Το ιταλικό κάζο έχει εξήγηση

ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΟΤΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΙΤΑΛΙΑΣ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΤΗ ΚΑΤΙΟΥΣΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΚΑΙ Ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ ΗΡΘΕ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕΙ
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΟΝ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟ ΧΩΡΟ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟ, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΔΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΩΣ ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΛΑΣΗΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΝΤΕΛ ΠΙΕΡΟ ΚΑΙ ΤΟΤΙ
Ο αποκλεισμός της Ιταλίας από το Μουντιάλ κυριαρχεί απόλυτα φυσιολογικά στην επικαιρότητα. Πραγματικά, η «Σκουάντρα Ατζούρα» ήταν πάντα ένα ξεχωριστό κομμάτι του Παγκοσμίου Κυπέλλου και είναι λίγοι αυτοί που χαίρονται για την κατάντια και τον αποκλεισμό των Ιταλών. Και ακόμη λιγότεροι αυτοί που δεν ένιωσαν άβολα, βλέποντας τον Μπουφόν να ξεραίνεται στο κλάμα μετά τον αγώνα με τη Σουηδία.

Αυτός ο τεράστιος τερματοφύλακας, δυστυχώς, αποχαιρετά την Εθνική με τον χειρότερο τρόπο. Επί καθημερινής βάσεως, όλοι προσπαθούν, με πρώτους τους Ιταλούς, να βρουν τις αιτίες του αποκλεισμού. Οι πρώτες αναλύσεις αφορούν φυσικά αυτή καθαυτή την παρουσία στην προκριματική φάση και στα μπαράζ. Οι πλείστοι τα βάζουν με τον προπονητή Τζιαμπιέρο Βεντούρα.

Στα 67 του, με φτωχό βιογραφικό (η καλή πορεία στην Τορίνο το ουσιαστικό του επίτευγμα), συμπαθής, αρκετά καλός, αλλά όχι για να σηκώσει το βάρος μίας Εθνικής Ιταλίας που εδώ και χρόνια δεν είναι στα καλύτερά της. Έκανε σοβαρές γκάφες ο Βεντούρα. Στην τακτική, στη σύνθεση, στις αλλαγές, στη διαχείριση των αγώνων. Παίκτες σε θέσεις «άγνωστες» γι' αυτούς. Ανακατέματα, πραγματικά ακατανόητα.

Ειδικά στα 2ο μέρος του πρώτου αγώνα των μπαράζ και ακόμη περισσότερο στον επαναληπτικό. Τα ρεπορτάζ μιλάνε για το θάψιμο του Ινσίνιε, την επιμονή στη χρησιμοποίηση του Νταρμιάν σε θέση αριστερού μπακ-χαφ, τη χρησιμοποίηση του Ντε Ρόσι κ.λπ. Φέρει ευθύνη ο Βεντούρα, αλλά μήπως φέρει μεγαλύτερη ευθύνη η Ομοσπονδία που τον επέλεξε;

Αλλά ακόμη και έτσι. Ακόμη και με έναν τέτοιο τεχνικό η Ιταλία μπορούσε να περάσει. Δέχτηκε ένα γκολ στη Σουηδία από καθαρή ατυχία, μπορούσε να σκοράρει στο Μιλάνο στις 4-5 καλές φάσεις που έφτιαξε. Ήταν θέμα και συγκυριών, απέναντι σε μία ψυχωμένη, αλλά μέτρια αντίπαλο.

Αλλά ακόμη και αν περνούσε, ακόμη και αν οι συγκυρίες ήταν με το μέρος των Ιταλών και τελικά περνούσαν στην επόμενη φάση, πολλά πράγματα δεν αλλάζουν. Το πρόβλημα στο ιταλικό ποδόσφαιρο είναι βαθύτερο. Μετά το Μουντιάλ του 2010, μία τεράστια μορφή της Εθνικής ομάδας, ο Φάμπιο Καναβάρο, ήταν σαφής:

«Οι δομές μας πρέπει να αλλάξουν, πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν, αλλιώς δεν θα ξαναπάρουμε το Μουντιάλ τα επόμενα 25 χρόνια». Φυσικά, δεν θα μπορούσε να προβλέψει ότι η Ιταλία θα έμενε και εκτός Μουντιάλ.

