Για την αλήθεια της Ιστορίας

Σκέφτομαι και πάλι το δράμα της Κύπρου. Πώς θυματοποιήθηκε και πώς σφαγιάσθηκε ένας ολόκληρος λαός, ο Ελληνισμός της Κύπρου, μέσα από την αθλιότητα και τις μεθοδεύσεις και την απάτη των ισχυρών. Αλλά και τα λάθη όλων ημών και την εγκατάλειψη. Ακούω όσα αναιδώς διεκδικούν οι Τούρκοι, τους βλέπω να περιφέρονται χωρίς αιδώ, χωρίς τύψεις και χωρίς μεταμέλεια, χωρίς μία συγγνώμη, έτσι ασυστόλως σ’ όλη την Κύπρο, όση δι’ αίματος κρατήσαμε οι Έλληνες ελεύθερη, και σκέφτομαι όλην αυτήν την υποκρισία στα τοπία της Ιστορίας και τον διαχρονικό δόλο των ισχυρών.
Θύματα είμαστε, εν τέλει, οι Έλληνες, μιας απίστευτης μηχανής εξόντωσης και θανάτου. Με όλη εκείνη τη διαστροφή της αλήθειας, την απίστευτη προπαγάνδα των Άγγλων, και των Τούρκων στη συνέχεια, που σχεδίασαν την παράδοση της ελληνικής Κύπρου στους οθωμανούς.

Όλη εκείνη τη μηχανή του ψεύδους, όσα επινόησαν, για τους δεδιωγμένους δήθεν και κατατρεγμένους Τούρκους, που στη συνέχεια πάνοπλοι, με συμμετοχή αξιωματικών του τουρκικού στρατού, έκαιγαν, ως όχλος, τις ελληνικές συνοικίες της Λευκωσίας και κατέσφαζαν αθώους, άοπλους πολίτες.

Αυτά ήδη από το 1958, όταν εμείς οι Έλληνες διεκδικούσαμε την απελευθέρωσή μας και την ένωσή μας με την Ελλάδα. Ποιος μιλά, όμως, για όλα αυτά πια;
Σκέφτομαι τις πυρκαγιές των παιδικών μας χρόνων, τον Άγιο Λουκά και τους πρώτους εκείνους κυνηγημένους Έλληνες, που έχασαν τα σπίτια τους, έφτασαν τότε και στην Κυθρέα, στη γειτονιά μου, για να φύγουν ξανά το 1974, πρόσφυγες και πάλι κυνηγημένοι.

Τους σφαγμένους Έλληνες του Κοντεμένου σκέφτομαι ακόμα, τα ματωμένα Χριστούγεννα του ’63, κι εκείνη την Αγία Τηλλυρία του ’64 με τις βόμβες ναπάλμ. Το παιδάκι εκείνο με τους επιδέσμους στο κεφάλι. Τα καμένα σώματα. Τότε που σχεδίαζαν οι Τούρκοι το καντόνιο και τον ναύσταθμο των Κοκκίνων για τον αποβατικό τους στόλο, που αναιδώς ζητούν ξανά σήμερα, πενήντα τρία χρόνια μετά.
Περί αληθείας σήμερα ο λόγος. Γιατί πρέπει να γυρίζουμε σ’ αυτήν. Και να ξέρουμε πως καμιά λύση δεν μπορεί να θεμελιωθεί στο ψέμα και στην απάτη. Μόνο έτσι θα λυτρωθούμε αμοιβαίως από τα δεινά της Ιστορίας. Αν, επιτέλους και οι άλλοι αρθρώσουν ένα λόγο συγγνώμης, για όσα δεινά επεσώρευσαν σ’ εμάς, τους κατατρεγμένους Έλληνες. Για όλα τα ψεύδη που εκστόμισαν στον τόπο της Ιστορίας, με τα ανατιναγμένα δήθεν τεμένη και τα άλλα, που αργότερα ήλθαν και απεκάλυψαν οι ίδιοι ως σκηνοθετημένη προπαγάνδα.

Εμείς οι κατατρεγμένοι Έλληνες είναι που έχουμε υποστεί την εθνοκάθαρση. Χρόνια τώρα. Τον βίαιο ξεριζωμό. Τη βεβήλωση των ιερών μας. Τη λεηλασία της μνήμης μας. Εμείς ζήσαμε και ζούμε τη βάναυση τουρκοκρατία. Ας μιλήσουμε, επιτέλους, για τους καημένους αδελφούς μας της αγιασμένης Καρπασίας, για τον τρόμο τής πιο βάναυσης Τουρκοκρατίας, που εισέβαλε και επανήλθε στην Κύπρο.
Αυτόν τον καημό και την αγωνία μου καταθέτω, καθώς εισπράττω την ελαφρότητά μας έναντι της Ιστορίας, η οποία, όμως, είναι και παραμένει πάντοτε αμείλικτη. Γιατί ποτέ δεν χαρίστηκε σε κανέναν, όσες παραχαράξεις και διαστροφές τής επιχειρηθούν. Οποιαδήποτε ωραιοποίηση και παράκαμψη της ιστορικής αλήθειας, μόνο νέα δεινά θα μας επισωρεύσει.
Χωρίς μεταμέλεια και συγγνώμη, δεν θα μπορέσουμε να συνυπάρξουμε ειρηνικώς με κανέναν. Αν πρώτα δεν θάψουμε εκκλησιαστικώς και ορθοδόξως τα αγνοούμενα θύματα και τους πεσόντες της εισβολής. Ούτε πάλι θα οδηγηθούμε, μέσα από ευσεβοποθισμούς, σε μιαν άλλη, φαινομενικώς ωραιοποιημένη, πραγματικότητα ζωής.
Σκέφτομαι εκείνο το «γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» του Κυρίου. Χωρίς αλήθεια, δεν θα μπορέσουμε να οδηγηθούμε πουθενά. Γιατί μόνο η αλήθεια θα μας οδηγήσει στη δικαιοσύνη και η δικαιοσύνη, ως αποκάλυψη του φωτός, θα αποκαταστήσει τη διασαλευθείσα φυσική και ηθική τάξη του κόσμου, για να θυμηθούμε την αρχαία τραγωδία και τη θεματική της ύβρεως. Στον τόπο της ύβρεως επιμένουν ακόμα οι Οθωμανοί, με τους οποίους διαλεγόμαστε και με τους οποίους επιχειρούμε ή προσδοκούμε να ζήσουμε.
ΝΙΚΟΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