«Αναλαμβάνω την ευθύνη», δήλωσε ο Υπουργός Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης Ιωνάς Νικολάου, αναφερόμενος στα κρούσματα διαφθοράς στο Αστυνομικό Σώμα. Και στα όσα προέκυψαν μετά τις αποκαλύψεις για τον τετραπλό φόνο στην Αγία Νάπα. Ερωτούμε: Ποία ευθύνη αναλαμβάνει ο Υπουργός; Ποινική, αστική, πολιτική; Και πέραν της φραστικής ανάληψης ευθύνης, πώς καταβάλλεται πρακτικά το κόστος της ευθύνης;
Αυτή η εφημερίδα, δεν ζήτησε την παραίτηση του Ιωνά Νικολάου. Την απαιτεί, όμως, ολόκληρο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων της αντιπολίτευσης. Ο Υπουργός απαντά ότι δεν παραιτείται. Κατόπιν τούτου, σε ποίον περιέρχεται η ευθύνη να αποφασίσει; Στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Αυτός, ως ο ανώτατος άρχων, καλείται είτε να ζητήσει την παραίτηση του Υπουργού του είτε να τον καλέσει να παραμείνει στη θέση του. Και ο Πρόεδρος αποφάσισε, φαίνεται, να διατηρήσει τον Υπουργό στη θέση του. Το πόσο ορθή ή ολέθρια είναι η απόφασή του θα καταδειχθεί από τον χρόνο. Κατήντησε πλέον θέμα ρουτίνας και φράση του συρμού, η «ανάληψη ευθύνης» από τους Υπουργούς ή τους έχοντες δημόσιο αξίωμα, κάθε φορά κατά την οποία διαπράττουν λάθη ή βρίσκονται υπό τις σφοδρές επικρίσεις των πολιτικών δυνάμεων. Αλλά, επιτέλους, η ανάληψη πολιτικής ευθύνης, πώς αναλαμβάνεται πρακτικά; Μόνο διά της παραιτήσεως. Κατήντησε διαχρονικό φαινόμενο η ανάληψη πολιτικής ευθύνης από αξιωματούχους, αλλά χωρίς πρακτική αντανάκλαση. Στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας ελάχιστοι Υπουργοί παραιτήθηκαν, είτε υπό το βάρος μοιραίων σφαλμάτων ή κατόπιν διαφωνίας με ακολουθούμενες από τους Προέδρους της Δημοκρατίας πολιτικές.
Και ακόμη πιο ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις κατά τις οποίες Πρόεδροι Δημοκρατίας απαίτησαν τις παραιτήσεις Υπουργών τους, ακόμη κι όταν αντελήφθησαν ότι οι Υπουργοί, με λανθασμένες αποφάσεις τους, εζημίωσαν το συμφέρον του κράτους και των πολιτών. Από γεννήσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας αποκαλύφθηκαν και αποδείχθηκαν τεράστια σκάνδαλα. Ουδείς ή ελάχιστοι Υπουργοί παραιτήθηκαν. Είχαμε τη μεγάλη ληστεία του Χρηματιστηρίου, τον θάνατο 121 αθώων στη γνωστή αεροπορική τραγωδία, την έκρηξη στο Μαρί και τον θάνατο 13 ανθρώπων, την οικονομική κατάρρευση και ακολούθως το κούρεμα καταθέσεων.
Μόνο ένας-δυο Υπουργοί υπέβαλαν παραίτηση, σε όλες αυτές τις τραγωδίες. Και η παράδοση συνεχίζεται. Είχαμε, στον πολιτικό στίβο, συντριπτικές ήττες πολιτικών ηγετών, ήττες εκλογικές, συντριπτικές αποδοκιμασίες πολιτικών επιλογών. Ουδείς Πρόεδρος κόμματος αισθάνθηκε την υποχρέωση να αποχωρήσει.
Υπάρχει τόση απίστευτη λατρεία προς την καρέκλα και την προβολή, ώστε όλα -πολιτική ευθιξία, πολιτικές αρχές, συμφέρον του τόπου και του λαού- θυσιάζονται. Η στιγμή του εξευρωπαϊσμού και εκσυγχρονισμού της πολιτικής και πολιτειακής ζωής είναι ακόμη πολύ μακριά. Τόσο μακριά, ώστε δεν διακρίνεται καν στον ορίζοντα...