Η Ιταλία ήταν πρωτοπόρος σε πολλά πράγματα στο ποδόσφαιρο. Σπουδαίοι τεχνικοί στο παρελθόν έβαλαν το στίγμα τους με τακτικές και καινοτομίες. Έδειξε τον δρόμο σε τομείς της οργάνωσης, εκγύμνασης, επιστημονικής υποστήριξης. Έγινε για πολλά χρόνια ο πρώτος προορισμός των κορυφαίων ξένων παικτών.

Πρωτοτύπησε στο μάρκετινγκ και στην εμπορική δραστηριότητα του ποδοσφαίρου. Αλλά, εδώ και χρόνια, κάνει βήματα προς τα πίσω.
Κρίσεις με ελπίδα

Δεν βίωσαν την 1η μεγάλη τους αποτυχία. Είχαν κρίσεις και σε άλλες εποχές. Θυμίζουμε ότι, δύο χρόνια μετά που κατέκτησαν το Μουντιάλ του 1982, έμειναν εκτός Γιούρο. Δεν μπόρεσαν να νικήσουν την Κύπρο στη Λεμεσό και στον προκριματικό όμιλο με Ρουμανία, Σουηδία, Τσεχοσλοβακία και εμάς, πήραν 5 βαθμούς. Αποκλείστηκαν και από το Γιούρο 1992, βλέποντας στα προκριματικά την πλάτη της υπό διάλυση Σοβιετικής Ένωσης.

Ακόμη και σε εποχές που δεν είχαν καλή παρουσία στο Μουντιάλ, ήξεραν πώς και γιατί θα επανέλθουν. Γιατί είχαν παίκτες 1ης κλάσης ή ήξεραν ότι είχαν νεαρούς με μεγάλο ταλέντο και μέλλον. Το 1966 ανέδειξαν τους Ριβέρα, Ματσόλα, Φακέτι, έβλεπαν τον Ρίβα να έρχεται από την εξωτερική. Με αυτήν τη φουρνιά πήγαν στον τελικό του Μουντιάλ 1970. Το 1974 απέτυχαν στη Γερμανία, αλλά είχαν να βασιστούν στον Τζοφ, τον Σιρέα, τον Μπέτεγκα και τον Καούζιο, ενώ άρχισαν να ξεπροβάλλουν ο Ταρντέλι και ο Αντονιόνι.

Το 1984, όταν αποχώρησε μία μεγάλη φουρνιά, χρειάστηκαν χρόνο να ανασυνταχθούν, αλλά σύντομα είδαν νέα αστέρια με τους Μπαρέζι, Βιάλι, Μαντσίνι και λίγο μετά τον Μαλντίνι. Παραδοσιακά έβγαζαν εξαιρετικούς αμυντικούς και τερματοφύλακες. Παράδοση που διατηρείται μέχρι σήμερα. Αλλά στέρεψε το επιθετικό ταλέντο.

Μετά τον Μπάτζιο, τον Ντελ Πιέρο και τον Τότι, η Ιταλία δεν ανέδειξε κανένα παίκτη παγκόσμιας εμβέλειας. Πάνε σχεδόν 15-20 χρόνια. Μισό λεπτό, υπάρχει ο Πίρλο. Που ήταν μέγας, αλλά άργησε να κερδίσει την αναγνώριση και να δείξει την κλάση του. Όμως έτσι κι αλλιώς δεν αρκούσε ένας και μόνο μαέστρος να κάνει τη διαφορά.
Πτωτική πορεία

Στην εξίσωση μπήκε φυσικά και το σκάνδαλο Καλτσιόπολις, που τάραξε συθέμελα το ποδόσφαιρο της χώρας. Κάποιος μπορεί να πει ότι η Ιταλία επηρεάστηκε πάρα πολύ από τις διαστάσεις του σκανδάλου, όμως υπάρχει και η αντίθετη άποψη. Εκείνη τη χρονιά η Ιταλία πήρε το Μουντιάλ, λίγο μετά Μίλαν και Ίντερ κέρδισαν το Τσάμπιονς Λιγκ. Αν το αναλύσει όμως κάποιος, το πρόβλημα με την ανάδειξη παικτών ολκής υπήρχε ήδη.

