Περί σοβινισμού

Ο Θουκυδίδης γράφει ότι υπεύθυνος για την υποδούλωση δεν είναι αυτός που την πραγματοποιεί, αλλά εκείνος που, ενώ μπορεί να την εμποδίσει, αδιαφορεί, παρόλο που θέλει να έχει τη δόξα ότι τάχα είναι ο ελευθερωτής
Μέσα στις ακατάσχετες ανοησίες και λόγια κενά περιεχομένου -που έχουν αναπτυχθεί στην ταλαίπωρη Κύπρο μετά την τουρκική εισβολή- είναι και ο χαρακτηρισμός κάθε μορφής εκδήλωσης πατριωτικών αισθημάτων και προβολής της διεκδίκησης των εθνικών δικαίων, ως «σοβινισμού».

Η καθιέρωση και χρήση του όρου αυτού προέρχεται από τους ίδιους εκείνους κύκλους που μας έχουν συνηθίσει σε τέτοιου είδους δογματικούς χαρακτηρισμούς. Όλους εκείνους που διακρίθηκαν πάντοτε για την αντίθεσή τους προς τα ιστορικά δίκαια του κυπριακού Ελληνισμού. Στην προκειμένη περίπτωση τους ανθρώπους χωρίς εθνική συνείδηση ή και με ελαττωμένη εθνική συνείδηση, τους πάσης φύσεως φοινικίζοντες.

Όλους όσοι ακριβώς διακρίνονται για τον ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΟΒΙΝΙΣΜΟ, που συστηματικά καλλιεργούν, την περιφρόνηση, δηλαδή, και την αποστροφή έναντι παντός ελληνικού ή/και ελλαδικού. Τους ανθρώπους που ανέλαβαν εργολαβικά να επιτύχουν ό,τι δεν πέτυχαν ξένοι κατακτητές και αιώνες δουλείας. Τον εθνικό αποχρωματισμό, τον εθνικό αποπροσανατολισμό, τον εθνικό ευνουχισμό και, κατά συνέπειαν, το ηθικό αποδυνάμωμα και τον ψυχικό αφοπλισμό του κυπριακού Ελληνισμού.

Τι είναι σοβινισμός

Η λέξη «σοβινισμός» έχει γαλλική προέλευση «chauvinisme» και προήλθε από το όνομα του Γάλλου στρατιωτικού Νικολά Σοβέν (CHAUVIN), του οποίου ο παθολογικός θαυμασμός για τον Ναπολέοντα τον κατέστησε αντικείμενο χλεύης μεταξύ των συναδέλφων του. Το 1831 ανεβάστηκε ένα κωμειδύλλιο υπό τον τίτλο «Η τρίχρωμη κονκάρδα» (La concarde tricolore), του οποίου ο ήρωας Chauvin και ένα άσμα κατέστησαν εξαιρετικά δημοφιλή, με αποτέλεσμα η λέξη να καθιερωθεί στη γαλλική γλώσσα και στη συνέχεια διεθνώς, για να εκφράσει τον φανατικό πατριωτισμό και γενικά την υπερβολική και φανατική εκδήλωση προς κάθε υπερτροφική μορφή πατριωτισμού. Σοβινισμός μπορεί, επίσης, να θεωρείται και η φανατική εξύμνηση κάθε όψης της εθνικής ζωής και η υποτίμηση και καταπολέμηση κάθε ξένου στοιχείου. Με άλλα λόγια, ο τυφλός εθνικισμός.
Βαρύτατη ύβρις

Θεωρώ προσωπικά ως βαρύτατη ύβριν να αποκαλείται οιοσδήποτε Έλλην Κύπριος «σοβινιστής» και ως συλλογική προσβολή κατά του κυπριακού Ελληνισμού ότι μπορεί να διακατέχεται από «σοβινιστικά αισθήματα», όταν προβάλλει τις εθνικές του διεκδικήσεις, αγωνίζεται για την αποκατάσταση των ιστορικών του δικαίων ή ομιλεί σήμερα για την απελευθέρωση των κατεχομένων από τον Τούρκο εισβολέα πατρογονικών εδαφών μας.

