήταν αχρείαστες και αντιδημοκρατικές - δεν με ενδιαφέρει ποιος διαφωνεί, το έζησα, το είδα και δεν είμαι λογοφοβικός).
Σήμερα ο Ελπήνωρ, χωρίς φόβο και με πολλή πικρία, γνωρίζει ότι θα ψηφίσει Όχι. Αυτό το μόρφωμα που υπάρχει στον Βορρά με τα 36 καζίνο (το Λονδίνο διαθέτει 22), τις χιλιάδες κοπέλες θύματα του τράφικινγκ, τις απομιμήσεις των προϊόντων, με τη συνοδεία εποίκων με μαντήλες και την προστασία ενός πανίσχυρου στρατού, θέλει αρετήν και τόλμη για να αλλάξει. Η λύση η οποία μεθοδεύεται θα οδηγεί σε ένα κράτος εξάμβλωμα, με δύο συνιστώντα κρατίδια που θα μπορεί να ανατραπεί πολύ εύκολα. Αν οι Τουρκοκύπριοι θα έχουν τόση αυτονομία στον Βορρά, ενώ θα παρεμβαίνουν ισότιμα και στον Νότο, ποιο είναι το νόημα της σύστασης κράτους;
Μήπως τελικά η πρόταση Νταβούτογλου για δυο κράτη ήταν δώρο; Μήπως θα ήταν καλύτερα για όλους να δεχτούμε επιστροφή εδαφών με αντάλλαγμα την αναγνώριση ενός κράτους στον Βορρά με σύμφωνο συνεργασίας, ελαχιστοποιημένη στρατιωτική παρουσία και διαμοιρασμό του ορυκτού πλούτου; Θα αναμορφώναμε έτσι την Κυπριακή Δημοκρατία με ένα δικό μας, ελληνικό και ευρωπαϊκό Σύνταγμα, με σύγχρονη νομολογία και ευρωπαϊκή κουλτούρα. Θα αποκτούσαμε επιτέλους Κράτος χωρίς υποσημειώσεις και ρατσισμούς. Θα είχαμε μια ελπίδα να κοιμόμαστε πιο ήσυχοι.
Αφού μπορεί να γίνουμε ξαδερφάκια γιατί σώνει και καλά να γίνουμε ανδρόγυνο; Τι είναι αυτή η εμμονή για επαναπροσέγγιση με σκοπό το κράτος; Μια χαρά φίλοι θα είμαστε και γείτονες αν δεν πιέσουμε τους εαυτούς μας να συζήσουμε και, μάλιστα, με κουμπάρο τη σημερινή Τουρκία.
Μέχρι να οργανώσουν οι Τουρκοκύπριοι ευρωπαϊκό κράτος θα πηγαίνουμε στα καζίνο και στα χαμαιτυπεία, οι νοσταλγοί θα μπορούν να μένουν στους τόπους τους μπαινοβγαίνοντας ανά ενενήντα ημέρες, και, οι επώνυμοι, με τα πάθη τους, θα καλύπτονται από το μεταβατικό αυτό στάδιο για να τα ικανοποιούν... Τι νόμισες Επώνυμε, ότι σε ξέχασα; Έχω συνέχεια στον νου μου τα ρεζίλια σου, λίγο πριν το κούρεμα... Μη με ξεσυνερίζεσαι. Στο κάτω κάτω πρέπει να ενηλικιώθηκε ώς τώρα! Μεγαλώνουμε όλοι, ή σχεδόν όλοι...
ΕΛΠΗΝΩΡ