Όταν δημιουργήθηκε το Κυπριακό Κράτος, δεν υπήρχε πολιτική ζωή. Δεν υπήρχαν πολιτικά κόμματα. Απουσίαζαν οι πολιτικοί ηγέτες. Ο Λαός δεν ήταν πολιτικά συντεταγμένος. Έγιναν Προεδρικές Εκλογές το 1968 (με 3 χρόνια καθυστέρηση, από το 1960), τις οποίες κέρδισε ο Μακάριος με συντριπτική πλειοψηφία 97%. Με γιαουρτωμένο τον αντίπαλό του, Τάκη Ευδόκα, που τόλμησε να βγει έναντι της υποψηφιότητας του Προέδρου.
Οι βουλευτές συνέχισαν ν’ ανανεώνουν τη θητεία τους μετά τις ταραχές του Δεκεμβρίου του 1963. Για 10 χρόνια παρέμειναν οι ίδιοι βουλευτές. Όλοι Δεξιοί και ΑΚΕΛικοί (στους ΑΚΕΛικούς έδωσε 5 έδρες ο Μακάριος για να σιωπήσουν), ήταν ευπειθείς θεράποντες του Προεδρικού Μεγάρου. Ο Μακάριος έλεγε: «Η Κύπρος είμαι εγώ». Και οι βουλευτές επαναλάμβαναν: «Μακάριος, Μακάριος, Μακάριος». Αυτή η λέξη, αυτός ο ηγέτης κυριάρχησε (ονομάστηκε Εθνάρχης) και έγινε Σύμβολο και Ιερό Όνομα. Οιοσδήποτε αμφισβητούσε έργα και ημέρες του, ήταν υπονομευτής, αν όχι προδότης.
Οι πρώτες Βουλευτικές Εκλογές έγιναν το 1970. Σχηματίστηκε μια Βουλή πάλιν ελεγχόμενη από το Προεδρικό Μέγαρο μέσω των διαφόρων «Στρατηγών» του. Τα κόμματα ήταν πολιτικά εργαλεία στα χέρια της Προεδρικής Εξουσίας. Να φαίνεται ότι υπάρχει πολιτική και κομματική ζωή, αλλά ο έλεγχος να παραμένει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Το πώς έγιναν αυτά τα Κόμματα, πού έγιναν, πώς εξηγγέλθησαν, τα σχετικά παρασκήνια, είναι άλλο και ενδιαφέρον ιστορικό θέμα. Κάποια ώρα θα γραφτούν κι αυτά. Αυτά που σήμερα καταγράφονται είναι ότι έκτοτε, από το 1970, εξελίχθηκε μια πολιτική ζωή βασισμένη σε πολιτικά κόμματα. Μετά τον Μακάριο λειτούργησαν αλλά και εξελίχθησαν και τα κόμματα και η Βουλή...
Η σημερινή εμφάνιση των κομμάτων (μετά από μερικές δεκαετίες σχετικών εμπειριών) παρουσιάζει τρία έντονα χαρακτηριστικά:
1ο: Το Εκλογικό Σώμα κουράστηκε ν’ ακολουθεί τις ηγεσίες. Τις θεωρεί κούφιες και αναξιόπιστες.
2ο: Οι ηγεσίες των κομμάτων δεν μπόρεσαν να προσαρμοσθούν στις νέες πραγματικότητες. Της Κοινωνίας και των προβλημάτων της. Δεν εναρμονίσθηκαν με τις νέες αξιώσεις και προσδοκίες του Λαού.
3ο: Οι ηγέτες απέτυχαν να εξηγήσουν ή να πείσουν ότι γνώριζαν ή γνωρίζουν πώς θα σωθεί η Κύπρος από τον Τούρκο Κατακτητή.
Για 43 χρόνια οι ηγέτες εμπαίζουν. Όμως η επόμενη Εθνική Συμφορά είναι θέμα χρόνου. Τελεί υπό αναβλητική αίρεση. Δηλαδή είναι βέβαιο το εάν και αβέβαιο το πότε θα έλθει... Μέσα και κάτω από την αναβλητική αυτή αίρεση συνεχίζεται ο χορός της μικροπολιτικής. Θριαμβεύει το ψεύδος και οι απάτες. Συσσωρεύεται και αυξάνεται και αναβαθμίζεται η διαφθορά. Και οι ερχόμενες Προεδρικές; Μια ακόμα εξαπάτηση του Λαού; Ανικανότητες και αναξιοπιστίες ηγετών διαπλέκονται και ανταγωνίζονται στη διαβουκόληση και τον εμπαιγμό του Λαού. Και στο Κυπριακό και στα Οικονομικά και στα θέματα Διαφθοράς. Αλλ’ ο ίδιος ο Λαός;
Φταίει πλέον. Ο Λαός δεν αντιδρά. Και δεν δρα με αλλαγές προσώπων και νοοτροπιών. Χειροκροτεί και προάγει την εκλογική πελατεία και εντεύθεν το κομματικό γλείψιμο. Φταίει και ο Λαός γι’ αυτό, ούτε σώθηκε, ούτε θα σωθεί. Θα βυθίζεται στο τέλμα. Θα πνίγεται στις αναθυμιάσεις και τις λάσπες της διαφθοράς. Χωρίς να αντιδρά, να αφυπνίζεται, να οργίζεται, να αλλάζει ηγέτες και σκοπούς, ν’ αλλάζει ζωή και πορεία...