Ο Ναπολέων, του οποίου ο Σοβέν ήταν θαυμαστής, δεν υπήρξε ασφαλώς ελευθερωτής των λαών, ούτε και διεξήγαγε αμυντικούς πολέμους. Ήταν, βεβαίως, ένας μεγάλος στρατιωτικός ηγέτης, ο οποίος όμως διεξήγαγε συστηματικά επιθετικούς πολέμους, ένας ανελέητος εισβολέας σε ξένες χώρες και κατακτητής εδαφών. Η πρώην Πρωθυπουργός της Βρετανίας Μάργκαρετ Θάτσερ τον είχε, μάλιστα, χαρακτηρίσει, προ ολίγων ετών, ως «σφαγέα των λαών».

Σοβινιστές, λοιπόν, στη δική μας περίπτωση υπήρξαν όλοι ο ξένοι κατακτητές, οι οποίοι κατά καιρούς εισέβαλαν από την Ανατολή και τη Δύση στην Κύπρο. Όλοι αυτοί που κατά τη διάρκεια της κατοχής της νήσου μας διέπραξαν πάσης φύσεως ατιμίες και βαρβαρότητες σε βάρος του αυτόχθονου κυπριακού Ελληνισμού. Και ανάμεσά τους εξέχουσα θέση κατέχουν οι πρόγονοι των σημερινών εισβολέων του Αττίλα, οι Οθωμανοί Τούρκοι, των οποίων το έργο συνεχίζουν οι σημερινοί Αττίλες.

Έχοντας κατά νουν όσες βιαιότητες διέπραξαν κατά τη διάρκεια των 307 χρόνων οθωμανικής κατοχής της Κύπρου, ειλικρινά φρονώ ότι θα ήταν ύβρις για τους βαρβάρους και τους σοβινιστές, εάν τους εξομοιώναμε με αυτούς.
Η βία και το μίσος εναντίον των κατακτητών είναι αρετή

Ο Θουκυδίδης γράφει ότι υπεύθυνος για την υποδούλωση δεν είναι αυτός που την πραγματοποιεί, αλλά εκείνος που, ενώ μπορεί να την εμποδίσει, αδιαφορεί, παρόλο που θέλει να έχει τη δόξα ότι τάχα είναι ο ελευθερωτής. Η σημερινή, λοιπόν, τραγωδία της Κύπρου δεν έγκειται μόνο στην τουρκική κατοχή τμήματος της ιδιαίτερής μας πατρίδας, αλλά, όχι λιγότερο, και στο γεγονός ότι όσοι ομιλούν για απελευθέρωση των κατεχομένων εδαφών μας ουδέν πράττουν προς την κατεύθυνση αυτή. Ένας λαός ο οποίος βρίσκεται μπροστά σε μεγάλους κινδύνους και απειλείται με εθνικό και φυσικό αφανισμό, δεν μπορεί να κατηγορηθεί για «σοβινισμό», όταν αισθάνεται το πιο βίαιο μίσος εναντίον του κατακτητή.

Και η πάσης μορφής βία εκεί και όπου και όταν θα ήταν δυνατό να χρησιμοποιηθεί εναντίον του κατακτητή, των οργάνων και των συνεργατών του δεν είναι έγκλημα, αλλά ύψιστο εθνικό καθήκον και ηθική αρετή. «Είναι απόλυτα νόμιμο να θεωρεί κανείς δικαίωμά του να τιμωρήσει τον επιδρομέα, να χορτάσει το πάθος του της εκδίκησης, ενώ ταυτόχρονα θα έχει τη δυνατότητα να συντρίψει τους εχθρούς του, πράγμα που είναι η μεγαλύτερη ευχαρίστηση», διακηρύττει ο Θουκυδίδης.

Οι άνθρωποι με εθνική αξιοπρέπεια και ήθος όχι μόνον πρέπει να αγανακτούν, αλλά να είναι και έτοιμοι να επαναστατήσουν, όταν υποχρεώνονται να σκύβουν το κεφάλι ενάντια στη βία και την αυθαιρεσία του ξένου κατακτητή.

Εκείνο που χρειάζεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι να βρεθεί επικεφαλής τους ένας προικισμένος με εθνικό και ηθικό ανάστημα, που να μπορεί να τους εμπνεύσει ότι αξίζει κάθε θυσία για την απελευθέρωση της κατεχόμενης πατρίδας και να είναι σε θέση να καθορίσει την κατάλληλη στιγμή και τη μορφή της αποφασιστικής δράσης, αφού σταθμίσει όλα τα προς τούτο δεδομένα και τις συγκυρίες.
ΑΝΔΡΕΑΣ Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πρώην συνδικαλιστής