Επιμένει ο Μουσταφά Ακιντζί ότι όλα πρέπει να τελειώσουν τον Δεκέμβριο. Εμείς συμφωνούμε! Αυτή πρέπει να είναι η θέση του Προέδρου και της αντιπολίτευσης. Επιβάλλεται συναντίληψη στην εξής βάση:
Εάν μέχρι τον Δεκέμβριο η Τουρκία δεν δώσει χάρτες στο εδαφικό, δεν εγκαταλείψει τη λογική του πρωτογενούς δικαίου και τη σύνδεση επιστροφής προσφύγων και εδάφους με τα εγγυητικά δικαιώματα και την πλήρη αποχώρηση του τουρκικού στρατού, καθώς και την ακύρωση επεμβατικών δικαιωμάτων, τότε ο ίδιος ο Πρόεδρος θα πρέπει, με τη στήριξη και της αντιπολίτευσης, να καταγγείλει διεθνώς την τουρκική πλευρά -και στην Ε.Ε. και στον ΟΗΕ- ότι δεν θέλει λύση, αλλά διάλυση.
Και πλέον θα πρέπει να γίνει αλλαγή στρατηγικής, διάθεσης μέσων και στόχων και σαφής εξήγηση στον νέο Γραμματέα του ΟΗΕ, στο Συμβούλιο Ασφαλείας και στην Ε.Ε. των θέσεών μας. Από τώρα.
Ο Πρόεδρος δεν μπορεί να κατηγορηθεί από τους ξένους ότι δεν προσπάθησε για θετικό αποτέλεσμα. Δεν μπορεί, όμως, να συνεχιστεί αυτή η διαδικασία των συνομιλιών εσαεί. Ο κ. Έιντε θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί, η οποία είναι τεράστια, εάν δεν καταλήξουν οι δυο πλευρές σε λύση ώς τον Δεκέμβριο.
Και θα πρέπει να πάνε, μαζί με τον Γ.Γ. του ΟΗΕ, στα σπίτια τους. Εάν ο Πρόεδρος αφενός αισθάνεται ότι έπραξε το άπαν αλλά η Άγκυρα επιμένει στις εγγυήσεις και σε άλλες φόρμουλες που δεν διασφαλίζουν τη βιωσιμότητα της λύσης και εάν, αφετέρου, θεωρεί ότι ουδέν άλλον μπορεί να πράξει, ότι δηλαδή δεν υπάρχει σχέδιο Β, έχει δυο επιλογές:
1. Να προκηρύξει τον Μάρτιο πρόωρες εκλογές. 2. Να συνεχίσει εξαντλώντας τη θητεία του, χωρίς να ζητά επαναδιεκδίκηση. Οι δε ηγεσίες των κομμάτων, που στηρίζουν σήμερα τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, είτε καλή είτε κακή είτε άσχημη, να κρεμάσουν τα κομματικά τους «όπλα» και να πάνε και αυτοί στα σπίτια τους, δίδονταν τη σκυτάλη σε άλλους. Ώς τον Δεκέμβριο λοιπόν. Απ' εκεί και πέρα, τέρμα η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία και η κάθε ομοσπονδία. Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να γίνει αντιληπτό ότι η ομοσπονδία είναι μορφή διχοτόμησης και ότι για να περάσει από τη σφαίρα της ουτοπίας σε αυτήν του εφικτού, θα πρέπει να υιοθετήσουμε τις τουρκικές θέσεις, να αναγνωρίσουμε το ψευδοκράτος ως ισότιμο συνιστών κράτος και να αποζημιώσουμε τους εαυτούς μας για να είναι εσαεί ο βορράς τουρκικός επί του εδάφους, του πληθυσμού και επί της διοίκησης; Παρόλες αυτές τις υποχωρήσεις, που έχουν ήδη γίνει σε μεγάλο βαθμό, οι Τούρκοι θέλουν και άλλα. Τα πάντα. Επιμένουμε, λοιπόν: Ώς τον Δεκέμβρη, και μετά πάμε σε νέα ρεαλιστική στρατηγική, όπως υιοθετούν τα σοβαρά κράτη, όπως την έχουν διδάξει ο Θουκυδίδης και ο Σου Τζου, καθώς και άλλοι σύγχρονοι, με πρόκληση κόστους επί της Τουρκίας με αξιόπιστες συμμαχίες και με βάση λύσης ό,τι προστάζει το κεκτημένο και οι αρχές της Ε.Ε. και δη η αντιδήλωση της Ε.Ε. για την υποχρέωση της Τουρκίας να ομαλοποιήσει τις σχέσεις της με την Κυπριακή Δημοκρατία και για επανενσωμάτωση των κατεχομένων και των Τουρκοκυπρίων στην Κυπριακή Δημοκρατία, επί τη βάσει διοικητικών αλλαγών, χωρίς τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής.
Υπάρχει λοιπόν και σχέδιο Β, χωρίς καταλογισμό ευθυνών στους ώμους μας. Φτάνει ο Πρόεδρος να ξεκαθαρίσει από τώρα στον Γ.Γ. του ΟΗΕ και στον κ. Ακιντζί τη θέση μας, αξιώνοντας όπως αμφότεροι στραφούν προς την Τουρκία για να δώσει σαφή απάντηση περί των εγγυήσεων και άλλων ζητημάτων δημοκρατικότητας και βιωσιμότητας.
Εάν όχι, να αναλάβουν τόσο η Άγκυρα όσο και ο κ. Ακιντζί τις ευθύνες τους ενώπιον της διεθνούς κοινότητας και των Τουρκοκυπρίων. Ώς τον Δεκέμβριο, λοιπόν. Και αν δεν τα καταφέρουν, υπάρχει επιλογή: Περνούμε από τον ουτοπισμό στον ρεαλισμό.
