Για 43 χρόνια οι ηγέτες των Ελλήνων της Κύπρου διαπράττουν κατά του Λαού εγκλήματα εξαπάτησης. Οι ηγέτες δεν έλεγαν την αλήθεια προς τον Λαό. Εξαπατούσαν. Η εξαπάτηση είναι έγκλημα. Αν, πάλι, δεν έλεγαν την αλήθεια επειδή δεν την γνώριζαν, γιατί ήταν ανίκανοι να τη γνωρίζουν, τότε το έγκλημα δεν ήταν μεν εκ προμελέτης, αλλά ήταν απλώς έγκλημα ανευθυνότητος...
Σε αυτά τα 43 χρόνια οι ηγέτες παρέσυραν τον Λαό σε πλάνες. Στην πλάνη ότι ΟΛΟΙ οι πρόσφυγες θα επιστρέψουν στις εστίες τους. Στην πλάνη ότι η πόλη της Αμμοχώστου θα ελευθερωνόταν πριν από την κάθε έναρξη κάθε νέας περιόδου Συνομιλιών. Στις φρούδες ελπίδες ότι η λύση του Κυπριακού θα ερχόταν κάθε φορά που ένας νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας ευαγγελιζόταν λύση, γιατί γνώριζε καλύτερα από τους προηγούμενους πως θα λύσει το πρόβλημα. Στην πλάνη και την ψευδαίσθηση και τον σαδιστικό εμπαιγμό ότι θα έφτιαχναν «λειτουργικό» κράτος. Ομοσπονδιακό και Διζωνικό και Δικοινοτικό... αλλά και Κυρίαρχο και Ανεξάρτητο και Δημοκρατικό και λειτουργικό!..
Όλοι οι Πρόεδροι της Κύπρου απεδείχθησαν, δυστυχώς, ερασιτέχνες της πολιτικής εκ των αποτελεσμάτων που πέτυχαν. Ανεδείχθησαν αδέξιοι ηθοποιοί και εξεζητημένοι λαϊκιστές. Άλλα υπόσχονταν στον Λαό, άλλα έπρατταν και άλλα έψελναν για τις αποτυχίες τους. Βάφτιζαν τις αποτυχίες τους πρόοδο. Βάφτιζαν τα αδιέξοδα, επιτυχίες και θετικές εξελίξεις. Βάφτιζαν τις αδυναμίες και τις ασυνάρτητες πολιτικές τους, ρεαλισμό και... αποδοτική πολιτική. Και συνεχίζουν απτόητα και χωρίς ντροπή...
Συνέβαιναν όλα τα πιο πάνω. Το κορυφαίο, όμως, πρόβλημα ήταν το γεγονός ότι δεν γνώριζαν οι ηγέτες τον εχθρό τους. Ήταν ανιστόρητοι. Δεν γνώριζαν με ποιον Κατακτητή μιλούν. Δεν γνώριζαν τα τελικά, τα πραγματικά, τα αρπακτικά σχέδια των Τούρκων. Ήταν όμως γνωστά, ήταν καταχωρισμένα στην Έκθεση του Νιχάτ Ερίμ από το 1956. Αυτά τα σχέδια σταδιακά υλοποιούντο στην πράξη. Αυτή η Έκθεση, δυστυχώς, τούς ήταν άγνωστη...
Αυτά που κατέγραψε η Έκθεση υλοποιούνται τις τελευταίες δεκαετίες. Οι ηγεσίες μας έπαιζαν αρχοντοχωριάτικα, επαρχιώτικα, με το παιχνίδι της μωροφιλοδοξίας. Της ηδονής της εξουσίας που εξέτρεφε την τερατώδη διαφθορά... Οι Τούρκοι ήθελαν, θέλουν και θα θέλουν ολόκληρη την Κύπρο. Να την ελέγχουν ΟΛΗ σε πρώτη φάση. Και, σε δεύτερη φάση, να την κάμουν τουρκική επαρχία. Και ενώ αυτά έγιναν, γίνονται, τα ζει ο Λαός για 43 χρόνια, οι ηγέτες του συνεχίζουν να τον διαβουκολούν με παραμύθια και να υπόσχονται στον Λαό καλύτερες μέρες. Συνεχίζουν να εξαπατούν...
Χάριν της κατάληψης της Εξουσίας, η παραπλανητική ρητορική αδιαφορούσε για το τι θα πάθει η Κύπρος. Και όταν το έπαθε, και όταν συνεχίζει να το παθαίνει, οι ηγέτες αισιοδοξούν και ελπίζουν με τις μικροπολιτικές τετριμμένες ασυναρτησίες τους. Και ο Λαός απονευρωμένος, αδιάφορος, παραλυμένος με κοιμισμένη τη συνείδηση και ναρκωμένη τη βούλησή του, ανέχεται και ζητωκραυγάζει. Και δοξάζει και χειροκροτεί ακόμα... την καταστροφή του και τους καταστροφείς του. Ο Λαός θα ξυπνήσει;
