Οι χειροκροτητές, οι αυλοκόλακες και η τραγωδία των ανύπαρκτ

Οι χειροκροτητές, οι αυλοκόλακες και η τραγωδία των ανύπαρκτων ηγετών

Προσπάθησαν να μας κάνουν να γελάσουμε. Δεν έχουμε όμως περιθώρια για γέλια τέτοιες εποχές, με τόσο σοβαρά πράγματα να συμβαίνουν γύρω μας. Κινούνται σαν καρικατούρες της πολιτικής, υποδυόμενοι τους σωτήρες στο θέατρο του παραλόγου. Ντύθηκαν το μανδύα των ηγετών και πιστεύουν ότι μπορούν να μας ξεγελάσουν. Έχουν την εντύπωση ότι σ’ αυτήν την κοινωνία διαβιούν μόνο οι χειροκροτητές τους, οι αυλοκόλακες και οι οσφυοκάμπτες που τους περιτριγυρίζουν.

Ξεχνούν τους πολίτες λες και είναι αόρατοι. Έχουν την εντύπωση ότι απευθύνονται μόνο σε όσους τους περιβάλλουν και τους λένε με πάθος «συνέχισε, πρόεδρε, αρχηγέ, γενικέ γραμματέα, πας καλά». Κι όμως σ’ αυτήν την κοινωνία ζουν άνθρωποι που προβληματίζονται, που γνωρίζουν ότι οι συνθήκες διαβίωσής τους καθημερινά συνθλίβονται, που μπαίνουν στην ανεργία, που ζουν στην ανέχεια.

Και δεν έχουν τα περιθώρια να ανέχονται τα καμώματα, τους εγωισμούς και τις προσωπικές ατζέντες των ηγετών των κομμάτων που ξεκίνησαν την προσπάθεια για να τους προσφέρουν ισορροπία στη ζωή τους, αλλά το μόνο που κατάφεραν ήταν να τους απογοητεύσουν, να τους εκνευρίσουν και να τους θυμώσουν (αυτά ήταν τα διαδοχικά συναισθήματα που προκάλεσαν μέσω της θεατρικής τους παράστασης). Και πρέπει να γνωρίζουν οι ηγέτες των κομμάτων ότι ο θυμός της κοινωνίας των Κυπρίων εκδηλώνεται βάρβαρα έως και συντριπτικά, σε βάρος όλων εκείνων που τον προκαλούν ανερυθρίαστα.

Όλοι λένε ότι ξεκίνησαν για να δημιουργήσουν συνθήκες ευημερίας για τους πολίτες. Να δώσουν μιαν άλλη επιλογή. Η κοινωνία ήταν έτοιμη να αποδεχτεί αυτό το εγχείρημα και το αγκάλιασε περιπαθώς. Ωστόσο την απογοήτευσαν οικτρά, αφού οι αρχικοί τους φόβοι έγιναν πεποίθηση.

Οι ηγέτες των κομμάτων που επιχείρησαν να δημιουργήσουν αυτές τις συνθήκες, έχασαν μια ιστορική ευκαιρία. Η κοινωνία είναι έτοιμη να υιοθετήσει αυτό που θα δώσει προοπτική στον τόπο και θα φέρει άλλον αέρα. Φευ όμως. Απογοήτευση και θυμός.

Μπορεί φυσικά οι ώμοι τους να μην ήταν ικανοί ν’ αντέξουν τέτοιο βάρος. Δεν είναι δα και τραγικό. Κάθε άνθρωπος έχει το χάρισμα για συγκεκριμένα πράγματα και μπορεί να πετύχει ορισμένα μόνο, παρά το ότι οι συγκυρίες τον έφεραν να επιχειρεί να πετύχει κάτι ψηλότερο, μεγαλύτερο από τις ικανότητές του.

Οι πολίτες το αναγνωρίζουν. Αλλά η προσπάθειά τους να ξεφύγουν από την εν λόγω προσπάθεια, γιατί ο καθένας εξ αυτών έχει διαφορετικές πολιτικές, προσωπικές ατζέντες και κατευθύνσεις, καταντά εξοργιστικό. Και καταγράφεται από το φάσμα των πολιτών που αυτήν την εποχή κοχλάζει για την άγαρμπη προσπάθεια να παραπλανηθεί. Και διερωτάται κάποιος εύλογα: Μα δεν ακούν τη βουή του κόσμου; Δεν συγκινούνται από τις απαιτήσεις της κοινωνίας; Τι είναι αυτό που είναι υπεράνω της αξιοπρέπειας και της καθαρότητας; Έλα μου ντε!

Καταλήγοντας, θα θέλαμε να τους αφιερώσουμε για μια ακόμη φορά (πόσες φορές, ρε παιδί μου, να τους τα γράψουμε) τον στίχο από το άσμα του Γιάννη Μηλιώκα, ο οποίος λες και γράφτηκε γι’ αυτούς. «Αλλού τρως/ αλλού πίνεις/ και αλλού πας και το δίνεις».