Οι επιτυχίες που προαναφέραμε ήταν η ουρά μίας άλλης εποχής. Από το 2010 και μετά, οι μεγάλοι σύλλογοι έμειναν πίσω στην Ευρώπη. Η Γιουβέντους επανήλθε 1η, πήγε σε δύο τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ, επαναφέρει την αίγλη της. Μέχρις εκεί. Πρακτικά η Ιταλία είχε ήδη από τη περασμένη δεκαετία τα θέματά της από άποψη κλάσης. Επιθετικής κλάσης. Δεν τα έλυσε και τελικά το πλήρωσε.

Ας δούμε απλώς το υπάρχον ρόστερ από τη μέση και μπροστά. Μπελότι, Ελ Σαραουί, Παρόλο, Γκαμπιατίνι, Καντρέβα. Πολύ καλοί παίκτες, αλλά μέχρις εκεί. Ο Ινσίνιε είναι εντυπωσιακός φέτος με τη Νάπολι, το ίδιο και ο Ιμόμπιλε με τη Λάτσιο. Αλλά δεν είναι παγκόσμιας κλάσης και χάνονται στη μετριότητα της Εθνικής. Ο Ζορζίνιο είναι κατά πολλούς η μεγάλη ελπίδα. Παραλίγο να χαθεί και αυτός, αφού ο Βεντούρα τον αγνοούσε. Η πρόθεση του 24χρονου μέσου να επιλέξει το εθνόσημο της Βραζιλίας (έχει καταγωγή από τη χώρα της σάμπα), ανάγκασε τον Βεντούρα να τον φωνάξει και να τον χρησιμοποιήσει.

Ο Ζορζίνιο ήταν ο μόνος που έβαλε φαντασία στο παιχνίδι με τη Σουηδία. Που προσπάθησε να οργανώσει και να δώσει ρυθμό. Υπήρχε φυσικά πριν από μερικά χρόνια και το μεγάλο κεφάλαιο Μπαλοτέλι. Κάηκε και αυτό. Δεν είχαν εξέλιξη περιπτώσεις όπως ο Μποναβεντούρα και ο Μπερτολάτσι, ο Φλορένζι χτυπήθηκε από πολλούς τραυματισμούς και ποτέ δεν έπιασε το επίπεδο των μεγάλων δυνατοτήτων του.

Αν στην εξίσωση υπήρχε η χρησιμοποίηση πολλών ξένων στο πρωτάθλημα, θα υπήρχε και μία δικαιολογία. Μετά το Καλτσιόπολις, η Ιταλία έγινε ο 3ος, ίσως και 4ος προορισμός για ξένους παίκτες 1ηςς γραμμής. Άρα υπήρχε η ευκαιρία να παίξουν παραπάνω Ιταλοί και το ποσοστό συμμετοχής των ντόπιων δεν είναι άσχημο. Έστω και αν φίρμες στις ομάδες είναι οι αλλοδαποί.
Κάτσε να περάσουμε;

Το μεγαλύτερο θέμα είναι ότι οι Ιταλοί, σε αντίθεση με τους Γερμανούς και τους Ισπανούς, δεν κοίταξαν κατάματα το πρόβλημα, δεν αποδέχτηκαν πραγματικά ότι έχουν κρίση. Η Γερμανία από θηρίο έγινε αρνάκι πριν από μία 20ετία. Έκατσαν κάτω, έκαναν τομές, δεν παρασύρθηκαν από μία μεμονωμένη επιτυχία (φιναλίστ στο Μουντιάλ 2002). Η Ισπανία βαρέθηκε να είναι η αιώνια χαμένη. Και αυτή άλλαξε ρότα, είδε τις υποδομές της, αναθεώρησε φιλοσοφίες και πρακτικές.

Οι Ιταλοί έβλεπαν λίγο πιο πέρα από τη μύτη τους. Δεν αντέδρασαν ούτε όταν έφευγαν με σκυμμένο το κεφάλι από το Μουντιάλ του 2010 και του 2014, όταν δεν πέρασαν καν στους 16. Ίσως η πρόκριση στον τελικό του Γιούρο 2012 και η καλή πορεία στο περσινό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα να τους δημιούργησε λανθασμένες εντυπώσεις.

