Οι Προεδρικές Εκλογές δεν πρόκειται να δώσουν έξοδο στα αδιέξοδα στο Κυπριακό. Ο νέος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας (όποιος κι αν είναι), θα περπατά στην κόλαση που δημιουργήθηκε τα τελευταία 43 χρόνια στο όνειρο Συνομιλιών επί της ανεφάρμοστης ανέφικτης Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.
Ο επόμενος Πρόεδρος δεν θα είναι απλώς στην κόλαση των αδιεξόδων και των υποχωρήσεων που συμφωνήθηκαν. Θα είναι μίζερος όμηρος, αλυσοδεμένος στις καθημερινά εξελισσόμενες στην πράξη επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας για έλεγχο όλης της Κύπρου...
Ο επόμενος Πρόεδρος τι θα συζητά; Mε ποιους θα συζητά; Με τους «αδελφούς» Τουρκοκύπριους; Αυτοί είναι αποδεδειγμένα ήδη προσαρτημένοι στην Τουρκία. Στρατιωτικά, Οικονομικά, Εθνικά και Πολιτικά. Είναι κάτω από τον πλήρη έλεγχο της Άγκυρας. Τι είδους Συνομιλίες, για ποια λύση και με ποιους «εχθρούς» ή «φίλους» θα συζητά σε νέες Συνομιλίες που ευαγγελίζονται και πάλιν έναρξή τους, οι Κυβερνώντες και όχι μόνο...
Μέσα σε αυτήν τη σκληρή πραγματικότητα όλοι οι υποψήφιοι Πρόεδροι, όλα τα πολιτικά κόμματα έπρεπε (όπως εγκαίρως τους υποβάλαμε), να δεσμευτούν ότι η επόμενη Κυβέρνηση θα είναι Οικουμενική... Όλοι μέσα και όλοι μαζί να δουν τι μπορούν να κάμουν, έστω τώρα. Έστω μετά από 43 χρόνια βολικών υποχωρήσεων και ασφυξίας αδιεξόδων. Πώς θα μπορέσουν να προστατεύσουν αυτόν τον τόπο από την Τουρκοποίηση; Αυτήν τη δέσμευση μέχρι σήμερα την αρνούνται, την απαξιούν, δεν την κατανοούν. Και οδηγούν όλοι μαζί, ο καθένας με τον τρόπο του (τον εγωισμό του, την αλαζονεία του, την κουφότητά του), τον Κυπριακό Ελληνισμό σε νέα Εθνική Συμφορά.
Ας σημειώσουν την ημερομηνία. Ας θυμούνται τι εδώ καταγράφεται σήμερα. Η Τουρκία εννοεί όσα λέγει. Σχεδιάζει όσα υπόσχεται για τον πλήρη έλεγχο της Κύπρου. Η δική μας ηγεσία παίζει (όπως για 43 χρόνια έπαιζε) με τη μοίρα αυτού του Λαού. Βαφτίζει την αμηχανία της ευφυΐα. Την αδυναμία της, νέα Στρατηγική. Τα αδιέξοδα, επιτυχία με προοπτική. Και την ανεύθυνη φλυαρία της τη βαφτίζει υπεύθυνη πολιτική. Τις αποτυχίες 43 ετών τις χαρακτηρίζει ως τη μόνη... στρατηγική.
Επικαλούνται όλοι οι ηγέτες τις αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου. Αποφάσεις που για 43 χρόνια αποτυγχάνουν, επειδή δεν είναι αποφάσεις. Δεν καθορίζουν συγκεκριμένη πολιτική και μέσα αποτελεσματικής υλοποίησής της. Είναι «αποφάσεις» για να ικανοποιούνται οι διάφορες μικροπολιτικές κομματικές θέσεις και απόψεις. Και για να εμπαίζεται ο Λαός ότι το Εθνικό Συμβούλιο είναι σοβαρό και υπεύθυνο Σώμα, που ξέρει τι κάνει. Με υλικά ερειπίων και στάχτες δεν κτίζονται νέες προοπτικές και στρατηγικές...