Όμως, τόσο το 2012 όσο και τέσσερα χρόνια μετά, η καλή πορεία είχε καλό οδηγό στον πάγκο, με τους Πραντέλι και Κόντε να παίρνουν το 110% της ισχύος της ομάδας τους. Η Ιταλία πόνταρε πολύ στην παραδοσιακή της ικανότητα να βρίσκει διέξοδο στα δύσκολα και στο πάθος των παικτών της. Δεν αρκούσε, είναι ξεκάθαρο.
Οι επόμενες μέρες

Από την Τετάρτη άρχισε η συζήτηση για την επόμενη μέρα. Μία μεγάλη αποτυχία, μπορεί τελικά να τους κάνει καλό. Αν περνούσαν, πιθανότατα θα έβαζαν τη μετριότητά τους κάτω από το... χαλί. Τώρα είναι αναγκασμένοι να αντιδράσουν. Η κατακραυγή και φυσικά η τεράστια αποτυχία το επιβάλλουν. Πρώτο κεφάλαιο οι επόμενος προπονητής (ο Βεντούρα δεν παραιτείται αν δεν πάρει γερή αποζημίωση, αλλά είναι δεδομένο πως η Ομοσπονδία θα τον παύσει).

Υπάρχουν εξαιρετικοί τεχνικοί, ο Αλέγκρι, ο Κόντε, ο Σπαλέτι. Αλλά είναι όλοι δεσμευμένοι και δύσκολα θα κάνουν ένα τέτοιο βήμα. Ο Ανσελότι είναι ελεύθερος αυτήν τη στιγμή και το όνομά του κυκλοφορεί. Ο Φάμπιο Καναβάρο, εφτά χρόνια μετά τις προφητικές του δηλώσεις, επανήλθε και τα έβαλε με την Ομοσπονδία: «Ας πούμε επιτέλους αντίο στις μούμιες που διοικούν το ποδόσφαιρό μας».

Τα ζήτημα είναι τα πρώτα βήματα. Κάποια ταλέντα υπάρχουν αυτήν τη στιγμή. Ο Ντοναρούμα, ο Κόντι, ο Μπερναντέσι, ο Γκαλιαρντίνι, ο Μπερνάρντι και ο Ρομανιόλι είναι καλής πάστας παίκτες. Ο Ζορζίνιο μπορεί να δώσει πολλά δίπλα στον Βεράτι. Πέρα από τον άσο της Νάπολι, υπάρχουν και άλλοι αξιόλογοι παίκτες σε εξαιρετική ηλικία (25 και κάτω), όπως ο Ντι Σίλιο και ο Ζαπακόστα. Υπάρχει ο Ινσίνιε, ο Μπελότι και ο Ελ Σαραουί.

Μένει να δούμε, πόσοι από τους πιο παλιούς θα μείνουν να στηρίξουν την προσπάθεια (πιθανότατα μόνο ο Μπονούτσι) και πόσοι από αυτούς που με την παρουσία τους το βράδυ της Τρίτης εξέθεσαν την Ιταλία δεν θα καούν στον βωμό της αποτυχίας. Όλοι οι πιο πάνω, δεν λάμπουν, αλλά με έναν καλύτερο τεχνικό μπορούν να κάνουν μία γερή ανατροπή του σκηνικού.

Το ζητούμενο είναι το ψάξιμο σε βαθύτερο επίπεδο, ώστε ν' αλλάξει η κατάσταση και να δούμε ξανά την Εθνική σε πραγματικά πρωταγωνιστικό ρόλο. Αμυντικούς και τερματοφύλακες 1ης γραμμής έβγαζε και στα χρόνια της κρίσης και θα βγάζει. Είναι ανάγκη όμως να δούμε παίκτες από τη μέση του γηπέδου και πάνω, ανάλογα με τα σύγχρονα δεδομένα, παγκόσμιας κλάσης. Είπαμε, οι τελευταίοι ήταν ο Ντελ Πιέρο και ο Τότι. Πάει, λοιπόν, πολύς καιρός.